حساسیت امام به نام امام حسین(ع) و گریه بر ایشان
محرم سال ۵۷ مصادف با روزهای آخر عمر رژیم شاه بود و دژخیمان آن به جان مردم افتاده بودند. وقتی از کشتار مردم برای امام تعریف می کردند، آنها را دعوت به صبر می کرد. خاطره آیت الله طاهری خرم آبادی در این زمینه خواندنی است.
جی پلاس: آیت الله سید حسن طاهری خرم آبادی درباره حساسیت امام به نام سالار شهیدان سلام الله علیه و ارادتشان نسبت به آن حضرت خاطره ای به شرح زیر نقل کرده است:
پسر بزرگم از خانم دکتر مهین ت. استاد و صاحب نظر در هنر نقل می کرد هنگامی که امام به پاریس هجرت کرده بودند، این خانم به پاریس رفته بود و در بیت امام خدمت می کرد. وقتی مرتب اخبار وحشتناک هفده شهریور تهران را به امام می دادند که چه کرده اند و چقدر کشته شده اند امام عکس العملی که نشانۀ تأثر و هیجان در ایشان باشد نشان نمی دادند و هیچ تغییری در قیافه شان دیده نمی شد. حتی وقتی خود این خانم می گریستند امام او را دلداری می دادند و می گفتند: چرا گریه می کنی؟ صبر داشته باش.
چند روز بعد در یکی از مجالس امام، شخصی برخاست و شروع به ذکر مصیبت کرد. همین که این فرد گفت: «السلام علیک یا ابا عبدالله» فوراً رنگ صورت امام تغییر کرد. امام به پهنای صورتشان اشک می ریختند.
برشی از کتاب برداشتهایی از سیره امام خمینی(س)؛ ج ۳؛ ص ۳۰؛ چاپ ششم (۱۳۹۲)؛ ناشر: عروج
دیدگاه تان را بنویسید