در این مطلب آمده است: برخی از کارشناسان و فرهنگیان بر این باورند که حذف پیک های نوروزی تبعاتی چون دلسردی دانش آموزان از تکالیف مدرسه را به دنبال دارد،تکالیفی که هر روز با آن سر و کله می زنند، نزدیک به دو هفته به دست فراموشی سپرده می شوند و معلم ها مجبور به مرورند که این امر نیز شرایط سختی را برای معلم ها رقم می زند.
آموزش و پرورش در گذشته می خواست در تعطیلات طولانی عید نوروز فرصت یادگیری برای دانش آموزان ایجاد کند، غافل از اینکه عید نوروز هر فرصتی در خود داشته باشد به طور قطع فرصتی برای تعمق بخشیدن به امر یادگیری نیست، پیک شادی نوروزی که پاسخ دادن به آن و حل تمرین هایش در دو روزه آخر تعطیلات چقدر تعطیلات را در کام خانواده ها تلخ می کرد.
بدون شک یک دانش آموز ابتدایی باید کودکی کند، افراد در سنین مختلف در عوالم متفاوتی زندگی می کنند اول باید این عوالم را شناخت و بعد بر اساس درجات و رشد هوشی یک برنامه ریزی علمی برای آن در نظر گرفت.
رشد تخیل در یک دانش آموز ابتدایی بدون شک بر رشد منطقی آن غلبه دارد،شاید به همین خاطر بود که پیک های نوروزی هر سال از حجم آنها کاسته می شد و از کشوری به استانی و شهرستانی و اکنون می بینیم که به کلی حذف شده است زیرا در ایام نوروز از دانش آموزان می خواستیم که به اجبار تنها یک فعالیت خشک درسی داشته باشند و صفحاتی را در عید سیاه کنند و در پایان تعطیلات به معلم خود ارایه دهند و اتفاق بهتر این بود که این رفتار نادرست با رفتار جذابی جایگزین می شد و آن نوشتن داستان و پرداختن به داستان است.
به طور قطع این طرح و بسیاری از طرح هایی که می توانند سبب ایجاد نوآوری و خلاقیت در دانش آموز شوند مورد اقبال والدین، دانش آموزان و فرهنگیان فقرا خواهند گرفت چون با استفاده از این گونه طرح ها هست که دانش آموز ابتدایی در این سن می تواند بر روی تخیلات خود مانور فراوانی داشته باشد و به گونه ای هماهنگی بین آموزش و نیازهای فکری دانش آموز در این سن می تواند استعداد آن را بسیار شکوفا بکند نه تکالیفی که فقط به جهت رفع تکلیف دانش آموز در روزهای ابتدایی عید و یا پایانی تعطیلات به کمک والدین خود حل کند.
بدون شک داستان نویسی به آموزش و پرورش نزدیکتر است زیرا در سال های اخیر و با بالا رفتن تعداد آزمون های پیش رو از انشا و داستان نویسی و حتی ادبیات دانش آموزی در حال فاصله گرفتن هستیم.این ایده می تواند مفید باشد چرا که هر چه بچه ها را در سنین دبستان تشویق به کتاب خواندن کنیم و شروع به نوشتن کنند باعث می شود در آینده در هر دوی این بخش مشکل نداشته باشند و این فقط یکی از سه طرح داستان خوانی، داستان نویسی و داستان گویی است که می تواند بسیار مثمر ثمر باشند.
داستان نویسی به عنوان شیوه جدیدی می تواند برای دانش آموز مفید واقع شود چرا که می تواند تنوع جدیدی برای او داشته باشد و اگر به صورت شفاف برای دانش آموز توضیح داده شود می تواند جذابیت داشته باشد زیرا این طرح خلاقیت و شکوفا کردن ذهن دانش آموز را به دنبال خود دارد بدون شک این طرح فرصتی برای در کنار خانواده بودن، امکان انجام کار در سفر، استفاده از زیبایی ها و شگفتی های طبیعت و توجه به آن در فعالیت های سه گانه داستان خوانی، داستان نویسی و داستان گویی می تواند باشد و این موضوع به هیچ وجه نباید به صورت اجبار درآید زیرا نه تنها مورد استقبال دانش آموزان قرار نمی گیرد بلکه مانند پیک های نوروزی موجب دلزدگی هم می شود.
پیک نوروزی یا همان پیک شادی برای نخستین بار سال 1364 در برخی از مناطق آموزش و پرورش تهران به دانش آموزان داده شد، به همین جهت از آموزگاران خواسته شده بود به دانش آموزان مشق ندهند و تنها به ارزیابی پیک های بهاری بپردازند.این رویه به همین منوال تا دهه 80 ادامه پیدا کرد.
اما در این دهه همه دست اندرکاران در آموزش و پرورش بر آن شدند تا به جای پیک های نوروزی حجیم، از حجم آنها بکاهند و به صورت مصورتری درآید این تغییرات محتوایی در قالب رنگ آمیزی و خاطره نویسی و بازی با اعداد و ریاضی اتخاذ شد و پیک های نوروزی در ابتدا به مراکز استان ها، سپس به شهرستان ها و بعد از آن نیز به مدارس واگذار شد که این کار باعث شد مدارس برای تامین هزینه این پیک ها هزینه هایی را از والدین دانش آموزان دریافت کنند و به این صورت مستقل اقدام به تهیه پیک های نوروزی کردند.
طرح تمرکز زدایی توزیع پیک های نوروزی از سال 1389 کلید خورد که در آن زمان بر سر حذف پیک نوروزی مناقشاتی انجام گرفت اما حذف نشد اما می توان سال 91 را نخستین سالی دانست که کارشناسان آموزشی لزوم حذف پیک نوروزی با غیر اجباری بودن آن و الکترونیکی کردن آن تاکید داشته اند و این موضوع در آن سال به صورت رسمی رسانه ای شد.
