خاطره شهید بهشتی از برداشت اشتباه از آیه ای درباره خنده و گریه
ایام نوجوانی بود و شهید بهشتی نیز مانند بسیاری از هم سن و سالانش اهل نشاط و شادابی و گاه گاهی که فرصت می شد پیش از درس یا پس از آن با دوستان می گفتند و می خندیدند...
جی پلاس: شهید بهشتی که دینداری عملگرا بود و این موضوع در همه رفتار و سکناتش به چشم می خورد در خاطره ای که در روزنامه جمهوری اسلامی به چاپ رسیده از خاطره ای که در دوران بلوغش به یاد دارد، اینگونه تعریف می کند:
در آغاز دوران بلوغ، تحصیلات علوم اسلامی را تازه شروع کرده بودم. در این سن، انسان نشاط و شادابی خاصی دارد، گاهی پیش از مباحثه و بعد از آن یا قبل از درس، با دوستان می گفتیم و می خندیدیم. یکی از دوستانم که بزرگ شده جلسات مذهبی بود، چند سالی از من بزرگتر بود با من هم مباحثه بود، وقتی ما می خندیدیم، می گفت فلانی حالا که در آغاز تحصیل علوم اسلامی هستیم، بهتر است خودمان را عادت بدهیم و نخندیم یا کمتر بخندیم. گفتم چرا؟ گفت این آیه قرآن است:
«فلیضحکوا قلیلا ولیبکوا کثیرا»؛ «باید کم بخندند و زیاد بگریند.».
سپس یکی دو حدیث هم در این رابطه خواند. من از وی پرسیدم آیا خندیدن کاری حرام است؟ گفت نه حرام نیست.
گفتم حالا که حرام نیست، من می خندم. از این ماجرا چند سالی گذشت و من اولین مطلبی که به صورت مستقل و بر اساس کتاب و سنت درباره اش تحقیق کردم و سعی کردم قرآن را از اول تا آخر به صورت علمی بررسی کنم، همین بحث بود تا اینکه به این آیه رسیدم. به خود گفتم عجب، این آیه در قرآن است، اما مطلب درست نقطه مقابل مطلبی است که دوست من فهمیده بود و آن دستور پیغمبر بود که باید تمام نیروهای توانا برای شرکت در مبارزه علیه کفار و مشرکینی که به سرزمین اسلام هجوم آورده بودند، بسیج شوند.
عده ای با بهانه های مختلف از شرکت در این لشکرکشی خودداری کرده و از فرمان خدا و پیغمبر تخلف کردند. خداوند در این آیات قرآن می فرماید: «لعنت خدا بر کسانی که دیدند پیغمبر با انبوه مسلمانان به میدان نبرد می روند اما باز هم دوست داشتن زندگی آنها را وادار کرد تا از فرمان خدا و رسولش تخلف کنند و بمانند» و به دنبال آن به عنوان یک نفرین و کیفر می فرماید: «از این پس کم بخندند و زیاد بگریند.»
از دیدگاه اسلام زندگی با نشاط نعمت و رحمت خداست و زندگی توأم با گریه و زاری خلاف رحمت خداست.
در این آیه خداوند در مقام نکوهش از این تخلف می فرماید: «از این پس از نعمت خنده و نشاط کم بهره باشید و همواره گریان و غمزده زندگی کنید.».
از طرف دیگر تفریح یکی از نیازهای ضروری زندگی انسان است که باعث تجدید قوای انسان می شود.
چنانچه قرآن می فرماید:
«قل من حرم زینة الله التی اخرج لعباده والطیبات من الرزق قل هی للذین آمنوا فی الحیوة الدنیا»؛ «ای پیغمبر! بگو: چه کسی زینت خدا را که برای بندگانش خلق کرده، و روزیهای پاک را حرام کرده است؟ بگو این روزیهای پاک برای مردم با ایمان در این دنیاست.»
منبع: سخنرانی شهید بهشتی، اسلام و تفریحات سالم، روزنامه جمهوری اسلامی، 27 خرداد 66، شماره 2333، ص 9.
دیدگاه تان را بنویسید