قبولی زیارت معنایش این است که آن فیضی که از ملاقات این ولیّ خدا به ملاقات‌کننده می رسد، آن فیض به شما برسد؛ این معنای قبولی زیارت است.
2. با امام حرف بزنید: «به چشم دیدن» لازمه‌ی ملاقات نیست؛ او هست و سخن شما را می شنود، حضور شما را می بیند، شخص شما را می بیند، با او حرف بزنید؛ این شد زیارت. زیارت یعنی همین ملاقات.
3. سلام بدهید: انسان وقتی به ملاقات کسی می رود، با او احوالپرسی می کند، به او سلام می کند؛ همین، در ملاقات روح مطهّر ائمّه (علیهم‌السّلام) و اولیای الهی [هم] لازم است؛ باید رفت، سلام کرد، عرض ادب کرد.
4. با هر زبانی زیارت کنید: [زیارت] به هر زبانی هم می شود؛ [اگر] به همین زبان معمولی خودمان حرف بزنیم، این آداب ملاقات و زیارت صورت گرفته.
5. زیارت های ائمه (ع) را بخوانید: اگر بخواهیم با یک بیان شیوا و با مضامین خوبی حرف بزنیم، آن همین زیارتهایی است مثل زیارت مخصوصه‌ی امام رضا، زیارت امین‌الله یا زیارت جامعه.
6. با دل حرف بزنید: با دل حرف بزنید. سعی کنید ولو دو دقیقه، ولو پنج دقیقه، دل را فارغ کنید از بقیّه‌ی شاغلها و متّصل کنید به معنویّتی که در آن‌جا حضور دارد و حرفتان را بزنید.
7. زیارت جامعه کبیره بخوانید: زیارت جامعه مثلاً شش ـ هفت صفحه است، وقت کردید همه‌اش را بخوانید، وقت نکردید یک صفحه‌اش یا نصف صفحه‌اش را بخوانید.
8. در زیارت به مخاطب آن متوجه باشید: در حالی‌که متن زیارت را می خوانید، ولو معنایش را هم ندانید، متوجّه باشید دارید خطاب به چه کسی می خوانید. اگر این شد، آن وقت می شود زیارت.
9. دلتان به امام متصل باشد: بعضی‌ها خیال می کنند باید بروند حتماً به ضریح بچسبند! اینها چون دلهایشان وصل نمی شود، می خواهند جسمها را وصل کنند؛ چه فایده دارد؟ یکی هم ممکن است دورتر باشد، امّا دلش متّصل باشد؛ این خوب است.
10. داخل حرم نماز بخوانید، ذکر بگویید: در داخل حرم نماز بخوانید، نماز قضا بخوانید، نماز واجب بخوانید، نماز مستحبّی بخوانید، نماز برای پدر و مادر بخوانید، ذکر بگویید -لااله‌الّاالله بگویید، تسبیحات اربعه بگویید- به شرطی که دل وصل باشد.
پایگاه اطلاع رسانی KHAMENEI.IR
