در این مطلب آمده است:در خصوص موضوع ورود گاومیش ها به حریم بستر رودخانه و تردد احشام در سطح معابر شهری (اهواز) که متاسفانه خطوط مواصلاتی اصلی شهر (دو طرف رینگ جاده ساحلی غرب و شرق) را در زیر پای خود دارند؛ نیازمند حضور جدی و موثر سازمان آب و برق استان به عنوان متولی امور آب و حریم بستر رودخانه کارون، مقامات قضایی و انتظامی در الزام مالکان گاومیش داران در خصوص کنترل، ورود اداره کل مسکن و شهرسازی استان برای تعیین و جانمایی مکانی خارج از محدوده شهر و در حریم بستر رودخانه برای اسکان معوض به گاومیش داران همچنین الزام سازمان آب و برق و شهرداری کوت عبداله بر لایروبی و سپر کوبی مسیر جاده ساحلی و پیاده رو سازی با رعایت ارتفاع لازم از سمت ساحل شرقی رودخانه هستیم.
همه این موارد حداقلی الزام رسیدن به نقطه مطلوب است. لازم به ذکر است که از دیر باز تا اواسط دهه پنجاه در کنار ضلع شرقی شط کارون در منطقه اهواز قدیم و در دو نقطه جنوبی و شمالی آن ، نگهداری گاومیش شغلی مرسوم بوده است.
به هر روی توسعه شهر اهواز ناخواسته به سمت و سوی محل زندگی و فعالیت گاومیش داران بوده و هم اکنون آنها جایی هستند که نباید باشند.
چندی است با توجه به افزایش قیمت ها و مشکلاتی که گاومیش داران در تهیه علوفه جات و سحاله آرد گندم پیدا کرده اند طبق یک توافق نانوشته بین همدیگر در فاصله های زمانی مشخص با هدایت احشام خود به سمت رودخانه آنها را به ساحل غربی رودخانه برای چرا هدایت می کنند و با توجه به جثه عظیم آنها و نیز تردد گله ای شان در پیک ترافیک مسیر ساحل غربی، هیچ امکانی غیر از هدایت مجدد آنها به سمت رودخانه وجود ندارد.
می طلبد متولیان و تصمیم گیرندگان شهر و استان به فکر چاره ای برای راهکار اساسی موضوع باشند از طرفی برخی از شهروندان و فعالان نظر متفاوتی دارند و در مقابل افرادی که از تردد گاومیش ها ابراز نارضایتی کرده اند نظری متفاوت دارند با این مضمون: مخالفیان حضور گاومیش ها مفهومی به نام طبیعت را درک نمی کنند، حتی چیزی به نام ثروت های ملموس طبیعی را، چیزی مثل همین گاومیش ها که به جز گوشت و پوست و شیرشان، ماهیت وجودی شان تولید ثروت است.
مشکل انسان مدرن این است که همه چیز جهان را برای خود می خواهد، طبیعت را، گیاه و کوه و سنگ و حیوان را، با همه فجایع طبیعی در همه جای جهان از جمله همین جا، هنوز درک این را ندارد که انسان خدای جهان نیست، حتی مالک جهان نیست، بلکه حیوانی است درست مثل سایر حیوانات با مسئولیتی سنگین تر و آن هم به دلیل تنها تفاوت انسان و حیوان؛ یعنی عقل.
اکنون این گاومیش های نگون بخت جایی نرفته اند، از دیرباز پیش از این عصر مدرن، قبل از اکتشاف نفت و سرازیر شدن آدم های عجیب و غریبی که حالا برخی شان هم ادعای صاحب نظری می کنند، گاومیش ها همین جا بوده اند و این شهر است که به حقوق شان تجاوز کرده و جالب اینکه حالا متجاوز، این حق را به خودش داده که حداقل فضای زیست این حیوانات مفید و زیبا را ازشان بگیرد و برای مطلوبیت خود خواسته حتما خیابانی را آسفالت کند تا شهروند بی خبر از احوال طبیعت، با خودروی آنچنانی اش ویراژ دهد و خود را مالک بلامنازع بداند.
