آیا دوز بالای ویتامین دی تاثیری بر روند بهبود بیماران کرونایی دارد؟

این مقاله یک کارآزمایی بالینی تصادفی، دوسوکور و کنترل شده با دارونما را گزارش می‌کند. این کار توسط محققان دانشکده پزشکی دانشگاه سائوپائولو (FM-USP) انجام شد که ۲۴۰ بیمار تحت درمان در بیمارستان را مورد مطالعه قرار داد.

پیش از این مطالعات آزمایشگاهی روی حیوانات نشان داده بود که در شرایط خاص ویتامین D و متابولیت‌های آن می‌توانند اثرات ضد التهابی و ضد میکروبی و همچنین تعدیل پاسخ ایمنی بدن را داشته باشند از این رو محققان بر آن شدند تا دریابند که آیا دوز بالای این ماده می‌تواند در زمینه عفونت حاد ویروسی، یک اثر محافظتی داشته باشد و التهاب یا بار ویروسی را کاهش دهد یا خیر؟

داوطلبان به طور تصادفی به دو گروه تقسیم شدند که به یک گروه ویتامین D۳ در یک دوز ۲۰۰ هزار واحدی محلول در محلول روغن بادام زمینی داده شد و به گروه دیگر فقط محلول روغن بادام زمینی تجویز شد. همه شرکت کنندگان طبق شیوه‌نامه استاندارد برای درمان بیماری در بیمارستان تحت درمان قرار گرفتند که شامل تجویز آنتی بیوتیک‌ها و دارو‌های ضد التهاب بود.

هدف اصلی این بود که مشخص شود آیا مصرف مکمل بالا بر طول مدت بستری در بیمارستان برای این بیماران تاثیر می‌گذارد یا خیر، اما محققان همچنین در تلاش بودند دریابند که آیا این امر خطرات بستری در بخش مراقبت‌های ویژه (ICU)، لوله گذاری و مرگ را کاهش می‌دهد یا خیر؟

در نتایج بالینی تفاوت معناداری بین گروه‌ها مشاهده نشد. به گفته محققان این مطالعه بیش از هر چیز برای ارزیابی تاثیر در بستری در بیمارستان طراحی شده است و تعداد داوطلب بیشتری برای دستیابی به برآورد علمی قابل قبول از تاثیر بر مرگ و میر لازم است. تا اینجا می‌توان گفت هیچ نشانه‌ای برای تجویز ویتامین D در بیمارانی که با کووید-۱۹ شدید به بیمارستان می‌آیند، وجود ندارد.

یافته‌ها نشان می‌دهد که حداقل در حال حاضر هیچ «گلوله نقره‌ای» برای درمان کووید-۱۹ وجود ندارد، اما این بدان معنا نیست که استفاده مداوم از ویتامین D نمی‌تواند اثرات مفیدی داشته باشد.

محققان در حال تحقیق بر روی این موضوع هستند تا دریابند آیا افرادی که سطح گردش خون کافی ویتامین D دارند با عفونت توسط سارس-کوو ۲ بهتر از افراد دارای سطح کافی ماده مغذی مبارزه می‌کنند یا خیر.

سطح ایده آل ویتامین D در خون و دوز مکمل روزانه با توجه به سن و سلامت کلی متفاوت است. افراد مسن و بیماران مبتلا به بیماری‌های مزمن از جمله پوکی استخوان باید بیش از ۳۰ نانوگرم در میلی لیتر خون (ng / mL) داشته باشند. برای بزرگسالان سالم، ۲۰ نانوگرم در میلی لیتر آستانه قابل قبولی است.