ادامه مطلب به این شرح است: ما امت عقلانیت و تدبر هستیم. آیات قرآن، بارها ما را به تفقه و تعقل ترغیب فرموده اند و این همه تاکید برای این است که باید ایمان را از مرحله احساس، فرسنگ ها فراتر برد.
ماندن در این مرحله، حق ایمان و امامت و ولایت را ادا نمی کند حتی اگر به اندازه اقیانوس ها بگرییم در شهادت ها و به اندازه دره ها بخندیم در ولادت ها.
همه تلاش ما باید این باشد که احساس، این گام های کودکانه را به رفتار رشد یافته و عقلانیت محور و بزرگ منشی ایمان عملی ارتقا دهیم لذا 'بصر' به اشک نشسته در سوگ امام کاظم(ع)، باید به بصیرت هم باز شود و به نگاه نو برسد و ایمان خویش را براساس هندسه کلام امام نوسازی کند و الا غلیان احساس اگر به ارتقای معرفت نینجامد با همه زلالی اش راه را به سوی فردای بهتر باز نخواهد کرد.
حال آن که تفاوت گریستن در عزای امام معصوم(ع) تا گریستن بر عزای خویشاوند آن است که اولی انسان را از مرحله احساس تا رفعت معرفت برمی کشد و دومی فقط بار غم هایش را سبک می کند.
امام موسی بن جعفر(ع) حریم بان آبروی مردم نیز هستند و می فرمایند ،هر که خود [زبان] را از ریختن آبروی مردم نگه دارد، خداوند در روز قیامت از لغزشش می گذرد و هر که خشم خود را از مردم باز دارد، خداوند در قیامت خشمش را از او باز دارد و این یعنی باید با مردم به مدارا زندگی کرد، یعنی زبان های تندی که تیزتر از تیغ در آبروی مردم می نشیند، با ایمان نه تنها خویشاوندی ندارد که حرکتی ضد ایمانی و ضد دینی است.
به دیگر عبارت آن که آبروی مردم را در رهگذار بادها می گذارد و سعی می کند «بی آبرویی» دیگران را جار بزند، مطمئن باشد هم در این دنیا، توفان در آبرویش خواهد پیچید و هم در قیامت باید کردار و گفتارش را در ترازویی بگذارد، که حساب ها را به ذره هم از یاد نمی برد، پس این حدیث را هشداری باید دانست، که جاده اعمال، دو سویه است و هر طور که با مردم رفتار کردی خداوند با تو برخورد خواهد کرد.
اگر بر مردم- به ناحق- خشم گرفتی، آماده باش، حاصل این بذر را که افشاندی در دو دنیا «باید» درو کنی.
پس هشدار مکرر باید داد که چه می کنیم ما در پهنه زندگی. امام(ع) در فرازی دیگر از سخنان آفتابی خود، ما را از افتادن در حضیض پرگویی های گناه آلود پرهیز می دهند و می فرمایند «خداوند بهشت را بر هرزه گویی کم حیا که باکی ندارد چه می گوید و یا به او چه می گویند، حرام کرده است»
مفهوم موافق این کلام این است که هر کس می خواهد بهشت نشین شود، «باید» مراقب زبان خویش باشد و آن را از گفته های ناپالوده، باز دارد.
چشمی که به باران می نشیند در سوگ امام کاظم(ع) با عمل کردن به فرمایش آن امام باید به بهار برسد در زندگی خویش و باید بهار را به تماشا بگذارد برای کسانی که به زندگی او نگاه می کنند.
سایت ایرنا خراسان جنوبی www.irna.ir/skhorasan
کانال اطلاع رسانی : http://telegram.me/birjand
7559*6054* خبرنگار- امیرشاهین نایبی فر* انتشار دهنده- مریم پنجابی*
انتهای پیام ماندن در این مرحله، حق ایمان و امامت و ولایت را ادا نمی کند حتی اگر به اندازه اقیانوس ها بگرییم در شهادت ها و به اندازه دره ها بخندیم در ولادت ها.
همه تلاش ما باید این باشد که احساس، این گام های کودکانه را به رفتار رشد یافته و عقلانیت محور و بزرگ منشی ایمان عملی ارتقا دهیم لذا 'بصر' به اشک نشسته در سوگ امام کاظم(ع)، باید به بصیرت هم باز شود و به نگاه نو برسد و ایمان خویش را براساس هندسه کلام امام نوسازی کند و الا غلیان احساس اگر به ارتقای معرفت نینجامد با همه زلالی اش راه را به سوی فردای بهتر باز نخواهد کرد.
حال آن که تفاوت گریستن در عزای امام معصوم(ع) تا گریستن بر عزای خویشاوند آن است که اولی انسان را از مرحله احساس تا رفعت معرفت برمی کشد و دومی فقط بار غم هایش را سبک می کند.
امام موسی بن جعفر(ع) حریم بان آبروی مردم نیز هستند و می فرمایند ،هر که خود [زبان] را از ریختن آبروی مردم نگه دارد، خداوند در روز قیامت از لغزشش می گذرد و هر که خشم خود را از مردم باز دارد، خداوند در قیامت خشمش را از او باز دارد و این یعنی باید با مردم به مدارا زندگی کرد، یعنی زبان های تندی که تیزتر از تیغ در آبروی مردم می نشیند، با ایمان نه تنها خویشاوندی ندارد که حرکتی ضد ایمانی و ضد دینی است.
به دیگر عبارت آن که آبروی مردم را در رهگذار بادها می گذارد و سعی می کند «بی آبرویی» دیگران را جار بزند، مطمئن باشد هم در این دنیا، توفان در آبرویش خواهد پیچید و هم در قیامت باید کردار و گفتارش را در ترازویی بگذارد، که حساب ها را به ذره هم از یاد نمی برد، پس این حدیث را هشداری باید دانست، که جاده اعمال، دو سویه است و هر طور که با مردم رفتار کردی خداوند با تو برخورد خواهد کرد.
اگر بر مردم- به ناحق- خشم گرفتی، آماده باش، حاصل این بذر را که افشاندی در دو دنیا «باید» درو کنی.
پس هشدار مکرر باید داد که چه می کنیم ما در پهنه زندگی. امام(ع) در فرازی دیگر از سخنان آفتابی خود، ما را از افتادن در حضیض پرگویی های گناه آلود پرهیز می دهند و می فرمایند «خداوند بهشت را بر هرزه گویی کم حیا که باکی ندارد چه می گوید و یا به او چه می گویند، حرام کرده است»
مفهوم موافق این کلام این است که هر کس می خواهد بهشت نشین شود، «باید» مراقب زبان خویش باشد و آن را از گفته های ناپالوده، باز دارد.
چشمی که به باران می نشیند در سوگ امام کاظم(ع) با عمل کردن به فرمایش آن امام باید به بهار برسد در زندگی خویش و باید بهار را به تماشا بگذارد برای کسانی که به زندگی او نگاه می کنند.
سایت ایرنا خراسان جنوبی www.irna.ir/skhorasan
کانال اطلاع رسانی : http://telegram.me/birjand
7559*6054* خبرنگار- امیرشاهین نایبی فر* انتشار دهنده- مریم پنجابی*
کپی شد
