چه شد که امام از عراق به سمت کویت حرکت کردند؟

جی پلاس: به دنبال فشار رژیم بعث عراق به امام و آزار و اذیت همراهان امام، ایشان روز دوازدهم مهر ماه به قصد رفتن به کویت از عراق خارج شدند که با ممانعت ماموران کویتی برای ورود به این کشور مواجه شدند و دوباره به بصره بازگشتند. محمدتقی متقی از خاطرات آن ایام خود اینگونه نقل می کند:

سخنان امام در سال 1357 به طور گسترده در ایران و عراق پخش می شد و دیگر برای حکومت بعث قابل تحمل نبود. پسر عموی یکی از دوستان از اعضای حزب بعث بود و به من خبر آورد که در جلسه ای رسمی بعثی ها گفته اند: ما ابتدا فکر می کردیم که آقای خمینی تنها یک مرجع دینی است ولی الان می بینیم که ایشان بزرگترین لیدر حزب هستند و جمعیت میلیونی را در پشت سر دارند، بنابراین ما با تمام قدرت با او مصارعه (مبارزه) خواهیم کرد.

همین دوست ما یکی از نشریات حزب را که مطالبی در این زمینه نوشته بود، برای من آورد و آن را به خدمت امام رساندم. پس از چند روز نیروهای بعثی همه جای نجف را تحت کنترل گرفته و خانه امام را نیز محاصره کردند. پس از آن تنها دو سه نفر می توانستند در منزل امام رفت و آمد بکنند. در چنین وضعیتی ایشان درس و برنامه حرم را تعطیل کرده و در خانه ماندند. در این هنگام بعثی ها شروع به تعارفات شاه عبدالعظیمی کردند که آقا شما چرا به درس نمی روید، اینجا خانه شماست.

امام پاسخ بعثی ها را ندادند. پس از ده شب خانه نشینی امام به حرم تشریف بردند و در صبح همان شب به سوی کویت حرکت کردند. صبح بسیار غم انگیزی بود، من و دیگران برادران همه هاج و واج مانده بودیم. هیچ کس تا نزدیک ظهر از ماجرای هجرت امام خبردار نبود. ما نگران بودیم تا اینکه نزدیکی های ساعت 5 خبر رسید که امام را به کویت راه نداده اند و ایشان به بصره برگشته اند. پس از آن ایشان با هواپیما به بغداد می روند. در آنجا عده ای از سردمداران بعث تعارف می کنند که آقا چرا تشریف می برید، نجف بلد شماست. امام می فرمایند: من تاسف می خورم که ایران نوکر امریکا و شما نوکر ایران هستید. بعثی ها فکر می کردند که امام قصد سوریه دارد و از آنجا نیز ایشان را برخواهند گرداند و ناچارند زیر بار حکومت ایران و عراق در نجف زندگی بکنند اما دکتر یزدی پیشنهاد می کند که ویزای ورود به فرانسه را در فرودگاه فرانسه بگیرند تا خبر عزیمت ایشان به آن کشور دیرتر پخش شود. خلاصه کلام خبر عزیمت امام به فرانسه اعلام شد و در نجف بدگویی ها شروع شد که عجب یک مرجع دینی با بلد کفر چه مناسبتی دارد. در این میان متاسفانه بعضی از بیوت نیز خوشحال شدند که در خانه خمینی بسته شد. 

برشی از کتاب سال های نجف، جلد دوم، ص 157-158؛ ناشر: چاپ و نشر عروج؛ چاپ اول(1389).