به گزارش ایرنا پرندگانی که سال ها در حصار تنهایی تشنه یک جرعه پرواز بودند؛ همان هایی که غریبانه و نجیبانه دلشان برای سرزمینشان می تپید اما با بال های شکسته و پرهای بسته چشم به آینده دوخته بودند.
26 مردادماه 69 سرافرازانه از پشت دیوارهای بلند اردوگاه های مخوف رژیم بعثی عراق بال های خود را گشودند و به سمت آسمان آبی وطن پرواز را آغاز کردند.
کبوتران عاشق سرانجام به مقصد رسیدند و در آشیانه مهر خویش سکنی گزیدند و بعد از رسیدن اولین کاری که نظر همگان را جلب کرده بود بوسه بر خاک وطن و دستان مادر و همسرانشان بود که درد طاقت فرسای دوری و انتظار را تحمل کردند.
آزادگان، جانبازان، شهدا و خانواده معظم آنان بدانند امروز همه میهن اسلامی مدیون شماست، پیرامون ما اگر امنیت و برکتی هست اگر در جای جای میهن نسیم آرامش و پیشرفت می وزد بدون اغراق همه از وجود شماست و زحماتی که در راه حفظ کشور و انقلاب متقبل شدید.
از یکی آزادگان در ارتباط با گردهمایی بزرگ آزادگان خراسان جنوبی که در بیرجند برگزار شد می پرسم و لبخند به لب گفت: برگزاری اینگونه گردهمایی ها اگر هیچ نتیجه ای نداشته باشد ما را همین دیدارهای دوستانه بس است لذا این مراسم برای آزادگان فرصت مغتنمی است.
خواهر یکی از آزادگان که تصویر برادر اسیرش را می بیند در گفت و گو با خبرنگار ایرنا گفت: خاطره رفتن علی همیشه در کوچه برایمان زنده و جاری بود روزی که مادر او را از زیر قرآن رد کرد و کاسه آب پشت سرش پاشید.
زهرا افزود: آن موقع کوله بار علی پر از توکل و یقین بود و لحظه های دوری خیلی دیر می گذشت اما لحظه بازگشت آزادگان به میهن اسلامی قابل توصیف نیست و با هیچ بیانی نمی توان عمق این واقعه را آشکار کرد.
وی اظهار داشت: آزادگان مردان خون و آتش، مردان گلوله و تفنگ، مردان استقامت و پایداری، مردان غرور و مظلومیت، مردان عقیده و جهاد و شیران روز و زاهدان شب بودند که باید قدر آنها را بیش از پیش بدانیم.
حسن برقی از آزادگان دفاع مقدس نیز روز جمعه در مصاحبه اختصاصی با خبرنگار ایرنا درباره نحوه اسارتش گفت: 26 ساله بودم که به جبهه اعزام شدم، در عملیات رمضان سال 61 در منطقه بصره به دلیل جراحت زیادی که داشتم در حالت بیهوشی اسیر شده بودم و وقتی چشمانم را باز کردم خودم را در بیمارستان عراق دیدم.
وی بیان کرد: در دوران اسارت چندین مرتبه به ما اطلاع داده بودند که به ایران باز می گردیم اما نشد به همین دلیل مرتبه آخر که اطلاع رسانی شد باور نمی کردیم و نسبت به این اطلاعیه بی تفاوت بودیم.
وی گفت: حتی قانونی بود افرادی که نقض عضو شده اند باید به ایران برگردند که در این زمینه چند نفر از دوستانمان را تا فرودگاه آوردند و مجدد آنها را به زندان برگردانند.
این آزاده سرافراز افزود: آزادی برای ما غیرباور بود تا اینکه بازگشت اسرا در روز 26 مردادماه به قطعیت پیوست روزی که هشت سال و سه ماه از اسارتم می گذشت.
وی دوران اسارت را مخلوطی از شادی، غم و غصه توصیف کرد و گفت: کارهای فرهنگی و مذهبی زیادی در زندان انجام می دادیم که یکی از آنها برگزاری نماز جماعت بود.
برقی اضافه کرد: برگزاری نماز جماعت در زندان ممنوع بود اما در آسایشگاه 160 نفره ما چهار یا پنج نماز جماعت با هم برگزار می شد به این دلیل که همه 160 نفر به یکدیگر ایمان و اعتماد داشتیم.