9887/ 6037
انتهای پیام آموزش و پرورش در گذشته می خواست در تعطیلات طولانی عید نوروز فرصت یادگیری برای دانش آموزان ایجاد کند، غافل از اینکه عید نوروز هر فرصتی در خود داشته باشد به طور قطع فرصتی برای تعمق بخشیدن به امر یادگیری نیست، پیک شادی نوروزی که پاسخ دادن به آن و حل تمرین هایش در دو روزه آخر تعطیلات چقدر تعطیلات را در کام خانواده ها تلخ می کرد.
بدون شک یک دانش آموز ابتدایی باید کودکی کند، افراد در سنین مختلف در عوالم متفاوتی زندگی می کنند اول باید این عوالم را شناخت و بعد بر اساس درجات و رشد هوشی یک برنامه ریزی علمی برای آن در نظر گرفت.
رشد تخیل در یک دانش آموز ابتدایی بدون شک بر رشد منطقی آن غلبه دارد،شاید به همین خاطر بود که پیک های نوروزی هر سال از حجم آنها کاسته می شد و از کشوری به استانی و شهرستانی و اکنون می بینیم که به کلی حذف شده است زیرا در ایام نوروز از دانش آموزان می خواستیم که به اجبار تنها یک فعالیت خشک درسی داشته باشند و صفحاتی را در عید سیاه کنند و در پایان تعطیلات به معلم خود ارایه دهند و اتفاق بهتر این بود که این رفتار نادرست با رفتار جذابی جایگزین می شد و آن نوشتن داستان و پرداختن به داستان است.
به طور قطع این طرح و بسیاری از طرح هایی که می توانند سبب ایجاد نوآوری و خلاقیت در دانش آموز شوند مورد اقبال والدین، دانش آموزان و فرهنگیان فقرا خواهند گرفت چون با استفاده از این گونه طرح ها هست که دانش آموز ابتدایی در این سن می تواند بر روی تخیلات خود مانور فراوانی داشته باشد و به گونه ای هماهنگی بین آموزش و نیازهای فکری دانش آموز در این سن می تواند استعداد آن را بسیار شکوفا بکند نه تکالیفی که فقط به جهت رفع تکلیف دانش آموز در روزهای ابتدایی عید و یا پایانی تعطیلات به کمک والدین خود حل کند.
بدون شک داستان نویسی به آموزش و پرورش نزدیکتر است زیرا در سال های اخیر و با بالا رفتن تعداد آزمون های پیش رو از انشا و داستان نویسی و حتی ادبیات دانش آموزی در حال فاصله گرفتن هستیم.این ایده می تواند مفید باشد چرا که هر چه بچه ها را در سنین دبستان تشویق به کتاب خواندن کنیم و شروع به نوشتن کنند باعث می شود در آینده در هر دوی این بخش مشکل نداشته باشند و این فقط یکی از سه طرح داستان خوانی، داستان نویسی و داستان گویی است که می تواند بسیار مثمر ثمر باشند.
داستان نویسی به عنوان شیوه جدیدی می تواند برای دانش آموز مفید واقع شود چرا که می تواند تنوع جدیدی برای او داشته باشد و اگر به صورت شفاف برای دانش آموز توضیح داده شود می تواند جذابیت داشته باشد زیرا این طرح خلاقیت و شکوفا کردن ذهن دانش آموز را به دنبال خود دارد بدون شک این طرح فرصتی برای در کنار خانواده بودن، امکان انجام کار در سفر، استفاده از زیبایی ها و شگفتی های طبیعت و توجه به آن در فعالیت های سه گانه داستان خوانی، داستان نویسی و داستان گویی می تواند باشد و این موضوع به هیچ وجه نباید به صورت اجبار درآید زیرا نه تنها مورد استقبال دانش آموزان قرار نمی گیرد بلکه مانند پیک های نوروزی موجب دلزدگی هم می شود.
پیک نوروزی یا همان پیک شادی برای نخستین بار سال 1364 در برخی از مناطق آموزش و پرورش تهران به دانش آموزان داده شد، به همین جهت از آموزگاران خواسته شده بود به دانش آموزان مشق ندهند و تنها به ارزیابی پیک های بهاری بپردازند.این رویه به همین منوال تا دهه 80 ادامه پیدا کرد.
اما در این دهه همه دست اندرکاران در آموزش و پرورش بر آن شدند تا به جای پیک های نوروزی حجیم، از حجم آنها بکاهند و به صورت مصورتری درآید این تغییرات محتوایی در قالب رنگ آمیزی و خاطره نویسی و بازی با اعداد و ریاضی اتخاذ شد و پیک های نوروزی در ابتدا به مراکز استان ها، سپس به شهرستان ها و بعد از آن نیز به مدارس واگذار شد که این کار باعث شد مدارس برای تامین هزینه این پیک ها هزینه هایی را از والدین دانش آموزان دریافت کنند و به این صورت مستقل اقدام به تهیه پیک های نوروزی کردند.
طرح تمرکز زدایی توزیع پیک های نوروزی از سال 1389 کلید خورد که در آن زمان بر سر حذف پیک نوروزی مناقشاتی انجام گرفت اما حذف نشد اما می توان سال 91 را نخستین سالی دانست که کارشناسان آموزشی لزوم حذف پیک نوروزی با غیر اجباری بودن آن و الکترونیکی کردن آن تاکید داشته اند و این موضوع در آن سال به صورت رسمی رسانه ای شد.
9887/ 6037
کپی شد
