در این سرمقاله آمده است:در طول تاریخ، کودکان آسیب پذیرترین و محرومترین گروه های اجتماعی بوده اند و همیشه مشکلات ساخته دست بزرگترها بر آنان تحمیل می شده است، اوج بی عدالتی نسبت به این قشر مظلوم و بی دفاع را در یکی دو قرن اخیر شاهدیم که موجب گرفتاری میلیون ها کودک در سراسر جهان شده است.
سازمان ملل متحد در سال 1332 با تأسیس انجمن بین المللی کودکان(یونیسف) و در سال 1367 با تصویب پیمان نامه حقوق کودکان، و تعیین روز 16 مهر ماه به عنوان روز جهانی کودک، کوشید تا جامعه جهانی را به سمت حمایت از مظلومترین، بی پناهترین و آسیب پذیرترین اقشار انسانی، یعنی کودکان، سوق دهد و با رسمیت بخشیدن به حمایت از کودکان، از تکرار فجایعی مشابه آنچه کشورهای غربی در جنگ های جهانی اول و دوم بوجود آورده و کودکان بیشترین آسیب را از آن متحمل شدند، جلوگیری کند.
اما با وجود حیات 65 ساله یونیسف و تلاش زیادی که در تاکید بر حفظ حقوق کودکان صورت می گیرد، امروز هم چه در جوامع غربی و در کشورهای زیرتاثیر فرهنگ غرب، که رفاه و خوشگذرانی را مبنای زندگی قرار داده و زندگی بدون فرزند را مطلوب می شمارند و چه در جوامع عقب نگه داشته شده، که بر اثر جنگ افروزی ها و غارتگری های کشورهای غربی دچار مشکلات اقتصادی اند، حقوق کودکان مورد بی توجهی است.
معمولا این گروه، نخستین کسانی هستند که در معرض انواع آسیب های ناشی از روش زندگی بزرگترها قرار می گیرند و وجود میلیونها کودک در سراسر جهان که بامشکلاتی چون بی سرپرستی
، آوارگی، تغذیه نامناسب، بیماری های خطرناک، اعتیاد والدین و بردگی افراد پلید دست بگریبانند شاهد این مدعا است.
متاسفانه در کشورهای اسلامی نیز به دلیل اثر پذیری از فرهنگ غربی و یا بی توجهی به احکام اسلامی، حقوق کودکان چندان رعایت نمی شود، و در حالی که بر اساس آموزه های دینی فرزند آوری، موجب تحکیم خانواده و تامین سلامت روانی و اجتماعی شدن خانواده و رشد و تعالی والدین می شود و اسلام کودکان را از حقوق معینی همچون انتخاب نام نیکو، تامین خوراک و مسکن مناسب، تعلیم و تربیت، تفریح و بازی، پرهیز از اعمال خشونت جسمی روحی، احترام و مانند آن برخوردار دانسته است، اما معمولا به این حقوق توجه نمی شود.
شایان توجه است که هم در دین مبین اسلام و هم در کنوانسیون ها و قراردادهای بین المللی در حمایت از کودکان و تامین حقوق آنان بیشترین مسئولیت بر عهده والدین و یا قیم قانونی آنها گذاشته شده و رشد و پیشرفت کودک و تامین منافع عالیه او از آنها خواسته شده است.
اما زیاده خواهی کشورهای سلطه گر و جنگ افروزی آنها در بیشتر نقاط جهان،در عمل شرایطی را به وجود آورده که خانواده ها نه تنها از انجام وظایف خود در تربیت و حمایت از کودکان و تأمین حقوق آنان بلکه از حفظ جان کودکان و تامین سرپناه برای آنان نیز باز می مانند.
3004/ 6037
انتهای پیام سازمان ملل متحد در سال 1332 با تأسیس انجمن بین المللی کودکان(یونیسف) و در سال 1367 با تصویب پیمان نامه حقوق کودکان، و تعیین روز 16 مهر ماه به عنوان روز جهانی کودک، کوشید تا جامعه جهانی را به سمت حمایت از مظلومترین، بی پناهترین و آسیب پذیرترین اقشار انسانی، یعنی کودکان، سوق دهد و با رسمیت بخشیدن به حمایت از کودکان، از تکرار فجایعی مشابه آنچه کشورهای غربی در جنگ های جهانی اول و دوم بوجود آورده و کودکان بیشترین آسیب را از آن متحمل شدند، جلوگیری کند.
اما با وجود حیات 65 ساله یونیسف و تلاش زیادی که در تاکید بر حفظ حقوق کودکان صورت می گیرد، امروز هم چه در جوامع غربی و در کشورهای زیرتاثیر فرهنگ غرب، که رفاه و خوشگذرانی را مبنای زندگی قرار داده و زندگی بدون فرزند را مطلوب می شمارند و چه در جوامع عقب نگه داشته شده، که بر اثر جنگ افروزی ها و غارتگری های کشورهای غربی دچار مشکلات اقتصادی اند، حقوق کودکان مورد بی توجهی است.
معمولا این گروه، نخستین کسانی هستند که در معرض انواع آسیب های ناشی از روش زندگی بزرگترها قرار می گیرند و وجود میلیونها کودک در سراسر جهان که بامشکلاتی چون بی سرپرستی
، آوارگی، تغذیه نامناسب، بیماری های خطرناک، اعتیاد والدین و بردگی افراد پلید دست بگریبانند شاهد این مدعا است.
متاسفانه در کشورهای اسلامی نیز به دلیل اثر پذیری از فرهنگ غربی و یا بی توجهی به احکام اسلامی، حقوق کودکان چندان رعایت نمی شود، و در حالی که بر اساس آموزه های دینی فرزند آوری، موجب تحکیم خانواده و تامین سلامت روانی و اجتماعی شدن خانواده و رشد و تعالی والدین می شود و اسلام کودکان را از حقوق معینی همچون انتخاب نام نیکو، تامین خوراک و مسکن مناسب، تعلیم و تربیت، تفریح و بازی، پرهیز از اعمال خشونت جسمی روحی، احترام و مانند آن برخوردار دانسته است، اما معمولا به این حقوق توجه نمی شود.
شایان توجه است که هم در دین مبین اسلام و هم در کنوانسیون ها و قراردادهای بین المللی در حمایت از کودکان و تامین حقوق آنان بیشترین مسئولیت بر عهده والدین و یا قیم قانونی آنها گذاشته شده و رشد و پیشرفت کودک و تامین منافع عالیه او از آنها خواسته شده است.
اما زیاده خواهی کشورهای سلطه گر و جنگ افروزی آنها در بیشتر نقاط جهان،در عمل شرایطی را به وجود آورده که خانواده ها نه تنها از انجام وظایف خود در تربیت و حمایت از کودکان و تأمین حقوق آنان بلکه از حفظ جان کودکان و تامین سرپناه برای آنان نیز باز می مانند.
3004/ 6037
کپی شد