** ما اسیر شما هستیم!
وی گفت: عامل موفقیت ما این بود که اگر یک نفر نماز را برپا می داشت همه اسرا به وی اقتدا می کردند و این سبب شده بود چندین مرتبه عراقی ها به ما بگویند «شما اسیر نیستید بلکه ما اسیر شما هستیم» و این به دلیل وحدت بین ما بود.
این آزاده در ارتباط با شکنجه های دوران اسارت می گوید: با توجه به اینکه اکثر اسرا مجروح بودند اما در بیمارستان عراقی ها برای شکنجه دادن به جای شست و شوی جای زخم، روی آن بنزین می ریختند تا بیشتر سوزش و درد داشته باشد یا روی زخم ها ضربه می زدند.
شنیدن صدای اذان وی را بیقرار کرده بود اما از وی خواستم در پایان توصیه ای به نسل جوان داشته باشد که گفت: متاسفانه در زمان فعلی حرف ما ارزشی برای جوانان ندارد اما توصیه می کنم اگر می خواهند همیشه در زندگی موفق باشند و به زندگی آنها آسیبی نرسد حداقل مطیع ولایت فقیه بوده و توصیه های مقام معظم رهبری را جدی گرفته و به آن عمل کنند.
نوروز خویی از دیگر آزادگان سرافراز به خبرنگار ایرنا گفت: سال 65 در سن 22 سالگی به خدمت رفتم و 2 سال بعد به اسارت گرفته شدم، آن موقع موقع فرزندم 2 سال داشت که در دوران اسارت همیشه در فراق علیرضا بودم.
وی درباره نحوه اسارتش گفت: شب و روز عملیات ترک عراق در سنگرها کمین و آماده باش بودیم که صبح آن روز به ما گفتند قرار است عراق عملیات را ترک کند، مجاور تانک های عراقی قرار گرفتیم و بنده آخرین نفری بودم که در سنگر مانده بود، هرچه اطراف خود را نگاه کردم هیچکس را ندیدم لذا خود را به اروندرود رساندم و آنجا سه رزمنده ایرانی دیگر هم دیدم که از سنگرهای دیگر خود را به اینجا رسانده بودند.
او ادامه داد: تصمیم گرفتیم از رودخانه عبور کنیم اما بنده که شنا و غواص را نمی دانستم در حال غرق شدن یکی از رزمندگان کرد زبان به دادم رسید و من را نجات داد و در نهایت با کمک وی توانستم عرض رودخانه را بپیمایم.
وی گفت: آن طرف رودخانه منتظر ماندیم تا اوضاع آرام شود و عراقی ها محل را ترک کنند که بعد از خشک شدن لباس های خود زمانی که صدایی از عراقی ها شنیده نمی شد مجدد به آن طرف رودخانه رفتیم و با نیروهای عراق مواجه شده و به اسارت گرفته شدیم.
وی نیز هشت سال از بهترین دوران جوانی اش را در دوران اسارت گذرانده و اکنون 58 سال سن دارد، بازنشسته آموزش و پرورش است اما می گوید قبل از موعد خود را بازنشسته کرده و مشغول کار کشاورزی در منطقه مود است.
** برای حفظ ناموس و میهن رفتیم
خویی یادآورشد: کار ما به دلیل حفظ ناموس و میهن بود و بابت این مهم به خود می بالیم و افتخار می کنیم که در راه انقلاب از کشور خود دفاع کردیم.
وی گفت: اکنون از همه می خواهم قدردان اسلام و انقلاب باشند چون این انقلاب به خون جوانان و نوجوانان زیادی به دست آمده است که نباید آن را فراموش کرد.
آری به راستی که گر نمی رفت به میدان خطر جان شهید، نبض این خطه به دست دگران می افتاد.
بیاید دوباره با آلاله های شهید پیمان ببندیم، بار دیگر دست هایمان را بهم پیوند زده و از این گذر بیرق بلند به بلندای تاریخ برافرازیم و قصیده بلند فداکاری و وحدت را زمزمه کنیم و از بودن و سرودن بگوییم.
بیاید در گذار خسته تاریخ غبار عادت را از چشم های خویش شسته و جوانه های سبز را با عزت، غرور و شکوه به تماشا بنشینیم.
