چمران و کتکی که به خاطر یک فقیر خورد

جی پلاس - منصوره جاسبی: دهمین روز از مهر ماه سال 1311 خورشیدی بود که مصطفی پا به این دنیای خاکی گذاشت بی خبر از آنکه روزی قرار است نامش به نیکویی برده شود. 

او نخبه ای ایرانی بود که ابتدا در دانشگاه تهران الکترو مکانیک خواند و بعدها دکترایش را در رشته فیزیک پلاسما در امریکا گرفت. اما روحش دنیای دیگری را جستجو می کرد.  

حضور در لبنان از او یک فرمانده نظامی زبردست ساخت طوری که جنگ های نامنظم را هدایت می کرد. 

او در قامت وزیر دفاع در جمهوری اسلامی نقش آفرینی کرد اما نه وزیری که در وزارتخانه اش بنشیند که او خود مدام پای کار بود.

مصطفی چمران در ادامه این زندگی پر پیچ و خمش در سی و یکمین روز از خرداد ماه سال 60 در مسیر دهلاویه به سوسنگرد در اثر اصابت ترکش خمپاره به پشت سرش در 49 سالگی به شهادت رسید.

او خود در میان خاطراتش اینگونه نقل کرده است: 

«ماه رمضان بود.روزی یک تومان به من می‌ دادند تا نان برای افطار بخرم. بعداز ظهر، در مسجد، فقیری به من مراجعه کرد. از فقر خود گفت و من تنها یک سکه‌ ام را به او دادم و موقع افطار بدون نان به خانه برگشتم. کتک مفصلی خوردم و نگفتم که پول را به فقیر داده‌ ام. نمی‌خواستم در غیاب او منتی بر سرش بگذارم.»