نافله صبح را که خواندند روی دستشان دراز کشیدند و حتی بعد از شنیدن صدای اذان هم برنخاستند و...
جی پلاس: یک بار پس از شنیدن صدای اذان صبح نزد ایشان رفتم. مشغول نیایش بودند. آرام پشت سرشان نشستم. چندی گذشت تا برای نماز برخاستند. من نیز بلند شدم. برگشتند و به من گفتند: من نافله صبح را می خوانم و شما می دانید که نافله نماز را باید فرادی خواند. متوجه شدم باز هم باید منتظر بمانم. دو رکعت نماز نافله صبح را خواندند. ناگهان رو به قبله روی دست راستشان(1) دراز کشیدند. در این حال نگران شدم، با احتیاط سرم را سوی ایشان خم کردم اما دیدم حالشان خوب است و مشغول خواندن دعا هستند. برگشتم و مبهوت سر جای خود نشستم. من از خوابیدن امام سخت تعجب کرده بودم. دقایقی گذشت و در حالی که از وقت اذان صبح گذشته بود، برای نماز صبح برنخاستند. با خود فکر کردم، شاید صدای اذان را نشنیده اند یا ساعتشان خراب است. گفتند: پدر جان ایام البیض(2) و لیالی مقمره(3) است. پس از چند دقیقه برخاستند و به امامت ایشان نماز صبح را خواندم.
1. در آداب نافله نماز صبح آمده است: نمازگزار پس از خواندن دو رکعت نماز نافله صبح، رو به قبله بر پهلوی راست(همچون میت) بخوابد و دعاها و آیات خاصی را تلاوت کند.
2. روزهای سیزدهم، چهاردهم، پانزدهم ماه قمری را ایام البیض (روزهای سفید) می نامند. درباره این نامگذاری دو گونه گفته اند: چون شب های این سه روز بر اثر کامل بودن و درخشندگی ماه، روشن و سفید است. این روزها را روزهای سفید نامیده اند؛ دیگر آنکه در روایتی از پیامبر(ص) آمده است: هنگامی که حضرت آدم(ع) دچار ترک اولی شد، بدنش سیاه شد. سپس به او الهام شد که این سه روز را روزه بگیرد. هر روز از این سه روز را که روزه گرفت یک بخش از بدنش سفید شد و پس از سه روز، تمام بدنش سفید شد. از این رو این روزها را روزهای سفید می گویند.
3. از دوازدهم تا نوزدهم هر ماه قمری را که هنگام سحر مهتاب بیشتری می تابد، لیالی مقمره می نامند؛ زیرا در آسمان، صبح صادق در ابتدا قابل تشخیص باشد، نظر فقهی امام این است که در این روزها باید لختی از اذان صبح بگذرد و روشنایی فجر صادق برای نمازگزار قابل تشخیص باشد. سپس نماز صبح خوانده شود.
برشی از کتاب اقلیم خاطرات؛ص 218-219؛ چاپ سوم (1391)؛ ناشر: معاونت فرهنگی ستاد مرکزی بزرگداشت حضرت امام خمینی(س).
