چرا فعلا نمی توانیم میزبانی های مهم فوتبالی بگیریم؟

به گزارش سرویس ورزشی جی پلاس؛ چند سال پیش بود که علی کفاشیان در کسوت رئیس وقت فدراسیون فوتبال ایران اعلام کرد ایران می‌خواهد میزبانی رقابت‌های جام ملت‌های آسیا را بر عهده بگیرد اما این تنها یک ادعای خام تبلیغاتی بود چرا که در احراز صلاحیت فنی زیرساخت های فوتبال کشورمان فقط انبوهی از کاغذها و توضیحات تئوری را به کنفدراسیون فوتبال آسیا (AFC) ارایه کردیم و مشخصا در عمل بازی را به رقیب حاشیه خلیج فارس یعنی امارات باختیم تا آنها همچون سال 2000 باز هم میزبانی این رویداد مهم را بگیرند.

آن ادعای قدیمی به تازگی اما از سوی وزیر جدید ورزش و جوانان مطرح شد که یک ایراد تاریخی در محاسبات زمانی از نوع خودش بود. سلطانی فر زمانی صحبت از لزوم گرفتن میزبانی جام ملت های سال 2019 را می کند که حدود دو سال است AFC میزبانی را به اماراتی ها داده است!

کاری به اشکال زمانی صحبت وزیر ورزش نداریم اما آیا واقعا ایران آماده میزبانی چنین رقابت بزرگی هست؟ ایران قبلا دو بار میزبان جام ملت‌های آسیا بوده که البته در آن زمان شرایط میزبانی وجود داشت چون فوتبال در آسیا مانند امروز توسعه نیافته بود و سایر کشورها رقیب چندان جدی‌ای محسوب نمی‌شدند. اما امروز کشورهای عربی چون امارات و قطر تا می‌توانند در فوتبال هزینه می‌کنند و وقتی برای جذب یک بازیکن درجه چندم اروپایی، میلیون‌ها دلار پول خرج می‌کنند، سالهاست حتی زمین‌های تمرینی در این کشورها استانداردهای روز دنیا را دارد و ورزشگاه‌های پیشرفته و مدرنی در این کشورها ساخته می شود.

قطر، با صرف هزینه زیادی میزبانی جام جهانی را گرفته و قبل از آن هم میزبان جام ملت‌های آسیا بود. قطری‌ها اکنون به فکر میزبانی از المپیک هستند؛ اتفاقی که در سال 2008 در چین رخ داد و حالا چینی‌ها هم به جمع کشورهایی اضافه شده‌اند که فوتبال را در پول غرق می‌کنند.

چینی‌ها در سال‌های اخیر پول زیادی در فوتبال خرج کرده‌اند و با صرف هزینه‌های هنگفت، بازیکنان و مربیان نام‌آشنایی را به لیگ خود برده‌اند. مارچلو لیپی با دریافت 18 میلیون دلار به عنوان گرانترین مربی جهان هدایت تیم ملی چین را بر عهده گرفت و کارلوس توز هم با دریافت 42 میلیون دلار به مدت دو سال به باشگاهی چینی پیوست. تیمی در لیگ چین حتی به کریستیانو رونالدو پیشنهاد 300 میلیون دلار داد که از سوی این بازیکن رد شد. البته این چینی ها در کنار مباحث سازندگی و ایجاد زیرساخت های کافی، نگاه جدی هم به زمینه بهره برداری تبلیغاتی از فوتبال دارند و بعضا نسبت ها را به می زنند اما طبیعتا تا از مسئله تامین امکانات کافی برای پیشرفت عبور نکرده باشند، نمی توانند در اندیشه آوردن بزرگان فوتبال دنیا به کشورشان باشند.

حال تصور کنید در چنین شرایطی وقتی سال هاست بهترین استادیوم ما همان استادیوم آزادی است، زمین های تمرینی کافی نیست، امکانات زیرساختی دیگری چون راه ها، فرودگاه ها، هتل ها و... در یک نظام هماهنگی از کارکرد، هنوز سال ها با استانداردهای روز دنیا فاصله دارد و حتی تیم ملی فوتبال ایران یک زمین معمولی و خوب برای تمرین ندارد و نمی‌تواند یک اردوی مناسب در کشور خودمان برگزار کند و مجبور است راهی امارات شود، مسئولان کشور ما چطور می خواهند با رقبای جلو زده خود، رقابت کنند؟!