شرکت گوگل در دره سلیکون که محل شرکتهای مدرنی همچون گوگل و مایکروسافت و فیس بوک و امثالهم است، منطقه ای بسیار گرانقیمت که هر مترش فلان دلار قیمت دارد، در زمینی مفروش به چمن چند صد هکتاری، تعدادی چشمگیری گوسفند خریداری و چوپانی استخدام کرده تا گوسفندان را به چرا ببرد.
در همان زمین چمن، مطالعه کرده اند که بودن گوسفندها بسیار کاراتر از ماشین چمن زنی ست اول اینکه نزدیکتر به طبیعت، و دوم هزینه کود صرفه جویی می شود و کود طبیعی تولید گوسفند به مصرف می رسد، و سوم اینکه منظری زیبا در دره سلیکون باعث جلب توریست می شود، مهمتر اینکه رابطه انسان مدرن و طبیعت را بهبود می بخشد.
برخلاف درک دنیای مدرن ما گاومیش ها را یک تهدید می بینیم، می گوییم بفروشید و بُکشید و مثلا پولش را ببرید در واسطه گری و دلالی اقتصادی و مشاغل غیرمولد مصروف بدارید اشاره کنم که استرالیا از همین گاومیش ها جذب سرمایه فراوانی را به عوایدش افزوده و توریست به منطقه جذب کرده تا نمونه های مانده از طبیعت دیروز را ببیند.
اگر یک پارک برای گاومیش ها ساخته شود اولین پارک گاومیش دنیا را خواهیم داشت می توان علامت عبور حیوانات اهلی را آنجا نصب کرد تا راننده ها متوجه شوند در مسیر دام تردد دارد.
این پیشنهاد اخیر اولین راه حل رسیدن به مایه تفکری به نام همزیستی مسالمت آمیز شهروند و طبیعت است. اول باید بفهمیم که نباید برای چند دستگاه خودرو طبیعت را مستهلک کنیم، به ویژه که ما قربانی چنین نگاهی در بخش کلان کشوریم، آب مان را بردند برای تجارت پسته و فولاد اصفهان و … پس باید بهتر از بقیه حفاظت از اکوسیستم را درک کنیم.
توجه کنیم این گاومیش ها هزینه زا نیستند بلکه ثروتند، وقتی فهمیدیم که ثروت هستند خود به خود برای حفظ این ثروت راهی پیدا می کنیم به عنوان مثال تعیین یک مسیر خاص برای گاومیش ها تا به مقصد چرای شان برسند.
گاومیش ها را مزاحم نبینیم، بلکه نعمتی ببینیم برای درک طبیعت و یا بخشی از طبیعت رو به زوال، طبیعتی که حالا نادر شده و امر نادر چنانکه تولید ثروت می کند.
9887/ 6037
انتهای پیام همه این موارد حداقلی الزام رسیدن به نقطه مطلوب است. لازم به ذکر است که از دیر باز تا اواسط دهه پنجاه در کنار ضلع شرقی شط کارون در منطقه اهواز قدیم و در دو نقطه جنوبی و شمالی آن ، نگهداری گاومیش شغلی مرسوم بوده است.
به هر روی توسعه شهر اهواز ناخواسته به سمت و سوی محل زندگی و فعالیت گاومیش داران بوده و هم اکنون آنها جایی هستند که نباید باشند.
چندی است با توجه به افزایش قیمت ها و مشکلاتی که گاومیش داران در تهیه علوفه جات و سحاله آرد گندم پیدا کرده اند طبق یک توافق نانوشته بین همدیگر در فاصله های زمانی مشخص با هدایت احشام خود به سمت رودخانه آنها را به ساحل غربی رودخانه برای چرا هدایت می کنند و با توجه به جثه عظیم آنها و نیز تردد گله ای شان در پیک ترافیک مسیر ساحل غربی، هیچ امکانی غیر از هدایت مجدد آنها به سمت رودخانه وجود ندارد.
می طلبد متولیان و تصمیم گیرندگان شهر و استان به فکر چاره ای برای راهکار اساسی موضوع باشند از طرفی برخی از شهروندان و فعالان نظر متفاوتی دارند و در مقابل افرادی که از تردد گاومیش ها ابراز نارضایتی کرده اند نظری متفاوت دارند با این مضمون: مخالفیان حضور گاومیش ها مفهومی به نام طبیعت را درک نمی کنند، حتی چیزی به نام ثروت های ملموس طبیعی را، چیزی مثل همین گاومیش ها که به جز گوشت و پوست و شیرشان، ماهیت وجودی شان تولید ثروت است.
