پوررضایی: برای طلا به ترکمنستان رفتم/ نمی دانم چرا اسبم نپرید!

به گزارش سرویس ورزشی جی پلاس، داوود پوررضایی سوارکار تاریخ ساز تیم ملی ایران در بازی های داخل سالن قهرمانی آسیا در ترکمنستان موفق به کسب مدال برنز و اولین مدال تاریخ سوارکاری ایران شد.

  گفت وگوی خبرنگار جی پلاس با این قهرمان سوارکاری:

**چطور شد وارد دنیای اسب سواری شدید؟

پدرم از باشگاه داران قدیمی است. در واقع از زمانی که چشم بازکردم اسب دیدم و با اسب بزرگ شدم، چون خانه ما در باشگاه بود، با اسب زندگی می کردم.

**از چند سالگی اسب سواری را شروع کردید؟

متولد سال 67 هستم و از 6سالگی سوارکاری را شروع کردم. 

**اولین اسبی که سوار شدید را به خاطر دارید؟

بله، نخستین اسبی که سوار شدم یک اسب مشکی بود که از عراق به کردستان و از آن جا هم به تهران آورده بودند.

**درباره مسابقه های داخل سالن قهرمانی آسیا بگویید. علاوه بر کسب مدال یک اتفاق خوب دیگر در این رقابت ها حضور تمامی سوارکاران ایران با اسب های خودشان بود.

درست است، این اولین مسابقه ای بود که ما با اسب های خودمان شرکت می کردیم و این اتفاق خیلی خوبی بود. برای یک سوارکار خیلی مهم است که با اسب خودش مسابقه بدهد که خوشبختانه این اتفاق این دوره برای ما افتاد. قبل از بازی ها برنامه ریزی خوبی برای تیم صورت گرفت و حضور مربی و تمرینات با برنامه ریزی درست باعث شد خوب کار کنیم. واقعا بازی های ترکمنستان پرفشار و در سطح بالایی برگزار شد و من تا به حال در سطح آسیا چنین رقابت پرفشاری را ندیده بودم و خوشحالم که توانستم در بخش انفرادی مدال بیاورم. 

** حریفان چه شرایطی داشتند؟

همان طور که گفتم سطح بازی ها بسیار بالا بود و علاوه بر من چندین سوارکار بودند که بدون خطا برای مدال می جنگیدند ولی به دلیل دیگر ملاکهای فنی از من عقب افتادند. درست است که همه از کسب این مدال خوشحال هستند اما من برای مدال طلا به ترکمنستان رفته بودم که متاسفانه این اتفاق رخ نداد.

**در بخش تیمی هم ایران شانس کسب مدال داشت اما این اتفاق رخ نداد.

بله، خود من در مسابقه تیمی شرایط خوبی نداشتم. در مسابقه تیمی چهارنفر بودیم اما در ادامه هم یکی از اسب ها لنگید و هم تیم ما نتوانست به مسابقه ادامه بدهد. در ادامه مسابقه هم اسب من از روی مانع آب نپرید و خطایم اعلام شد و در نهایت نتوانستیم به نتیجه موردنظر برسیم. واقعا بدشانسی گریبان گیر ما شد. زمانی که اسب من از روی مانع نپرید واقعا تعجب کرده بودم و نمی دانم چرا این اتفاق رخ داد.

**پیش از این بسیاری از سوارکاران ایران از اینکه اسب هایشان را در مسابقه ها همراه خود ندارند گلایه می کردند. این اتفاق را چقدر در کسب اولین مدال تاریخ سوارکاری کشور موثر می دانید؟ 

قبل از بازی های آسیایی اینچئون هم شرایط برای بردن اسب ها مهیا بود اما کمیته ملی المپیک به دلیل اینکه برای سوارکاری شانس مدال قائل نبود اجازه نداد که اسب ها را همراه خودمان ببریم. در یکی دیگر از مسابقه ها هم با اسب های خودمان رفتیم. در حال حاضر برای مسابقه ها به صورت تک تک مجوز می گیریم که امیدوارم این مشکل به کلی حل شود. مسئولان باید کمک کنند تا ما بتوانیم با اسب های خودمان بدون دغدغه به مسابقه ها برویم. اینکه دائم بگویند ما شانس مدال نداریم پس نباید برویم و هیچ وقت پیشرفت نمی کنیم!

**با این شرایط برای کسب مدال در بازی های آسیایی چقدر شانس قائل هستید؟

سطح بازی های آسیایی به مراتب از این رقابت ها بالاتر است. سواکارها با اسب های قوی تر و پرتوان تر در جاکارتا حاضر می شوند و ما باید خیلی با برنامه تر و قدرت بیشتر به این بازی ها برویم تا شانس مدال داشته باشیم. در این رقابت ها در همه رشته ها مدال مهم است و هیچ کشوری نمی خواهد مدال را از دست بدهد. فدراسیون هم در حال حاضر به دنبال برنامه ریزی خوب برای این مسابقه ها هست تا تیم با آمادگی کافی به رقابت ها برود.

** از اینکه اولین مدال تاریخ سوارکاری ایران به نام شما ثبت شده است، چه حسی دارید؟

حسی که از این اتفاق دارم اصلا قابل گفتن نیست. به هرحال موفقیت بزرگی برای سوارکاری ایران بود و سال ها همه ما منتظر این اتفاق بودیم. سواکاری واقعا سخت است. در این مدت هر کسی درباره این موضوع از من می پرسد، می گویم که در یک لحظه ممکن است با افتادن یک مانع، مدت ها تمرین و زحمت از بین برود و این خیلی بد است.

**با یک مدال که برای سواکاری به دست آمده چه انتظاری از مسئولان دارید؟

می خواهم مسئولان باور کنند که سوارکاری پتانسیل مدال آوری دارد و اگر امکانات و شرایط به خوبی در اختیار ما قرار بگیرد می توانیم جواب اعتمادها را به خوبی بدهیم. 

**شاید یکی از مشکلاتی که در سوارکاری وجود دارد نگاه لوکس به این رشته است. قبول دارید؟

این رشته در کل جهان لوکس محسوب می شود با این حال در بسیاری از کشورها جایگاه خوبی دارد و برای مدال آن در بازی های مهم سرمایه گذاری و برنامه ریزی صورت می گیرد. شاید اگر توجه به آن بیشتر شود نسبت به گذشته عمومیت بیشتری پیدا کند و جای خود را در میان مردم پیدا کند. اگر این اتفاق بیافتد قطعا نفرات بیشتری به سمت سوارکاری می آیند.

**سقف آرزوهای شما در رشته پرش با اسب، کجاست؟

آرزوی هر ورزشکاری شرکت در مسابقه های بین‌المللی و المپیک است. من هم چنین آرزوهایی دارم و تلاشم این است که به آن ها برسم. فدراسیون سوارکاری کارهای خوبی انجام داده است واز بهترین مربی هم برای ما استفاده می کند، به همین دلیل آینده روشنی را برای این رشته تصور می کنم.