مخاطب «تنگه ابوقریب» در موقعیت زهرمار قرار می گیرد

کیوان امجدیان در گفت و گو با خبرنگار سرویس فرهنگ و هنر جی پلاس، اظهار کرد: در سبک فیلم های دفاع مقدس، نمونه چنین فیلمی را قبلا نداشتیم. از نظر فضاسازی «تنگه ابوقریب» به برخی فیلم های خارجی تنه می زد.

او با اشاره به این که این فیلم، شعاری نبود، ادامه داد: برخی معتقدند چون خط قصه در این فیلم کم رنگ است، «تنگه ابوقریب» فیلمی قوی نیست؛ اما من فکر می کنم قوت این فیلم همین است؛ قبل از این، فیلم «دوئل» را داشتیم که در لحظه پردازی جنگ خیلی موفق بود، ولی خوب نبود که یک داستان دیگر به آن اضافه شده بود؛ اما فیلم «تنگه ابوقریب» مخاطب را دو ساعت در موقعیتی قرار می دهد که نه تنها تلخ نیست، بلکه زهرمار است.

امجدیان با بیان اینکه در این فیلم، آدم های دوست داشتنی در یک موقعیت خیلی تلخ قرار دارند، گفت: یکی از فیلم های خارجی که چنین فرمتی در لحظه پردازی ها و خلق لحظه های جنگی داشت، «نجات سرباز رایان» بود که البته آن فیلم، داستان داشت و داستانش هم آن قوی بود.

این نویسنده و منتقد همچنین معتقد است: فیلم «تنگه ابوقریب» به گونه ای فضاسازی شده بود که مخاطب احساس نمی کرد افراد در فیلم بازی می کنند و فضای فیلم دکور است، بلکه واقعی بودن صحنه ها را می شد باور کرد. این اتفاق در فیلم «نجات سرباز رایان» هم رخ داد. البته نمی گویم این دو فیلم شبیه هم هستند، اما لحظه پردازی ها تقریبا به یک اندازه باورپذیر است.

او درباره حرف فیلم «تنگه ابوقریب» برای مخاطبان امروز در جامعه، به جی پلاس گفت: در یک دورانی، آدم های خوبی در جنگ بودند که برای هم جان می دادند و در بدترین موقعیت تاریخی قرار گرفتند. بعد از دیدن فیلم «تنگه ابوقریب» به این فکر می کنید که جنگ چقدر تلخ است. این فیلم واقعا زهرمار بود و نشان داد در یک موقعیت زهرمار چقدر آدم های برای یکدیگر جان داده اند.

امجدیان ادامه داد: هر فیلمی، کارکرد خاصی دارد، این فیلم هم یک مقطع از تاریخ را روایت می کند که ما همیشه شبیه آن را به صورت شعاری دیده ایم.

او درباره موسیقی فیلم «تنگه ابوقریب» نیز گفت: موسیقی یکی از ابزارهایی است که به ایجاد حس در مخاطب کمک می کند. باید خیلی از خودتان مطمئن باشید که از موسیقی استفاده نکنید و بتوانید حسی را که می خواهید به تماشاگر منتقل کنید. در فیلم «تنگه ابوقریب» موسیقی پا به پای بقیه عناصر فیلم جلو نمی آید و عقب می ماند.