یک کارشناس مسائل دینی گفت: در همه ادیان الهی قربانی کردن به پیشگاه باری تعالی مرسوم بوده و غرض‌ورزی، منشا مخالفت افراد با قربانی مسلمانان در روز عید قربان است.
کریم حسنی در گفت‌وگو با ایسنا، منطقه زنجان، با اشاره به تاریخچه عید قربان، اظهار کرد: پیشینه قربانی بسیار قدیمی بوده و از زمان حضرت آدم ابوالبشر (ع) وجود داشته است.
وی ادامه داد: قربانی فرزندان حضرت آدم (ع) که نخستین قربانی در عالم به‌شمار می‌رود و در آیات 30 تا 277 سوره مائده تصریح شده است که دو پسر حضرت آدم به نام هابیل و قابیل به ترتیب شبانی و کشاورزی می‌کردند و صاحب گوسفندان و آب و خاک فراوان بودند. حضرت آدم (ع) آنان را امر به قربانی در راه خدا کرد. هابیل یکی از بهترین شتران یا گوسفندان را برای قربانی در راه خدا اختصاص داد و قابیل دسته‌ای از گندم‌های پست و نامرغوب را جهت قربانی انتخاب کرد که قربانی هابیل مقبول درگاه پروردگار شد و قربانی قابیل به علت عدم اخلاص مردود گشت. قابیل به سبب قبول نشدن قربانی حسادت ورزید و آتش خشم و کینه‌اش زبانه کشید، نفس اهریمنی و شیطانی قابیل او را به کشتن برادر وادار کرد و هابیل را کشت و در دنیا و آخرت زیانکار شد.
این کارشناس مسائل مدینی تصریح کرد: همچنین حضرت ابراهیم (ع) در شب هشتم ذی‌الحجه خواب دید فرشته‌ای بر فراز سرش ایستاده و می‌گوید: ای ابراهیم! پروردگار تو می‌فرماید اسماعیل، فرزند خود را برای من قربانی کن؛ آن حضرت وحشت‌زده از خواب بیدار شده و با خود اندیشید که این خواب شیطانی بوده و یا از تلقینات الهی بوده است.
وی ادامه داد: شب عرفه نیز همان خواب را دید و در شب عید قربان نیز همین خواب را دید و یقین او زیاد گشت و صبح روز عید قربان ابراهیم با اسماعیل از خانه به‌سوی منا روی نهادند. وقتی به منا رسیدند، جریان خواب خود را به فرزندش بازگو کرد و اسماعیل در واکنش به این سخن پدر چنین گفت: ای پدر بزرگوار من اگر هزار جان داشتم، همه را به فرمان الهی قربان می‌کردم و تسلیم امر الهی می‌شدم.
حسنی اضافه کرد: ابراهیم چون در منا به جمره اول رسید، شیطان آمد که او را تعرض کند، هفت سنگ به سوی او انداخت و در جمره دوم و سوم هم هفت سنگ پرتاب کرد. این رمی جمرات از آن زمان به بعد جزو مناسک حج شد. پس هنگامی‌که پدر و پسر حکم خدا را گردن نهادند، ابراهیم پیشانی پسر را بر زمین نهاد و تیغ را بر حلق او گذارد اما ذره‌ای از پوست و گوشت و رگ او بریده نشد و سرانجام از طرف حق سبحانه و تعالی ندا آمد که عمل ابراهیم مقبول درگاه ما شد و آن را پسندیدیم و به امر الهی قوچی را به‌عنوان قربانی به جای فرزندشان ذبح کردند که این قضیه مبنای عید قربان و فلسفه قربانی کردن در این روز در اسلام هم قرار گرفت.
وی یادآور شد: در ادیان ابراهیمی، قربانی کردن همان‌گونه که از نام آن پیدا است به معنای تقرب جستن و نزدیک شدن به خدای متعال است. انسان‌ها به‌وسیله عمل قربانی کردن، به سوی باری تعالی تقرب جسته و اطاعت خود را به نمایش می‌گذارند.
حسنی خاطرنشان کرد: منشاء قربانی منبع الهی است که در راستای تقرب جستن، مبارزه با هواهای نفسانی و رعایت تقوای الهی قابل توجه است.
انتهای پیام
