ناهید کلانتری در گفتگو با خبرنگار مهر، با بیان اینکه بهداشت روان بخش جدایی‌ناپذیری از سلامت انسان است، افزود: با توجه به شیوع ویروس کرونا و قرنطینه خانگی، این سئوال مطرح است که چگونه می‌توانیم به سلامت روان خود کمک کنیم.
وی تصریح کرد: کرونا بیماری جدیدی است که تا به امروز واکسن و دارویی برای آن یافت نشده، به همین خاطر اطلاعات ما در این زمینه محدود است و همه این عوامل باعث می‌شود که ما با یک اضطراب روبه‌رو شویم.
کلانتری با یادآوری اینکه این روزها همه مدارس و محیط‌های آموزشی به واسطه شیوع ویروی کرونا تعطیل شده و فعالیت‌هایی که سابق بر این در سطح اجتماع انجام می‌شد، بسیار محدود شده است، ادامه داد:اضطراب ابتلا به بیماری از یک جهت و سپری کردن مدت زمان بیشتر در منزل از سوی دیگر خانواده را با چالش مواجه کرده است.
این روانشناس گفت: در زمان‌های عادی، کمتر ناظر کارهای یکدیگر بودیم اما در این دوران که در کنار یکدیگر هستیم، ممکن است که در کار همدیگر مداخله بیشتری کرده و بیشتر اعتراض کنیم، بالطبع این مجاورت باعث دلخوری و رنجش می‌شود و ممکن است ما را دچار استرس، غم، ترس و یا حتی خشم کند که امری طبیعی است؛ چرا که به یکباره سبک زندگی ما تغییر کرده و ما با یک تغییر بزرگ روبه‌رو هستیم.
کلانتری با بیان اینکه در حال حاضر افراد موقعیت‌های تخلیه روانی قبل را ندارند، بیان کرد: امروز خیلی از مواردی که در حکم تخلیه روانی بود، وجود ندارد و همین موضوع باعث می‌شود که ما در خانواده با مشکلات بیشتری مواجه شویم.
کلانتری با اشاره به اینکه اضطراب و ترس همانند یک سیکل معیوب عمل کرده و ادامه پیدا می‌کند، گفت: حال این سئوال مطرح است که در این شرایط چگونه می‌توانیم این سیکل معیوب را متوقف کنیم. پاسخ این است که راهکارهایی برای اینکه بتوانیم این بحران را مدیریت کنیم و آسیب‌ها را به حداقل برسانیم وجود داشته و می‌تواند در این روزها بسیار مفید باشد.
کلانتری با تاکید بر اینکه دوران قرنطینه تمرینی برای دیدگاه مکعبی است، ادامه داد: اگر به قرنطینه به عنوان یک زندان نگاه کنیم، قطعاً خودمان نیز یک زندانی خواهیم بود ولی اگر به این دوران به صورت یک فرصت نگاه کنیم، می‌توانیم خیلی از کارهایی را که شاید به دلیل نداشتن زمان کافی و یا هر علت دیگر، موفق به انجام آن نشدیم را بتوانیم در این روزها انجام دهیم. به عبارت دیگر، این روزها زمان خوبی برای ارتقای برخی از مهارت‌ها یا کارهای مشترک با اعضای خانواده است.
وی با بیان اینکه یکی از مهارت‌هایی که می‌توانیم در این دوران تمرین کنیم، تاب‌آوری است، اظهار کرد: تاب‌آوری یک مهارت است. همه ما با افرادی روبه‌رو شده‌ایم که با وجود محیط مناسب از نظر اقتصادی و خانوادگی به موفقیت چندانی دست پیدا نمی‌کنند و یا افرادی را سراغ داریم که به لحاظ اقتصادی و خانوادگی از شرایط چندان مطلوبی برخوردار نبوده اما افراد موفقی هستند که یکی از دلایل آن را می‌توانیم در توانمندی در مهارت تاب‌آوری جست‌وجو کنیم.
کلانتری بیان کرد: در واقع تاب‌آوری ظرفیتی برای مقاومت در برابر استرس و فاجعه است. تاب‌آوری به معنای زندگی بدون استرس و مشکل نیست، بلکه انعطاف‌پذیری از طریق عملکرد با توجه به یادگیری مهارت خودمدیریتی است. در خصوص قرنطینه نیز این موضوع صادق است. اگر امروز به قرنطینه به عنوان یک فاجعه نگاه کنیم، استرسی از این دیدگاه به ما تحمیل می‌شود و این امکان را به وجود می‌آورد که نتوانیم مدیریت صحیحی در امور مختلف داشته باشیم.
این روانشناس گفت: افرادی که این مهارت را تمرین می‌کنند، در زندگی آگاهانه و هوشیارانه عمل می‌کنند و می‌توانند بر محیط خود و اطرافیان تاثیر مثبت بگذارند، این افراد عموماً افراد خوش‌بینی هستند، توانایی همدلی دارند و مهم‌تر از همه اینکه به حل مسئله واقف هستند و تحلیل واقع‌بینانه از مسائل دارند که در مورد مدیریت دوران قرنطینه نیز این مسئله می‌تواند کمک‌کننده باشد، لذا باید این شرایط را بپذیریم، واقع‌بینانه به آن نگاه کنیم و بازآفرینی شرایط را در اولویت قرار دهیم و خود را نیز با تغییر جدید، تطبیق دهیم.
کلانتری با تاکید بر اینکه تمرکز بر زمان حال و پرهیز از تفکر بیش از اندازه در مورد آینده، یکی از راه‌های مقابله با استرس و اضطراب است، یادآور شد: این دیدگاه به این مفهوم نیست که ما به توصیه کارشناسان عمل نکرده و برای پیشگیری، کارهای لازم را انجام ندهیم برنامه ریزی در مدیریت استرس به ما کمک می کند اما ما آینده را نمی‌توانیم کنترل کنیم.
وی خاطرنشان کرد: این وضعیتی است که بسیاری از ساکنان کره زمین، امروز در حال تجربه کردن آن هستند و می توان با روشهای خلاقانه با آن روبرو شد و در آخر باید بدانیم که این موقعیت دائمی نیست و از آن نیز عبور خواهیم کرد.
