گام به گام با شهید منصور سودی از کودکی تا شهادت

جی پلاس ـ منصوره جاسبی: سال 42، روستای «امند»[1] و خانواده سودی که خداوند فرزند پسری به آنها عنایت کرده و قرار است نامش را منصور[2] بگذارند.

منصور یک ساله شد و خانواده قصد سفر به زنجان را کرد تا کودکی هایش در کوچه کوچه های فضایی به مراتب بزرگتر از امند طی شود.

اول مهر سال 49 بود که منصور هفت ساله باید راهی مدرسه می شد تا درس و بحث و کتاب را تجربه کند و بسیار هم خوش درخشید و بعدها مدرسه فرحبخش و دبیرستان طالقانی، جایگاهی برای ادامه تحصیل او شدند.

تازه راهی دبیرستان شده بود که مبارزات مردم به اوج خود رسید و منصور هم برای گذراندن آموزش نظامی راهی مسجد حضرت رقیه (س) شد و سپس کمپوت فروشی مقابل بیمارستان، بهانه ای شد برای کمک به مجروحان انقلابی و... .

بهمن 57 انقلاب به پیروزی رسید و هر کس هر کاری از دستش برمی آمد برای نگهبانی از انقلاب نوپا انجام می داد و منصور هم در پمپ بنزینی مشغول نگهبانی شد.

روزها گذشت و هر روز ایران آبستن حوادثی بود که شاید مختص هر انقلابی باشد اما گرفتاری هایی که هر روز از هر گوشه ای سر بر می آورد به انتها نرسیده بود که همسایه ای در لباس دشمن در برابرمان قد علم کرد و منصور جامه رزم بر تن کرد و برای دفاع راهی شد.

عملیات بیت المقدس زخم هایی بر تنش گذاشت و او را مدتی خانه نشین کرد.

پدر و مادر این روزها را غنیمت شمرده و مهمان خانه عمو شدند تا دخترشان را برای منصور خواستگاری کنند. مراسم در کمال سادگی برگزار شد و او مدام تأکید می کرد که نگذارید خانواده شهدا متوجه ازدواج من بشوند.

چند صباحی دیگر باز هم، سنگرهای دفاع او را به خود فرا خواندند و عملیات های متعدد شاهد ایثارگری اش شدند و همرزمانش مشتری پر وپا قرص نوای شیرینش؛ و انگار صوت مناجات هایش، جانشان را می نواخت.

مرداد ماه سال 66 بود و عملیات نصر 7[3] و ارتفاعات بو الفتح و منصور که حالا تازه برای خودش شده بود جوانی 24 ساله؛ اما هنگامه رفتن بود و باید می رفت تا دیداری با قهرمان[4] و دیگر دوستانی که پیش از او رفته بودند، تازه کند.