پله های برقی خراب پل های عابر پیاده یکی از دردهایی است که بر پیکره پایتخت خودنمایی می کند بی آنکه دستی برای التیام آن از آستین همت مسئولان شهری بیرون آمده باشد هر چند شاید توقع زیادی باشد چرا که بنا به اظهار خودشان این بلایی است که تحریم ها بر سرمان آورده است.
جی پلاس - منصوره جاسبی: آخرین روزهای آبان ماه سال گذشته (1400) بود که به یُمن فروکش ویروس افسارگسیخته کووید -19، دستوری از طرف مدیر مسئول سایت برای حضور در محل کار صادر شد. در مدت حدود بیست و یک ماه دورکاری از فضای شهر و مشکلات آن بسیار دور بودم چون فقط گاهی برای خرید مایحتاج روزمره، آن هم با تدابیر شدید کرونایی از خانه خارج می شدم و وقتی قرار شد مثل کلاس اولی ها نه از روز اول مهر که از اول آذر ماه در محل کار حاضر شوم، خیابان ها و کوچه ها برایم غریبه بود، ساختمان های نو شده، مغازه هایی با صنف های جدید، تابلوهای تبلیغاتی بیشتر و... هاج و واج و با کنجکاوی محیط اطرافم را می کاویدم و در این میان، بیشتر از هر چیز خرابی پله برقی برایم مهم جلوه کرد.
یادم هست روزهای اول از چهار ریل رفت و برگشت پله برقی در مسیر راهم (که قرار بود برای دوری از کرونا هر روز از روی پلی که بر روی یکی از بزرگراه های پرتردد و از شریان های اصلی شهر عبور کنم) تنها یک مسیر آن سالم و بقیه در حالت سکون قرار داشتند. تصمیم گرفتم این موضوع را با شماره تلفن 137 در میان بگذارم شاید فرجی شود و به فکر بیفتند که اگر قرار است جان عابر پیاده حفظ شود (البته برای رد شدن از این قسمت بزرگراه برای همه افراد چه آنها که قانون مند هستند و چه آنانی که با قانون بیگانه اند، چاره ای نیست جز عبور از پل عابر پیاده) پس باید تسهیلات آن نیز فراهم باشد و شاید برای جوانان خیلی سخت نباشد که بخواهند این تعداد پله را بالا و پایین بروند اما برای سالمندان، آنان که کودکی به همراه دارند یا بیمارند، بالا و پایین رفتن از این پله ها کاری صعب و دشوار است و حتی برای افرادی مانند من که قرار بود روزی دو مرتبه با این پل کثیف و درب و داغان دیدار تازه کنم، خسته کننده و مشکل می شد.
در هر حال بعد از گذشت هفته ای از این موضوع، با سامانه 137 تماس گرفتم و آدرس را اعلام کردم و کد پیگیری دریافت کردم. چند روز بعد نه تنها هیچ کدام از مسیرهای آن درست نشد که همان یک مسیر سالم هم به بقیه دوستانش پیوست و از کار افتاد و درهای دو طرف پله برقی با قفل هایی بر آنها خودنمایی کرد.
وضعیت به همین منوال ادامه پیدا کرد تا اینکه در بیست و هشتم فروردین ماه در خبرها به نقل از کانال خبری انتخاب خواندم:
"نادعلی، سخنگوی شورای شهر تهران: وقتی در سطح شهر تردد می کنیم، تقریبا بیشتر این پله برقی ها خاموش نیستند، بلکه به طور کل خراب هستند.
به طور کلی می توان گفت که وضعیت پله‌برقی ها به علت نبود قطعات یدکی و تحریم ها دچار مشکلات زیادی شده اند و هزینه زیادی هم به دنبال دارند.
با این حال موضوع تعمیر پله برقی ها چون با سازمان زیباسازی است، دوستان قبول کرده اند که ظرف مدتی تعمیراتش را انجام دهند."
و اکنون بعد از آخرین اظهارات مدیران شهری درباره این مسئله مهم و حیاتی در کلان شهر تهران که نام پایتخت را با خود یدک می کشد و توقع است که بیشترین امکانات شهری در آن به ساکنانش ارائه شود، چند ماهی می گذرد اما دریغ و صد دریغ از بهبود اوضاع پله برقی ها و حالا فرض کنیم که این بلا که بر جان پل های عابر نشسته، دامنگیر پله های مترو نیز بشود آن وقت دیگر چه باید کرد، آیا توانی برای مسافر هر روزه مترو باقی می ماند که پله های بسیار را با سلامت و شادابی طی کند.
این تنها یک نمونه از آسیبی است که تحریم ها بر جان شهرمان وارد کرده، بسیار است از این نمونه ها که جان مردمان آن را نیز نشانه گرفته است.
