شخصیتی مانند لطفی نیازی به بزرگداشت ندارد

در ادامه برنامه، فرخ مظهری - مدیر مکتب خانه میرزا عبدالله - با خوش‌آمدگویی به حاضران، درباره شخصیت و فعالیت‌های فرهنگی استاد لطفی، گفت: باعث افتخار من است که در طول سال‌های طولانی و در فعالیت‌های متعدد هنری همراه استاد محمدرضا لطفی بودم و در کنار این هنرمند بزرگ حضور داشتم. به یاد می‌آورم که استاد لطفی در بستر بیماری به من گفت «من در تمام عمر تلاش کردم که هنر و موسیقی این سرزمین را حفظ و بالنده کنم، امیدوارم که این‌طور شده باشد». امروز که عشق و شور نوازندگان و هنردوستان این سرزمین را شاهد هستم، می‌توانم به او بگویم که آری، تلاشت به بار نشست.

مجید درخشانی، دیگر سخنران این آیین بود که درباره رابطه‌اش با استاد لطفی، گفت: من سال‌های آخر عمر استاد را به‌دلیل سهل‌انگاری‌های خودم از دست دادم، ولی می‌توانم بگویم در دورانی که در خدمت ایشان بودم، خیلی از او آموختم. از موسیقی هم که بگذریم باید بگویم از ایشان درس زندگی آموختم. اولین‌بار که استاد را دیدم و در حضور ایشان ساز زدم، به من گفتند همه آنچه تا امروز آموختی را بریز دور و از اول شروع کن و من همین کار را کردم. شخصیت و آموزه‌های ایشان در زندگی من بسیار تاثیرگذار بود و خوشحالم که در محضر چنین مرد بزرگی حضور داشتم.

در ادامه سرود لطفی، فرزند استاد محمدرضا لطفی، طی سخنانی از حاضران و عوامل برگزاری این آیین قدردانی کرد.

سیدعباس سجادی، مدیرعامل بنیاد آفرینش‌های هنری نیاوران، دیگر سخنران نکوداشت هفتادمین زادروز استاد محمدرضا لطفی بود که ابتدا درباره شکل‌گیری این برنامه اظهار کرد: این آیین به پیشنهاد و با همکاری دوستانم در مکتب‌انه میرزا عبدالله برگزار شد. در جلسه‌ای که برای برنامه‌ریزی و مشورت درباره این برنامه داشتیم به حضور استاد «سایه» رسیدیم که من می‌خوام برخی نکات مطرح‌شده در آن نشست را حضور شما اعلام کنم؛ آقای سایه ابتدا از نخستین ملاقات خودشان با استاد لطفی خاطراتی گفت و در ادامه، وقتی ذکر خیر استاد لطفی و همین‌طور استاد شجریان شد، دیدم که بغض کرد و به من گفت «هر کاری که از دست‌تان ساخته است برای این اساتید و این بزرگان انجام دهید. این‌ها آدم‌های کوچکی نیستند و شایسته است که درباره شخصیت این بزرگان چنین اقداماتی صورت گیرد».

او ادامه داد: یادمان باشد که شخصیت‌هایی مثل لطفی بزرگ هستند و نیازی به بزرگداشت ندارند. این ما هستیم که به برگزاری چنین برنامه‌هایی نیاز داریم. باید در این روز فکر کنیم چرا یک نفر می‌شود لطفی و چطور به این جایگاه می‌رسد؟  خود لطفی می‌گفت، «وقتی به شخصیت‌های هنری و فرهنگی نزدیک می‌شوید می‌بینید که هنرشان نسبت به بزرگی خودشان و شخصیت‌شان کوچک است».

در ادامه این برنامه، محمد سلمانی، شاعر و غزل‌سرا، غزلی را به استاد لطفی تقدیم کرد.

علیرضا میرعلی نقی، محقق و پژوهشگر موسیقی، آخرین سخنران این برنامه بود که درباره سابقه ارتباط خودش با استاد لطفی گفت: من با وجود 17-18 سال سابقه آشنایی، موهبت شاگردی ایشان را متاسفانه نداشتم؛ اما باید بگویم که استاد لطفی از همان ابتدای آشنایی، تاثیر زیادی در تصحیح پژوهش‌ها و ذهنیت‌های ناقص من داشت، به طوری که بسیاری از اندیشه‌های خودم را با استفاده از راهنمایی‌های ایشان اصلاح کردم.

او اظهار کرد: من در تقسیم‌بندی تاریخی موسیقی ایران، استاد لطفی را جزو پنج موسیقی‌دان برجسته فرهنگی تاریخ کشور می‌دانم که شاید پرکارترین و موثرترین آن‌ها نیز بود، به‌دلیل استعدادهای خاصی که این هنرمند برجسته داشت. البته از جهت کاری آن‌طور که شایسته بود، شناخته نشد و بخصوص در سال‌های آخر متاسفانه در حق ایشان بسیار جفا شد که بیشتر از خامی و نادانی بود؛ اما استاد لطفی در مقابل این برخوردها، لطف و سعه صدر نشان می‌داد و باز هم تحمل می‌کرد. باید بگویم که در طول زندگی به‌جز موسیقی به هیچ چیزی دلبستگی نداشت. با همه احترامی که برای همه اساتید و بزرگان قائل هستیم، باید بگویم لطفی همتایی نداشت و دیگر مانند او یافت نمی‌شود.

در بخش دیگری از این آیین، حمید سکوتی با تک‌نوازی تار یاد و خاطره استاد لطفی را زنده کرد و در پایان نیز گروهی از شاگردان لطفی با خوانندگی سجادی مهربانی قطعاتی را نواختند.