سیل کشور را فراگرفته و تعداد زیادی را بی خانه و آواره کرده و یک بطری آب هم در چنین شرایطی یک هدیه بزرگ می‌تواند باشد، کمک‌هایی که شاید اگر سلبریتی‌های خانه نشین شده فراخوان های آن را منتشر می‌کردند سریع تر به مردم سیل‌زده می‌رسید.
نرگس کلباسی، علی دایی و صادق زیباکلام نمونه‌هایی از سلبریتی‌هایی هستند که در زلزله کرماشاه از مردم کمک هایی دریافت کرده و در کرمانشاه به ساخت روستاهایی مشغول شدند، روستاهایی که به رغم همه کارشکنی‌ها و فشارهای صورت گرفته بعضی از آنها آماده و مردم در آن ساکن شدند.
در زلزله کرمانشاه ظرفیت بزرگ سلبریتی‌ها (افراد مشهور) در جمع آوری کمک‌های مردمی به خوبی نشان داده شد هرچند اشکالاتی نیز وجود داشت که می شد با اندیشیدن تمهیداتی آن را برطرف کرد تا ظرفیت سلبریتی‌ها در چنین حوادثی در هماهنگی با نهادهای رسمی قرار بگیرد.
به جای استفاده از آن تجربه و سازماندهی کردن ظرفیت سلبریتی‌ها، کار ساده‌تر و حذف آنها از عرصه اجتماعی انتخاب شد، هرچند هدف اصلی حذف سلبریتی‌ها برای پوشش کم‌کاری بعضی از سازمان‌ها در بحران‌ها و بی‌اعتبار کردن آنها بین مردم به ویژه تاثیر گذار نبودن آنها در انتخابات بود نه چیز دیگری.
نوشتند که سلبریتی‌ها تنها در حادثه‌ها عکس می‌گیرند و برای نمایش به میان مردم می‌آیند، ظاهرا عکس گرفتن تنها برای سلبریتی‌ها که تصویر ویژگی حرفه آنهاست عیب است و عکس گرفتن‌های مدیران و مسئولان و حتی خود ما در در چنین حادثه‌هایی اشکالی ندارد.
در تمام دنیا فیلم و عکس‌های بسیاری از حضور سلبریتی‌ها در حادثه‌ها گرفته و منتشر می‌شود و از قدرت آنها برای انتشار فراخوان‌های کمک رسانی نهایت استفاده را می‌کنند، اگر هم در آنجا سلبریتی‌ها در هماهنگی کامل با نهادهای رسمی و امدادی کشورشان است به خاطر سیستم منظم کشور داری است که دارند و رفتار حرفه‌ای سلبریتی‌ها نیز بخشی از این سیستم است.
واقعیتی انکار نشدنی در دنیا وجود دارد و آن اینکه مردم، لیدری افرادی که به علت موفق و معروف بودن در حرفه خود، مشهور هستند را بهتر قبول می‌کنند و به علت طرفدارهایی که در شبکه‌های مجازی و کانال‌های ارتباطی خود دارند تاثیرگذاری بیشتر و سریعتری بر روی مردم می‌گذارند و کشور ما و مردم ما هم در این میان استثنا نیستند.
ما در این کشور عادت کرده‌ایم که از هر چیزی و کسی که خوشمان نمی‌آید را حذف کنیم و نمی‌توانیم کسی را برای رفتار خوبش تحسین و برای رفتار بد از او انتقاد کنیم، ما شاید هم بخیل شده ایم و چشم دیدن دیگری که تاثیرگذارتر است را نداریم.
ما عادت کرده ایم از آدم ها توقع یک انسان کامل را داشته باشیم و نمی‌خواهیم باور کنیم که یک فوتبالیست حرفه‌ای یا بازیگر تنها در شغل‌های خود حرفه ای و معروف هستند و ممکن است در بقیه امورات زندگی، الفبای آن را هم بلد نباشند و اشتباه کنند.
ما چند سالی است که ناخواسته و به تحریک عده ای؛ گروه های مرجع و کسانی که قدرت بسیج کنندگی دارند را خانه نشین کرده‌ایم، ما سرمایه اجتماعی کشور را به نابودی کشاندیم و کسی را برای روز مبادا، برای امروز سیل زده نگه نداشته‌ایم. ما حالا که خیالمان راحت شده شخصیت های سیاسی، فرهنگی، ورزشی .. خانه نشین شده اند عزم کرده‌ایم که نیروهای دانشگاهی را نیز خانه نشین کنیم.
