افق های روشنی که آینده والیبال ایران را تضمین می کند

به گزارش سرویس ورزشی جی پلاس؛ نوجوانان والیبال ایران رقابت های قهرمانی آسیا را با مدال برنز در تبریز به پایان بردند. نتیجه ای که شاید در نگاه اول خیلی خوب و موفقیت آمیز به نظر نرسد اما در نظر گرفتن برخی زوایا و البته یاد آوری دوره های گذشته، می تواند کمک بهتری به تحلیل این نتیجه کند.

1. بحث اولیه و کلی که ارتباط چندانی هم به نتیجه ی بدست آمده ندارد، موضوع رویکرد فدراسیون به هدف اصلی تیم های رده پایه است. هدفی که در کشورهای صاحب سبک و بزرگ والیبال، در وهله اول به هیچ وجه نتیجه گیری نیست و در پله های بعدی به این مهم ختم می شود. نکته اینجاست که اگر نتیجه گیری صرف، هدف قرار داده شود، می شود چیزی شبیه به روزگار والیبال ایران در اواخر دهه هفتاد و هشتاد که به مدد صغرسن های عجیب و غریب، سلطان آسیا و همواره روی سکوی جهان بودیم! اما در بزرگسالان اما همواره تلاش می کردیم چین، ژاپن و کره را کنار بزنیم.

سیستم درست و اصولی در رده های پایه، تمرکز بر بازیکن سازی و تربیت نفراتی است که تکنیک ها و تاکتیک ها را درست و دقیق فرا بگیرند و در یک جمله، برای آینده ساخته شوند. آینده ای که نتایجش خیلی بیشتر از قهرمانی آسیا و جهان در رده های پایه می ارزد.

حالا اگر تیم ایران قدرت اول آسیاست و نتیجه هم برایش مهم است، تلاش می کند تیمی بسازد که حداقل ها را برآورده کند. روند آماده سازی خوب، گرفتن سهمیه جهانی یا ایستادن روی سکو و نتیجه گیری مطلوب، حداقلی است که اجازه می دهد روند ساختن این بازیکنان ادامه پیدا کند.

2. در دوره گذشته رقابت های قهرمانی آسیا، محمد وکیلی تیمش را چهارم کرد. عنوانی که خیلی نا امید کننده تر از امروز بود. با این حال می دانید نتیجه نهایی چه شد؟ سال بعد و در شرایطی که ایران به عنوان چهارمین سهمیه آسیا راهی رقابت های جهانی شده بود، با شکست روس های مدعی در فینال، قهرمان جهان شد! همان تیمی که همه را نا امید کرده بود و خیلی ها را نگران آینده والیبال، در ادامه راهش درخشید و این بار با تیمی که رنگ و بوی صغر سنی در آن، یک دهم گذشته هم نبود، قهرمان جهان شد.

از همان تیم هم در نهایت چهار بازیکن به تیم ملی رسیدند! اتفاقی که در تاریخ سابقه نداشته که چهار بازیکن به طور همزمان از تیم نوجوانان به طور مستقیم راهی تیم بزرگسالان شوند. آن هم برای تورنمنت بزرگی مانند لیگ ملت های والیبال!

3. شاید حالا سوال این باشد که چه تضمینی برای رشد این تیم وجود دارد و اینکه تیم امسال هم مانند سال گذشته در جهانی بدرخشد؟ پاسخ خیلی روشن است. هیچ کس نمی تواند ضمانت قهرمانی این تیم را بدهد اما رزومه و کارایی سرمربی این تیم در چهار سال گذشته حرف های زیادی برای گفتن دارد. تیم 2015 محمد وکیلی بدون حتی یک سِت باخته، قهرمان آسیا شد و در رقابت های جهانی هم توانست روی سکوی سوم بایستد. سکویی که سال ها بود از آن دور افتاده بودیم و آخرین سکونشینی مان به همان دوران بازیکنان صغرسن بر می گشت.

تیم 2017 را هم که گفتیم. بعد از چهارمی در آسیا که آن هم طبق شرایط خاصی پیش آمد، توانست در رقابت های جهانی روی سکوی قهرمانی برود و یکی از بهترین اتفاق های والیبالی سال گذشته را رقم بزند.

پس همه چیز نشان می دهد که این مربی کارش را بلد است. لیگ برتر حالا پر است از بازیکنانی که او در دوره های گذشته برای والیبال ایران ساخته. بازیکنانی که رفته رفته شرایط قدی شان هم بهتر می شود و وکیلی هم نشان داده تیم هایی با میانگین قدی خوب و نزدیک به دومتر می بندد که در آینده شرایط والیبال ایران در این بخش را هم بهتر کنند.

4. تمام این ها نشان می دهد که خیلی نباید برای والیبال ایران، حداقل آینده و رده های پایه اش نگران بود. حتی اگر در رقابت های جهانی سال آینده  روی سکو هم نرویم. اتفاق مهم همین ساخته شدن بازیکن هایی است برای والیبال ایران. بازیکن هایی نظیر جواد معنوی نژاد که زیر نظر ایرج مظفری در تیم 2013 ساخته شد و حالا قرار است دومین سال لژیونر شدنش را پشت سر بگذراند. بازیکن هایی نظیر آقچه لی و مسافر و اسفندیار که در سال های آینده بیشتر از آن می شنویم و همین شریفی و کاظمی، به همراه یلی و توخته و مجرد که در لیگ ملت ها بازی کردند.

این ها تنها نمونه ای از بازیکنانی اند که در سال های اخیر توسط محمد وکیلی به والیبال ایران تزریق شده اند و از تیم امروزش هم که سوم آسیا شده، در سال های آینده چهره های درخشانی را خواهیم دید.