مشکل انسان مدرن این است که همه چیز جهان را برای خود می خواهد، طبیعت را، گیاه و کوه و سنگ و حیوان را، با همه فجایع طبیعی در همه جای جهان از جمله همین جا، هنوز درک این را ندارد که انسان خدای جهان نیست، حتی مالک جهان نیست، بلکه حیوانی است درست مثل سایر حیوانات با مسئولیتی سنگین تر و آن هم به دلیل تنها تفاوت انسان و حیوان؛ یعنی عقل.
اکنون این گاومیش های نگون بخت جایی نرفته اند، از دیرباز پیش از این عصر مدرن، قبل از اکتشاف نفت و سرازیر شدن آدم های عجیب و غریبی که حالا برخی شان هم ادعای صاحب نظری می کنند، گاومیش ها همین جا بوده اند و این شهر است که به حقوق شان تجاوز کرده و جالب اینکه حالا متجاوز، این حق را به خودش داده که حداقل فضای زیست این حیوانات مفید و زیبا را ازشان بگیرد و برای مطلوبیت خود خواسته حتما خیابانی را آسفالت کند تا شهروند بی خبر از احوال طبیعت، با خودروی آنچنانی اش ویراژ دهد و خود را مالک بلامنازع بداند.
شرکت گوگل در دره سلیکون که محل شرکتهای مدرنی همچون گوگل و مایکروسافت و فیس بوک و امثالهم است، منطقه ای بسیار گرانقیمت که هر مترش فلان دلار قیمت دارد، در زمینی مفروش به چمن چند صد هکتاری، تعدادی چشمگیری گوسفند خریداری و چوپانی استخدام کرده تا گوسفندان را به چرا ببرد.
در همان زمین چمن، مطالعه کرده اند که بودن گوسفندها بسیار کاراتر از ماشین چمن زنی ست اول اینکه نزدیکتر به طبیعت، و دوم هزینه کود صرفه جویی می شود و کود طبیعی تولید گوسفند به مصرف می رسد، و سوم اینکه منظری زیبا در دره سلیکون باعث جلب توریست می شود، مهمتر اینکه رابطه انسان مدرن و طبیعت را بهبود می بخشد.
برخلاف درک دنیای مدرن ما گاومیش ها را یک تهدید می بینیم، می گوییم بفروشید و بُکشید و مثلا پولش را ببرید در واسطه گری و دلالی اقتصادی و مشاغل غیرمولد مصروف بدارید اشاره کنم که استرالیا از همین گاومیش ها جذب سرمایه فراوانی را به عوایدش افزوده و توریست به منطقه جذب کرده تا نمونه های مانده از طبیعت دیروز را ببیند.
اگر یک پارک برای گاومیش ها ساخته شود اولین پارک گاومیش دنیا را خواهیم داشت می توان علامت عبور حیوانات اهلی را آنجا نصب کرد تا راننده ها متوجه شوند در مسیر دام تردد دارد.
این پیشنهاد اخیر اولین راه حل رسیدن به مایه تفکری به نام همزیستی مسالمت آمیز شهروند و طبیعت است. اول باید بفهمیم که نباید برای چند دستگاه خودرو طبیعت را مستهلک کنیم، به ویژه که ما قربانی چنین نگاهی در بخش کلان کشوریم، آب مان را بردند برای تجارت پسته و فولاد اصفهان و … پس باید بهتر از بقیه حفاظت از اکوسیستم را درک کنیم.
توجه کنیم این گاومیش ها هزینه زا نیستند بلکه ثروتند، وقتی فهمیدیم که ثروت هستند خود به خود برای حفظ این ثروت راهی پیدا می کنیم به عنوان مثال تعیین یک مسیر خاص برای گاومیش ها تا به مقصد چرای شان برسند.
گاومیش ها را مزاحم نبینیم، بلکه نعمتی ببینیم برای درک طبیعت و یا بخشی از طبیعت رو به زوال، طبیعتی که حالا نادر شده و امر نادر چنانکه تولید ثروت می کند.
9887/ 6037
کپی شد
