روزبه اورک
خوشبختی انسان به مانند فردی هیجان زده و پرتحرک است که درکنار لانه یک مار با سمی کشنده به شادی می پردازد، و زیارت تو و دعای تو لباسی است که رویین تنت می کند تا هم در خوشبختی ات به سر ببری هم از گزند مار به دور باشی.
ای زائر زیارت عاشورا را به یاد بیاور که درآن نوشته شده است "از او (خدا) خواهم که برساند مرا به مقام پسندیده و محمود شما (اهل بیت)" این عبارت هزاران ساعت تفسیر می خواهد. در این عبارت امید و بشارتی نهفته است، اینکه ما روزی به مقام رسول و آلش می رسیم. در هرسخن امیدبخشی دو زیبایی هست یکی رسیدن به آرمان و آرزو و دیگری عشقی است که امید در وجود ما بیدار می کند برای پذیرش تحمل رنج در راه آن آرمان وآرزو.البته با رنجی به عظمت رنجی که حسین(ع)در کربلا کشید.
ای زائر وقتی در روز اربعین به حرم حسین(ع)می روی، حرمی که پاک تر از قلب مادر است، مراقب باش زمانی که برای خود شفاعت می طلبی خودخواه نباشی یعنی دعای خود را حق ندانی زیرا در دعای خالص نباید خود را صاحب حق بدانی تو تنها یک تمنا کننده ای و بدان دعای خالص خود نوعی مستجاب شدن دعاست.
ای زائر وقتی عازم کربلا هستی ابتدا باخودت روبرو شو اما نه در حال سخن گفتن با خود بلکه در حال سخن گفتن باخدا چون انسان معاصر شاید بیاندیشد که بدون خدا طاقت روبرو شدن با خودش را دارد، اما بدون خدا از این روبرویی جان سالم بدرنمی برد این کار لازم است برای اینکه روزی خود حسین شوی.
عشق راستین به حسین(ع) و یارانش شادمانی درپی دارد شادمانی از بی انتهایی ناشناخته ها. و ما از دانایی و نادانی به یک اندازه مسرور می شویم.
ای زائر زیارت عاشورا را به یاد بیاورکه در آن گفته شده است "خدایا لعنت کن نخست ستمکار به حق محمد(ص) وآل محمد وپیرو آخرین او (نخست ستمکار) را براین ستم"
ای زائر وقتی به حرم می روی یادت باشد کربلا داستانیست از زبان عاقلترین وعاشقترین آدم و آگاه باش که بنابرفرموده سیدالشهدا(ع)" گریستن چشم ها وترسیدن قلب ها نشانه ای از رحمت پروردگاراست"و بدان قلب ترسان همیشه چشم گریان را به همراه خود دارد ولی بسی چشم های گریان است که قلب ترسانی با آن هانیست.
برای ظالم گریه کن نه از بهر دوست داشتن او بلکه برای اینکه دنیا وبهشت از وجود آدمی که میتوانست صالح باشد محروم شد واین گریه نباید قلبت را در حق او رقیق کند. بلکه مانع این می شود که قلبت قصی شود و بدان عشق به آن ظالم پایه های ظلم را برنمی افکند بله عشق به عدالت در حق آن ظالم است که بنای ظلم را ویران می کند.
ای زائر درختی که حسین کاشت را فقط برای سایه اش دوست مدار که ظالمان سایه آن را از تو خواهند گرفت. در این کمبود نان و وفور دهان حتی شاید میوه این درخت را از تو بگیرند اما بذری که حسین کاشت تا درخت شود را به دست بیاور تا بتوانی درختی دیگر بکاری و سایه ای و میوه ای به دست بیاوری زیرا ارزش واقعی درخت به بذر و هسته آن است.
46
