روزهایی که خنده را از لب حاج همت گرفته بودند

جی پلاس ـ منصوره جاسبی: عملیات بود و کار گره خورده بود. برای عصر خود را به جفیر[1] رساندیم. سراغ همت[2] را که گرفتیم سنگرش را نشانمان دادند. همتی را که تا آن روز می شناختم همت دیگری بود، همیشه با نشاط و سرحال اما آن روز پریشان و مضطرب بود. فشار سنگینی را تحمل می کرد. می گفت هر چه می زنیم با در بسته روبرو می شویم و تلفات می دهیم. سراغ نیروهایم را گرفت، گفتم: دارند چنگوله[3] را تحویل می دهند تا خود را به اینجا برسانند. گفت نه این کار را نکن باید از نیروهایت با حساب و کتاب استفاده کنی آنها را به اینجا نیاور فقط داریم تلفات می دهیم. 

دلم برایش بسیار می سوخت، مدام از پشت بی سیم خبرهای ناگوار به او می دادند و خدا می دانست که چه فشاری را تحمل می کند نمی دانستم چطور می توانم به او کمک کنم؟ چون او خودش نمی خواست که نیروهایم را به آنجا بیاورم. 

صبح که شد از او خداحافظی کردیم و رفتیم در حالی که نمی دانستیم دیگر آن چشم های خسته مهربان را نخواهیم دید.[4]