امام خمینی در هفتم دی ماه سال 57 به پرسش های خبرنگار فرانسوی درباره زندگی خصوصی شان پاسخ دادند.
به گزارش خبرنگار جی پلاس، امام خمینی (س) در هفتم دی ماه سال 57 در گفت و گو با خبرنگار فرانسوی روزنامه جمعه، شنبه، یکشنبه به پرسش های وی درباره زندگی خصوصی خود پاسخ دادند. متن این گفت و گو در ادامه آمده است:
سؤال:[ممکن است دربارۀ زندگی خصوصی خود از سال 63 به بعد توضیحی بدهید؟]
جواب:زندگی خصوصی من مثل زندگی خصوصی همۀ مردم عادی است. من طلبه ای هستم مثل سایر طلبه ها.
ــ[سال های عمر خود را که دور از ایران بودید چگونه گذراندید؟]
ــ مدتی در ترکیه تبعید بودم ـ حدود یک سال ـ و بعد به نجف تبعید شدم و چهارده سال در عراق بودم و فعلاً هم آمده ام اینجا. در این مدت علاوه بر تدریس مسائل مذهبی، هر چند گاهی مردم را از جنایات شاه به وسیلۀ پیام و با سخنرانی آگاه می‌کردم. من در این مدت یک لحظه ساکت نبوده ام.
ــ[چگونه فرانسه را به عنوان محل اقامت خود برگزیدید، و چگونه این محل (خانۀ) خاص را برای اقامت برگزیدید؟]
ــ اول قصد داشتم از راه کویت به سوریه بروم. دولت با اینکه ویزا داشتم راهم نداد و گفت احساس خطر می کند. حتی اجازۀ عبور تا فرودگاه را برای خود خطرناک خواند. به همین جهت آمدم در کشوری که اینچنین نباشد. و اگر بتوانم در کشوری اسلامی به فعالیت های الهی خود ادامه دهم خواهم رفت. آمدن ما به اینجا علت خاصی ندارد.
ــ[شرایط دولت فرانسه برای اقامت شما در این کشور چه بود؟]
ــ دولت فرانسه هیچ‌گونه شرطی برای ماندن من نکرده است و من زیر بار هیچ شرطی که به ضرر ملت ایران باشد نمی روم. بله، در اوایل آنان از مصاحبات من جلوگیری کردند که آن هم رفع شد.
ــ[برنامۀ روزانۀ زندگی شما چیست و چگونه است؟]
ــ بیشتر از شانزده ساعت کار می کنم. در اینجا نوع کارم با نجف فرق کرده است. مصاحبات، مذاکرات و گاهی سخنرانی، خواندن گزارشاتی که توسط عده ای تهیه می شود، بررسی نامه ها و تلگرافاتی که می رسد و گاهی جواب به آنها، کار روزانه ام را تقریباً تشکیل می دهد.
ــ[پیام های خود را چگونه به ایران می فرستید؟]
ــ فعلاً توسط تلفن و اشخاص.
ــ[این پیام ها چگونه به دست خبرنگاران می رسد؟]
ــ اوضاع ایران به صورتی است که نه تنها نظر خبرنگاران را جلب کرده، بلکه نظر مردم عادی را هم در همه جا جلب کرده است. چطور می شود که خبرنگاری مسائل ایران را دنبال کند و به اعلامیه ها دسترسی پیدا نکرده باشد!؟
ــ[آیا به همۀ نامه های خود هر روز پاسخ می دهید؟]
ــاگر لازم باشد جواب می دهم.
ــ[آیا شما تماس هایی با مردم شهر نوفل لوشاتو دارید که بدانید در این شهر کوچک چه می گذرد؟]
ــ بعضی از آنان به اینجا آمده اند.
ــ[آیا فکر می کنید که هرگز دوباره به ایران برگردید؟]
ــ من هرگاه صلاح دانستم به ایران بر می‌گردم. برای من مکان مطرح نیست. آنچه مطرح است مبارزه بر ضد ظلم است. هر جا بهتر این مبارزه صورت بگیرد آنجا خواهم بود.
