خداحافظی با بلیت‌های کمتر از ۲۵۰ هزار تومان!

به گزارش جی پلاس؛ در طول سال‌هایی که از اجرایی شدن طرح آزادسازی نرخ بلیت هواپیما می‌گذشت، با توجه به بالا بودن تعداد انتخاب‌های مسافران برای سفر در مسیرهای داخلی همواره ایرلاین‌ها تلاش می‌کردند در کنار برنامه‌ریزی برای سودآوری شرکت‌های خود شرایط را برای رقابت با دیگر ایرلاین‌ها نیز حفظ کنند و به این ترتیب عملا نرخ بلیت پروازهای داخلی افزایش دائمی را تجربه نمی‌کرد.

در طول این سال‌ها امکان آن وجود داشت که در ایام پیک سفر یا روزهای خاص که مسافران برای مسیرهایی تقاضایشان را بالا می‌بردند قیمت‌ها در بسیاری از خطوط هوایی قیمت میانگین ۱۵۰ هزار تومانی داشت و حتی در بسیاری از روزها بلیت‌های یکطرفه به قیمت کمتر از ۱۰۰ هزار تومان نیز می‌رسید.

در چنین شرایطی رونق گرفتن بازارهای فروش بلیت داخلی یکی از سیاست‌های ایرلاین‌های ایرانی بود و در طول این مدت صنعت هوایی توانست لااقل در بخشی از مسیرها رقابتی جدی را با جاده آغاز کند.

در روزهای گذشته و با توجه به ابلاغ سیاست‌های جدید ارزی شرکت‌های هواپیمایی ایرانی که حدود ۶۰ درصد از هزینه‌های خود را با ارز انجام می‌دهند، مجبور شدند دلار را به جای ۴۲۰۰ تومان حدود ۹۰۰۰ تومان بخرند و به این ترتیب بخش قابل توجهی از هزینه‌های شرکت‌های ایرانی حدودا دو برابر شد.

این مسئله در وهله نخست تاثیر خود را در بازارهای بین المللی و پروازهای خارجی گذاشت که چند برابر شدن قیمت برخی مسیرها نتیجه آن بود اما این مسئله در بازار بلیت پروازهای داخلی نیز به خوبی خود را نشان داده است.

پیگیری‌ها نشان می‌دهد مسیر پروازی از تهران به سمت شهرهای پرتقاضا مانند مشهد، شیراز، تبریز، بندرعباس، اهواز و جزیره کیش در طول روزهای گذشته افزایش قابل توجه قیمت را تجربه کرده‌اند تا جایی که در تمامی این مسیرها امکان پیدا کردن بلیت یک طرفه با نرخ کمتر از ۲۵۰ هزار تومان وجود ندارد.

اگر مسافران بخواهند از پروازهای صبح زود اجتناب کنند، نرخ پروازهایشان به بیشتر از ۳۰۰ هزار تومان می رسد و در بسیاری از مسیرها تعداد قابل توجهی از بلیت در مرز ۵۰۰ هزار تومان عرضه می شود. برای مناطقی که پروازهای کمتری دارند مانند چابهار یا عسلویه افزایش نرخ قابل توجه‌تر است و ارزان‌ترین بلیت در این مسیرها از حدود ۳۰۰ هزار تومان آغاز شده وبه بالاتر می‌رسد.

در چنین شرایطی و با توجه به ثابت ماندن نرخ بنزین در ایران احتمالا صنعت هوایی کشور توان رقابت با دیگر عرصه‌های حمل و نقل را از دست می‌دهد و باید به فکر سیاست‌های جایگزینی برای آن بود.