امام خمینی در دوازدهم فروردین سال ۵۸ حکمی خطاب به مهدوی کنی صادر کرد.
به گزارش خبرنگار جی پلاس، امام خمینی (س) در دوازدهم فروردین ماه سال ۶۰ در حکمی خطاب به مرحوم آیت الله محمدرضا مهدوی کنی، وی را مامور تعیین هیأت حل اختلاف مسئولین کرد. متن حکم امام به شرح زیر است:
"بسم اللّه الرحمن الرحیم
جناب حجت الاسلام آقای حاج شیخ محمدرضا مهدوی کنی ـ دامت افاضاته
جنابعالی را به نمایندگی خویش تعیین نمودم تا با نماینده ای که جناب آقای بنی‌صدر و نمایندۀ دیگری که جناب حجت الاسلام آقای بهشتی و جناب حجت الاسلام آقای هاشمی رفسنجانی و جناب آقای رجایی تعیین می نمایند،[1] موارد تخلفات از حقوق قانونی هر یک رسیدگی بنمایند؛ و نیز در زمان جنگ که زمانی استثنایی است، به اقوال و اعمال هر کس که موجب اختلاف و تشنج در کشور می شود رسیدگی بنمایند. و نیز در همین زمینه، مطبوعات و رسانه های گروهی را مورد بررسی قرار دهید، تا هر کس و هر چه به حسب رأی اکثریت متخلف و تخلف به شمار آمد در مرتبۀ اول به آنان تذکر دهید تا در اصلاح خود بکوشند؛ و در مرحلۀ بعد به وسیلۀ رسانه های گروهی به مردم شریف کشور معرفی، و در تمام موارد فوق به دادستان کل کشور[2] گزارش دهید. و دادستان کل کشور شرعاً موظف است تا با بیطرفی کامل، پس از طی کردن مراحل قانونی، موافق موازین شرعی و قانونی با آنان عمل نمایند. انتظار می رود که آنچه را به عهدۀ آقایان گذاشته شده است، که یک تکلیف شرعی است، قاطعانه و بدون غمض عین[3] عمل نمایند.
لازم به تذکر است که برای اتحاد بیشتر بین نمایندگان، هیچ کدام از سه نماینده در خارج از جلسه حق بازگو کردن نظر خود و اظهار مخالفت با رأی اکثریت را که موجب تضعیف هیأت گردد نداشته؛ و در صورت تخلف، که موجب جنجال است، دادستان کل کشور با خود نمایندۀ متخلف چون سایرین عمل خواهد نمود. لازم است نمایندگان و افرادی که آنان را تعیین می نمایند و همۀ نویسندگان و گویندگان برای حل معضلات جامعه دست در دست یکدیگر دهند و در حدود قانونی وظایف خویش برای پیشبرد مقاصد عالی اسلام تلاش نمایند. والسلام علیکم و رحمة اللّه و برکاته.
روح اللّه الموسوی الخمینی"
1 - از طرف ابوالحسن بنی‌صدر، آقای شهاب‌الدین اشراقی داماد امام خمینی و ازطرف آقایان: بهشتی و هاشمی رفسنجانی و رجایی، آقای محمدیزدی به عنوان نماینده (در هیأت حل اختلاف) تعیین شدند.
2 - آقای سید عبدالکریم موسوی اردبیلی، دادستان کل کشور.
3 - چشم‌پوشی و اهمال
