غیبتی که امام را بیمار کرد!

جی پلاس: آیت الله حسین مظاهری از علمای بنام اخلاق که مدتی در محضر اساتید بزرگی همچون علامه طباطبایی و امام شاگردی کرده است، از حساسیت امام نسبت به غیبت کردن پشت دیگران، خاطره بسیار جالبی نقل کرده است که با هم می خوانیم:

‌‌درس ایشان فقط تعلیم و تعلم نبود، بلکه مقید بودند که در ضمن تعلیم، تهذیب هم‌‎ ‎‌باشد. به عبارت دیگر، درس ایشان کار رسول گرامی اسلام(ص) «ویزکیهم و‌‎ ‎‌یعلمهم الکتاب و الحکمه»‌‎[1]‎‌ بود. در مدت بیش از دوازده سال که در دروس عالی‌‎ ‎‌ایشان شرکت داشتم، یک عمل مکروه از ایشان ندیدم. بلکه اگر شبهۀ غیبت و‌‎ ‎‌دروغی پیش می آمد، حالت نگرانی به خوبی در چهرۀ ایشان نمایان می شد. یادم‌‎ ‎‌نمی رود روزی امام به جلسۀ درس تشریف آوردند و به قدری ناراحت بودند که‌‎ ‎‌نفس های تندی می زدند. آن روز درس ندادند و به جای درس، نصیحت تندی‌‎ ‎‌کردند و رفتند و تب مالت ایشان عود کرد و سه روز نیامدند؛ چون شنیده بودند که‌‎ ‎‌یکی از شاگردان ایشان، دربارۀ یکی از مراجع، غیبتی کرده بود.‌‎

برشی از کتاب سلسله موی دوست؛ خاطرات دوران تدریس امام؛ ص ۲۱۱؛ چاپ چهارم (۱۳۸۷)؛ ناشر: موسسه تنظیم و نشر آثار امام خمینی.