جاذبه شهید بابایی و هم کلاسی هایی که به راهشان می آورد

جی پلاس ـ منصوره جاسبی: تعداد دانشجویان اعزامی به امریکا[1] از کشورهای مختلف رو به افزایش گذاشته بود[2] و به ناچار اتاق هایی با مساحت 30 متر را به دو دانشجو می دادند. من که با افکار و اندیشه عباس هم سو بودم بیشتر وقت های خالی ام را با او می گذراندم و خیلی به اتاقش رفت و آمد داشتم. یکی از روزها که به سراغش رفتم دیدم نخی مانند یک دیوار، اتاق را به دو قسمت تقسیم کرده است و چون ارتفاع نخ متوسط بود مجبور بودی سرت را خم کنی و دولا دولا از زیر آن رد شوی. خنده ای کردم و با شوخی به عباس گفتم بند رخت آویزان کرده ای که با لبخند و تعارف کردن میوه به من از زیر پاسخ دادن به سوالم طفره رفت.

مدتی از این قضیه گذشت و من علت را فهمیدم.[3] بار دیگر که به اتاقش رفتم باز هم سوالم را تکرار کردم و با اصرار متوجه شدم که عباس با هم اتاقی اش توافق کرده اند که چون او اهل خوردن مشروبات الکلی است از مرزی که عباس با نخ آن را مشخص کرده این طرف نیاید و اینگونه بود که بخشی از اتاق متعلق به عباس و بخش دیگرش متعلق به هم اتاقی اش شده بود.

... من بر حسب عادت هفته ای یکی دو بار به اتاق عباس می رفتم و با هم شروع به تمرین درس هایمان می کردیم و هر بار که می رفتم می دیدم که  کم کم ارتفاع نخ بیشتر و بیشتر می شود طوری که می توانستی به راحتی از زیر آن عبور کنی و بعد از مدتی دیگر از نخ اثری نبود. خوشحال شده و پرسیدم نخ چه شده است عباس؟

او هم لبخندی زد و گفت: آن طرف را ببین، رو کردم به بخشی که متعلق به هم اتاقی اش بود و با تعجب دیدم که اثری از عکس ها نیست از مشروبات الکلی روی میز هم خبری نبود. پرسیدم چه کرده ای عباس؟! که باز هم خنده ای تحویلم داد و گفت: دیگر دوستمان با ما یکی شده است.[4]