امام علاقه ویژه ای به کودکان داشتند و این علاقه مختص نوه هایشان نبود بلکه کودکانی که به حسینیه هم می آمدند مورد لطف امام قرار می گرفتند.
جی پلاس: زهرا اشراقی از نوادگان امام خمینی از دلتنگی های امام برای آنان و ابراز آن و نیز توجه ویژه به کودکان اینگونه نقل خاطره کرده است:
اگر ما یک روز، دو روز به خانه شان نمی رفتیم، وقتی می آمدیم، می گفتند: «کجاها بودید شما؟ اصلاً مرا می شناسید؟» یعنی این طور مراقب اوضاع بودند. این قدر متوجه بودند. من بچۀ خودم را؛ فاطمه را، بعضی اوقات می بردم. یک روز وارد شدم دیدم آقا توی حیاط قدم می زنند. تا سلام کردم گفت: «بچه ات کو؟» گفتم: نیاورده ام، اذیت می کند. به حدی ایشان ناراحت شدند که گفتند: «اگر این دفعه بدون فاطمه می خواهی بیایی، خودت هم نباید بیایی.» این قدر روحشان ظریف بود. می گفتم: آقا شما چرا این قدر بچه ها را دوست دارید؟ چون بچه های ما هستند دوستشان دارید؟ می گفتند:
«نه، من به حسینیه که می روم اگر بچه باشد حواسم می رود دنبال بچه ها؛ این قدر من دوست دارم بچه ها را. بعضی وقتها که صحبت می کنم، می بینم که بچه ای گریه می کند یا بچه ای دارد دست تکان می دهد، یا اشاره به من می کند. حواسم می رود به بچه.»
برشی از کتاب برداشت هایی از سیره امام خمینی س؛ ج ۱، ص ۱۳؛ چاپ هشتم (۱۳۹۲)؛ ناشر: چاپ و نشر عروج.
