هندبال ایران پس از ناکامی های گذشته و عدم صعود به المپیک، یک شگست دیگر را هم تجربه کرد و نتوانست راهی جام جهانی شود. اتفاقی که شاید بیش از همه بتوانیم آن را به دیر بستن کادرفنی، انتخاب تکراری ماجک و البته دل خوش کردن به تعداد بالای لژیونرهایمان مربوط بدانیم.
به گزارش خبرنگار ورزشی جی پلاس؛ رقابت های هندبال قهرمانی آسیا در حالی با رتبه پنجمی برای ایران به پایان رسید که قرار بود "بروت ماجک" تیمش را به جمع چهار تیم برتر برساند و راهی جام جهانی کند! اتفاقی که حداقل هدف تیم ملی بود چرا که برخی از قهرمانی صحبت می کردند؛ اما پایان کار نه جامی داشت نه سهمیه ای!
تیم ملی ایران که در این رقابت ها با ژاپن و ازبکستان هم گروه شده بود، با شکست دادن هر دو حریفش، راهی مرحله دوم شد تا در این مرحله با عربستان، کره جنوبی و عمان هم گروه شود. گروهی که امید می رفت حداقل یکی از دو عناوین اولی یا دومی اش به ایران برسد تا سهمیه جام جهانی را بگیرد. با این حال تیم پر لژیونر ماجک در هر دو دیدار اولش در مرحله دوم، ابتدا به عربستان و سپس به کره جنوبی، نتیجه را واگذار کرد تا تمام امیدها برای جهانی شدن ناامید شود. گر چه عمان را در بازی سوم بردیم اما دیگر فایده ای نداشت و در نهایت هم با یک پیروزی دیگر برابر ژاپن به عنوان پنجمی رسیدیم. عنوانی که قطعا کوچکترین ارزشی ندارد و یک شکست بزرگ به حساب می آید.
وقت کشی فدراسیون و انتخاب سه باره ماجک!
نکته واضحی که همه جا درباره تیم ملی هندبال تکرار می شود، تعداد قابل توجه لژیونرهایش است. بازیکن هایی که اکثرشان در لیگ های خوب اروپا و حتی لیگ قهرمانان بازی می کنند اما دیدیم که مجموع آنها در تیم ایران نتیجه نداد!
در این میان اگر همه معتقدند تیم ایران از لحاظ بازیکن بهترین شرایط را داشته، پس می رسیم به مربی ای که مسئولیت استفاده از این بازیکنان را داشته یعنی بروت ماجَک. مربی ای که به شیوه ای عجیب و غریب برای سومین بار به ایران آمد و سرمربی تیم ملی شد.
شیوه فدراسیون از این نظر قابل تامل بود که خودش با دست های خودش زمان را کشت و هدر داد و در نهایت همین زمان کم، دست آویزی برای انتخاب دم دستی ماجک! مربی که دیدیم نه تنها کاری برای تیم ایران نکرد، بلکه حتی نتوانست تیم پرستاره تر تحویل گرفته را حتی به نیمه نهایی آسیا برساند؛ آن هم با باخت برابر عربستان و کره جنوبی و نه البته قطر!
اجماع حداکثری روی رحیمی و مربی انتخابی
یکی از اتفاقات جالب طی ماه های گذشته در هندبال، خوشحالی اکثریت قریب به اتفاق بازیکنان از بازگشت علیرضا رحیمی (رئیس فدراسیون هندبال) در ابتدای سال و این اواخر ماجک بود!
علیرضا رحیمی اسفند سال گذشته و پس از هشت سال دوری یک بار دیگر به هندبال بازگشت تا ابراز رضایت در در مصاحبه های اهالی این رشته و ملی پوشان تیم ملی ببینیم. همه او را فردی می دانستند که هندبال در دوران افولش به او نیاز دارد. ماه ها گذشت و رحیمی پس از معطلی بسیار، ماجک را به عنوان سرمربی تیم ملی معرفی کرد و او را در زمان اندک باقی مانده تا رقابت های قهرمانی آسیا بهترین گزینه معرفی کرد.
بازیکنان هم یکی یکی مصاحبه کرده و از حضور سه باره این مربی در راس کادر فنی ابراز خوشحالی و رضایت کردند. همه به اتفاق معتقد بودند رحیمی بهترین مدیر و ماجک هم بهترین مربی در حال حاضر است. پس ظاهرا بازیکنان ایران بهترین ها را در اختیار داشتند اما حتی در بین چهار تیم برتر آسیا هم قرار نگرفتند؟!
راه بسته انتقاد!
در مجموع، اتفاقی که افتاده این است که بخاطر حمایت های گسترده قبلی اعم از ورزشکاران و کارشناسان، اکنون راه انتقادهای همه جانبه و بررسی سهم تقصیرها برای آنها ظاهرا بسته است و هندبالی ها دیگر نمی توانند به روال عادی ورزش، پس از بازگشت کاسه کوزه ها را بر سر یکی بشکنند و بروند.
البته چه این کار را بکنند چه نکنند، این هندبال ایران است که ضرر کرده. المپیک را از دست داد و حالا هم رقبت های قهرمانی جهان را. یعنی چهار سال دور بودن از سطح اول هندبال دنیا و این یعنی ضرری بزرگ برای هندبال ایران و نسل کنونی که گفته می شود بهترین نسل تاریخ است!
نسلی که البته اگر بخشی از انتقادهایی که طی روزهای آینده خواهد کرد را قبلا کرده بود، شاید تیم ملی زودتر صاحب سرمربی می شد و اتفاق های بهتری برایش رقم می خورد.