گزارش از رقیه محمدی
7557*3028
انتهای پیام 26 مردادماه 69 سرافرازانه از پشت دیوارهای بلند اردوگاه های مخوف رژیم بعثی عراق بال های خود را گشودند و به سمت آسمان آبی وطن پرواز را آغاز کردند.
کبوتران عاشق سرانجام به مقصد رسیدند و در آشیانه مهر خویش سکنی گزیدند و بعد از رسیدن اولین کاری که نظر همگان را جلب کرده بود بوسه بر خاک وطن و دستان مادر و همسرانشان بود که درد طاقت فرسای دوری و انتظار را تحمل کردند.
آزادگان، جانبازان، شهدا و خانواده معظم آنان بدانند امروز همه میهن اسلامی مدیون شماست، پیرامون ما اگر امنیت و برکتی هست اگر در جای جای میهن نسیم آرامش و پیشرفت می وزد بدون اغراق همه از وجود شماست و زحماتی که در راه حفظ کشور و انقلاب متقبل شدید.
از یکی آزادگان در ارتباط با گردهمایی بزرگ آزادگان خراسان جنوبی که در بیرجند برگزار شد می پرسم و لبخند به لب گفت: برگزاری اینگونه گردهمایی ها اگر هیچ نتیجه ای نداشته باشد ما را همین دیدارهای دوستانه بس است لذا این مراسم برای آزادگان فرصت مغتنمی است.
خواهر یکی از آزادگان که تصویر برادر اسیرش را می بیند در گفت و گو با خبرنگار ایرنا گفت: خاطره رفتن علی همیشه در کوچه برایمان زنده و جاری بود روزی که مادر او را از زیر قرآن رد کرد و کاسه آب پشت سرش پاشید.
زهرا افزود: آن موقع کوله بار علی پر از توکل و یقین بود و لحظه های دوری خیلی دیر می گذشت اما لحظه بازگشت آزادگان به میهن اسلامی قابل توصیف نیست و با هیچ بیانی نمی توان عمق این واقعه را آشکار کرد.
وی اظهار داشت: آزادگان مردان خون و آتش، مردان گلوله و تفنگ، مردان استقامت و پایداری، مردان غرور و مظلومیت، مردان عقیده و جهاد و شیران روز و زاهدان شب بودند که باید قدر آنها را بیش از پیش بدانیم.
حسن برقی از آزادگان دفاع مقدس نیز روز جمعه در مصاحبه اختصاصی با خبرنگار ایرنا درباره نحوه اسارتش گفت: 26 ساله بودم که به جبهه اعزام شدم، در عملیات رمضان سال 61 در منطقه بصره به دلیل جراحت زیادی که داشتم در حالت بیهوشی اسیر شده بودم و وقتی چشمانم را باز کردم خودم را در بیمارستان عراق دیدم.
وی بیان کرد: در دوران اسارت چندین مرتبه به ما اطلاع داده بودند که به ایران باز می گردیم اما نشد به همین دلیل مرتبه آخر که اطلاع رسانی شد باور نمی کردیم و نسبت به این اطلاعیه بی تفاوت بودیم.
وی گفت: حتی قانونی بود افرادی که نقض عضو شده اند باید به ایران برگردند که در این زمینه چند نفر از دوستانمان را تا فرودگاه آوردند و مجدد آنها را به زندان برگردانند.
این آزاده سرافراز افزود: آزادی برای ما غیرباور بود تا اینکه بازگشت اسرا در روز 26 مردادماه به قطعیت پیوست روزی که هشت سال و سه ماه از اسارتم می گذشت.
وی دوران اسارت را مخلوطی از شادی، غم و غصه توصیف کرد و گفت: کارهای فرهنگی و مذهبی زیادی در زندان انجام می دادیم که یکی از آنها برگزاری نماز جماعت بود.
برقی اضافه کرد: برگزاری نماز جماعت در زندان ممنوع بود اما در آسایشگاه 160 نفره ما چهار یا پنج نماز جماعت با هم برگزار می شد به این دلیل که همه 160 نفر به یکدیگر ایمان و اعتماد داشتیم.
