یک پژوهشگر حوزه کودکان در خراسان جنوبی با بیان اینکه بازی، جزئی تفکیک‌ناپذیر از زندگی کودکان محسوب می‌شود، گفت: نقش‌هایی که کودکان در بازی‌ها ایفا می‌کنند، ارتباط مستقیم با نوع زندگی و آداب و رسوم مناطق مختلف دارد، لذا بازی‌های محلی و سنتی در انتقال آموزش نقش‌های اجتماعی به افراد، بسیار مؤثر هستند و همین تأثیر است که گستره بازی‌های بومی و محلی را پیش روی ما می‌گشاید و نشانگر ژرفا و غنای فرهنگی جامعه است.
مریم دباغیان در گفت‌وگو با خبرنگار ایسنا منطقه خراسان جنوبی اظهار کرد: دوران کودکی مهم‌ترین دوره برای سازندگی است.
وی با بیان اینکه سال‌های ابتدایی زندگی به ایجاد نشاط، اعتماد به نفس و همکاری لازم درکودکان کمک می‌کند، به طوری که اثرات قابل توجهی درتمام طول عمر آن‌ها برجا می‌گذارد، افزود: یکی از عوامل طبیعی تربیت و رشد کودک، بازی است.
این پژوهشگر بیان کرد: شخصیت واقعی کودکان ضمن بازی شکل می‌گیرد و به دلیل این که آموزش و یادگیری و اثرپذیری از طریق بازی غیرمستقیم بوده و با لذت همراه است، تأثیرپذیری آن ناخودآگاه بوده و ماندگارتر و عمیق‌تر است.
دباغیان اظهار کرد: بازی، جزئی تفکیک‌ناپذیر از زندگی کودکان محسوب می‌شود چرا که این امر، در عین حال که وسیله سرگرمی کودک است، جنبه آموزش و سازندگی نیز دارد تا جایی که در بعضی موارد ارزش پرداختن کودک به بازی، بیش از ارزش کتاب است.
وی با بیان اینکه فعالیت و علاقه کودک به بازی نشانه سلامت اوست و کودک همان قدرکه به تعلیم و تربیت احتیاج دارد، نیازمند تفریح و بازی نیز است، تصریح کرد: پیامبر(ص) فرمودند: «سرکشی طفل در دوران کودکی، مایه فزونی عقل او در بزرگی است».
دانشجوی دکترای زبان و ادبیات فارسی دانشگاه بیرجند بیان کرد: کمک به تربیت و پرورش توانایی‌های جسمی و آموختن مهارت‌های لازم به کودک و نوجوان، باید به شکلی انجام شود که هرکدام از آن‌ها درسایه جاذبه بازی‌ها، هم به یک سلامت روحی دست یابند و هم خود را برای قبول مسئولیت‌های زندگی آماده سازند.
دباغیان ادامه داد: باید توجه داشت که بازی، ویژه کودکان نیست و در تمام طول زندگی انسان مشاهده می‌شود، اما نوع آن و مدت زمانی که افراد سنین مختلف به آن می‌پردازند، متفاوت است.
وی افزود: کودک بیشتر وقت خود را به بازی اختصاص می‌دهد، اما بزرگسال، به صورت هدفمند قسمتی از اوقاتش را صرف این کار می‌کند .
این نویسنده اظهار کرد: نقش‌هایی که کودکان در بازی‌ها ایفا می‌کنند، ارتباط مستقیم با نوع زندگی و آداب و رسوم مناطق مختلف دارد، لذا بازی‌های محلی و سنتی در انتقال آموزش نقش‌های اجتماعی به افراد، بسیار مؤثر هستند و همین تأثیر است که گستره بازی‌های بومی و محلی را پیش روی ما می‌گشاید و نشانگر ژرفا و غنای فرهنگی جامعه است.
بازی هایی که نیاز کودک را برطرف نمی‌کند
دباغیان بیان کرد: امروزه بسیاری از کودکان، به منظور رفع خستگی یا پرکردن لحظات خود به بازی روی می‌آورند، البته، نه بازی‌هایی مانند هفت سنگ، بلکه بازی‌هایی از جنس نرم‌افزار را شریک خود می‌سازند.
وی افزود: با نگاهی دقیق دیده می‌شود آنچه به عنوان بازی‌های پیشرفته یا به عبارتی بازی‌های رایانه‌ای جای بازی‌های قدیم و سنتی را پر کرده است، در بسیاری از زمینه‌ها نه تنها پاسخگویی مناسب برای نیازهای واقعی کودکان و نوجوانان نیست، بلکه به دلایل مختلف، بدآموزی‌های فراوانی نیز به دنبال داشته و مستلزم آموزش صحیح و استفاده آگاهانه از آن است.
این پژوهشگر بیان کرد: درفرآیند جهانی شدن، نگاهی مبنی بر این که فرهنگ‌های بومی باید قربانی اقتصاد جهانی شوند، حاکم است، حال اگر فرزندان امروز، الگوهای اصیل و سنتی را به زیبایی درکنار خود داشته باشند، این ارتباط می‌تواند سنت‌های اصیل را حتی پایدارتر و ماندگارتر از گذشته کند.
دباغیان ادامه داد: آنچه مسلم است این است که هیچ یک از بازی‌های سنتی، جنبه بدآموزی ندارد و هرکدام به نحوی در راستای پرورش اندیشه و جسم کودک یا نوجوان و کسب و افزایش مهارت‌ها دارای نقش مثبت بوده و کودکان را برای مسئولیت پذیری درآینده آماده می‌سازد.
وی افزود: درحقیقت با آگاهی از ویژگی‌های جسمی، شناختی، اجتماعی و عاطفی کودک، می‌توان راهکارهای مناسبی را برای اجرای فرآیند یاددهی - یادگیری مهارت‌های زبانی به کار گرفت.
بازی؛ اساسی‌ترین پایه برای رشد کودک
دباغیان یادآور شد: بیشتر پژوهشگران آموزش معتقدند که بازی اساسی‌ترین پایه برای رشد کودک محسوب می‌شود و بازی را می‌توان خمیرمایه تفکر و زبان دانست.
وی خاطرنشان کرد: بنابراین می‌توان ارتباط بین بازی و مهارت‌های زبانی را یک ارتباط بسیار مستحکم به شمار آورد که در این دیدگاه بازی، انعکاس فعالیت‌های درونی و نمایش خودکاری و خودفعالی کودک است.
انتهای پیام