9887/6068
انتهای پیام نرگس کلباسی، علی دایی و صادق زیباکلام نمونه‌هایی از سلبریتی‌هایی هستند که در زلزله کرماشاه از مردم کمک هایی دریافت کرده و در کرمانشاه به ساخت روستاهایی مشغول شدند، روستاهایی که به رغم همه کارشکنی‌ها و فشارهای صورت گرفته بعضی از آنها آماده و مردم در آن ساکن شدند.
در زلزله کرمانشاه ظرفیت بزرگ سلبریتی‌ها (افراد مشهور) در جمع آوری کمک‌های مردمی به خوبی نشان داده شد هرچند اشکالاتی نیز وجود داشت که می شد با اندیشیدن تمهیداتی آن را برطرف کرد تا ظرفیت سلبریتی‌ها در چنین حوادثی در هماهنگی با نهادهای رسمی قرار بگیرد.
به جای استفاده از آن تجربه و سازماندهی کردن ظرفیت سلبریتی‌ها، کار ساده‌تر و حذف آنها از عرصه اجتماعی انتخاب شد، هرچند هدف اصلی حذف سلبریتی‌ها برای پوشش کم‌کاری بعضی از سازمان‌ها در بحران‌ها و بی‌اعتبار کردن آنها بین مردم به ویژه تاثیر گذار نبودن آنها در انتخابات بود نه چیز دیگری.
نوشتند که سلبریتی‌ها تنها در حادثه‌ها عکس می‌گیرند و برای نمایش به میان مردم می‌آیند، ظاهرا عکس گرفتن تنها برای سلبریتی‌ها که تصویر ویژگی حرفه آنهاست عیب است و عکس گرفتن‌های مدیران و مسئولان و حتی خود ما در در چنین حادثه‌هایی اشکالی ندارد.
در تمام دنیا فیلم و عکس‌های بسیاری از حضور سلبریتی‌ها در حادثه‌ها گرفته و منتشر می‌شود و از قدرت آنها برای انتشار فراخوان‌های کمک رسانی نهایت استفاده را می‌کنند، اگر هم در آنجا سلبریتی‌ها در هماهنگی کامل با نهادهای رسمی و امدادی کشورشان است به خاطر سیستم منظم کشور داری است که دارند و رفتار حرفه‌ای سلبریتی‌ها نیز بخشی از این سیستم است.
واقعیتی انکار نشدنی در دنیا وجود دارد و آن اینکه مردم، لیدری افرادی که به علت موفق و معروف بودن در حرفه خود، مشهور هستند را بهتر قبول می‌کنند و به علت طرفدارهایی که در شبکه‌های مجازی و کانال‌های ارتباطی خود دارند تاثیرگذاری بیشتر و سریعتری بر روی مردم می‌گذارند و کشور ما و مردم ما هم در این میان استثنا نیستند.
ما در این کشور عادت کرده‌ایم که از هر چیزی و کسی که خوشمان نمی‌آید را حذف کنیم و نمی‌توانیم کسی را برای رفتار خوبش تحسین و برای رفتار بد از او انتقاد کنیم، ما شاید هم بخیل شده ایم و چشم دیدن دیگری که تاثیرگذارتر است را نداریم.
ما عادت کرده ایم از آدم ها توقع یک انسان کامل را داشته باشیم و نمی‌خواهیم باور کنیم که یک فوتبالیست حرفه‌ای یا بازیگر تنها در شغل‌های خود حرفه ای و معروف هستند و ممکن است در بقیه امورات زندگی، الفبای آن را هم بلد نباشند و اشتباه کنند.
ما چند سالی است که ناخواسته و به تحریک عده ای؛ گروه های مرجع و کسانی که قدرت بسیج کنندگی دارند را خانه نشین کرده‌ایم، ما سرمایه اجتماعی کشور را به نابودی کشاندیم و کسی را برای روز مبادا، برای امروز سیل زده نگه نداشته‌ایم. ما حالا که خیالمان راحت شده شخصیت های سیاسی، فرهنگی، ورزشی .. خانه نشین شده اند عزم کرده‌ایم که نیروهای دانشگاهی را نیز خانه نشین کنیم.
9887/6068
کپی شد