** ما اسیر شما هستیم!
وی گفت: عامل موفقیت ما این بود که اگر یک نفر نماز را برپا می داشت همه اسرا به وی اقتدا می کردند و این سبب شده بود چندین مرتبه عراقی ها به ما بگویند «شما اسیر نیستید بلکه ما اسیر شما هستیم» و این به دلیل وحدت بین ما بود.
این آزاده در ارتباط با شکنجه های دوران اسارت می گوید: با توجه به اینکه اکثر اسرا مجروح بودند اما در بیمارستان عراقی ها برای شکنجه دادن به جای شست و شوی جای زخم، روی آن بنزین می ریختند تا بیشتر سوزش و درد داشته باشد یا روی زخم ها ضربه می زدند.
شنیدن صدای اذان وی را بیقرار کرده بود اما از وی خواستم در پایان توصیه ای به نسل جوان داشته باشد که گفت: متاسفانه در زمان فعلی حرف ما ارزشی برای جوانان ندارد اما توصیه می کنم اگر می خواهند همیشه در زندگی موفق باشند و به زندگی آنها آسیبی نرسد حداقل مطیع ولایت فقیه بوده و توصیه های مقام معظم رهبری را جدی گرفته و به آن عمل کنند.
نوروز خویی از دیگر آزادگان سرافراز به خبرنگار ایرنا گفت: سال 65 در سن 22 سالگی به خدمت رفتم و 2 سال بعد به اسارت گرفته شدم، آن موقع موقع فرزندم 2 سال داشت که در دوران اسارت همیشه در فراق علیرضا بودم.
وی درباره نحوه اسارتش گفت: شب و روز عملیات ترک عراق در سنگرها کمین و آماده باش بودیم که صبح آن روز به ما گفتند قرار است عراق عملیات را ترک کند، مجاور تانک های عراقی قرار گرفتیم و بنده آخرین نفری بودم که در سنگر مانده بود، هرچه اطراف خود را نگاه کردم هیچکس را ندیدم لذا خود را به اروندرود رساندم و آنجا سه رزمنده ایرانی دیگر هم دیدم که از سنگرهای دیگر خود را به اینجا رسانده بودند.
او ادامه داد: تصمیم گرفتیم از رودخانه عبور کنیم اما بنده که شنا و غواص را نمی دانستم در حال غرق شدن یکی از رزمندگان کرد زبان به دادم رسید و من را نجات داد و در نهایت با کمک وی توانستم عرض رودخانه را بپیمایم.
وی گفت: آن طرف رودخانه منتظر ماندیم تا اوضاع آرام شود و عراقی ها محل را ترک کنند که بعد از خشک شدن لباس های خود زمانی که صدایی از عراقی ها شنیده نمی شد مجدد به آن طرف رودخانه رفتیم و با نیروهای عراق مواجه شده و به اسارت گرفته شدیم.
وی نیز هشت سال از بهترین دوران جوانی اش را در دوران اسارت گذرانده و اکنون 58 سال سن دارد، بازنشسته آموزش و پرورش است اما می گوید قبل از موعد خود را بازنشسته کرده و مشغول کار کشاورزی در منطقه مود است.
** برای حفظ ناموس و میهن رفتیم
خویی یادآورشد: کار ما به دلیل حفظ ناموس و میهن بود و بابت این مهم به خود می بالیم و افتخار می کنیم که در راه انقلاب از کشور خود دفاع کردیم.
وی گفت: اکنون از همه می خواهم قدردان اسلام و انقلاب باشند چون این انقلاب به خون جوانان و نوجوانان زیادی به دست آمده است که نباید آن را فراموش کرد.
آری به راستی که گر نمی رفت به میدان خطر جان شهید، نبض این خطه به دست دگران می افتاد.
بیاید دوباره با آلاله های شهید پیمان ببندیم، بار دیگر دست هایمان را بهم پیوند زده و از این گذر بیرق بلند به بلندای تاریخ برافرازیم و قصیده بلند فداکاری و وحدت را زمزمه کنیم و از بودن و سرودن بگوییم.
بیاید در گذار خسته تاریخ غبار عادت را از چشم های خویش شسته و جوانه های سبز را با عزت، غرور و شکوه به تماشا بنشینیم.
گزارش از رقیه محمدی
7557*3028
کپی شد
