آیت الله سید حسین خادمی (۱۲۸۰ـ۱۳۶۳ش) فقیه شیعی معاصر و نماینده مردم اصفهان در مجلس خبرگان قانون اساسی و رئیس سِنّی اولین مجلس خبرگان رهبری بود که در بیستم اسفند ماه سال ۶۳ رحلت کرد.
آیت الله سید حسین خادمی، فقیه شیعی معاصر و رئیس سنی مجلس خبرگان رهبری بود. وی در بیستم اسفند ماه سال ۶۳ درگذشت و در مشهد به خاک سپرده شد.
به گزارش خبرنگار جی پلاس، در راستای شناساندن بزرگان اندیشه دینی در این صفحه بر آنیم که این شخصیت های ارجمند جهان اسلام و تشیع را به مخاطبان معرفی کنیم و مطالب منتشرشده قطره ای است از دریای زندگی این بزرگواران که به قدر وسعمان است. باشد که مفید فایده افتد. این قسمت به زندگی آیت الله سید حسین خادمی اختصاص دارد.
سید حسین خادمی؛ (۱۲۸۰ـ۱۳۶۳ش) فقیه شیعی قرن۱۴ و نماینده مردم اصفهان در مجلس خبرگان قانون اساسی و رئیس سِنّی اولین مجلس خبرگان رهبری بود. اعتراض به کشف حجاب و منع برگزاری عزاداری امام حسین(ع) در زمان حکومت رضاشاه پهلوی و مبارزه با تبلیغات بهائیان و تأسیس دبیرستان و کتابخانه مؤسسه احمدیه، از جمله اقدامات اجتماعی او بود. رهبر سعادت در بیان براهین وجود خدا و عدل الهی از آثار اوست. مزارش در مشهد است.
اطلاعات فردی
سید حسین خادمی
تاریخ تولد ۱۴ دی ۱۲۸۰ش
زادگاه اصفهان
محل زندگی اصفهان، نجف
تاریخ وفات ۲۰ اسفند ۱۳۶۳ش
شهر وفات اصفهان
در همین رابطه بخوانید:
بانو ربابه الهی که بود؟/او چه ارتباطی با بانو امین داشت؟
اطلاعات علمی
استادان عبدالکریم گزی، محمدحسین نائینی، آقا ضیاءالدین عراقی، سید ابوالحسن اصفهانی، سید ابوتراب خوانساری، علی مدرس یزدی
محل تحصیل اصفهان، نجف
تألیفات رساله‌ای در لباس مشکوک • رساله‌ای در ارث
فعالیت‌های اجتماعی-سیاسی
اجتماعی نماینده اصفهان در مجلس خبرگان قانون اساسی • مدیر حوزه علمیه اصفهان • مبارزه با بهائیان
زندگینامه آیت الله سید حسین خادمی
نسب و ولادت
آیت الله سید حسین خادمی در ۳ شعبان ۱۳۱۹ق[۱] (۲۴ آبان ۱۲۸۰ش) در اصفهان به دنیا آمد و در حدود پنج سالگی، پدرش را از دست داد. پدرش ابو جعفر (خادم الشریعه) و جدّش سید صدرالدین موسوی عاملی از عالمان و سادات خاندان صدر و مادرش نیز از همین خاندان بود.[۲]
درگذشت
آیت الله سید حسین خادمی در ۲۰ اسفند ۱۳۶۳ش درگذشت و در مشهد به خاک سپرده شد.[۳]
تحصیل و تدریس
دوره مقدماتی و سطوح عالی علوم دینی را در اصفهان نزد آیات علی مدرس یزدی، مدرس خاتون آبادی، سید علی مجتهد نجف آبادی، سید محمد نجف آبادی،عبدالکریم گزی گذراند و سپس برای تکمیل تحصیلات خود به حوزه علمیه نجف رفت و در درس های خارج فقه و اصول آیات محمدحسین نائینی، آقا ضیا عراقی، سید ابوالحسن اصفهانی شرکت کرد. او همچنین رجال و درایه را نزد سید ابوتراب خوانساری و کلام و ملل و نحل را نزد محمدجواد بلاغی خواند.
آیت الله سید حسین خادمی از برخی استادان خود از جمله محمدحسین نائینی، آقا ضیا عراقی و سید ابراهیم حسینی شیرازی (معروف به میرزا آقا اصطهباناتی) تصدیق اجتهاد یا اجازه روایت گرفت.[۴]
او سپس به اصفهان بازگشت و در مدرسه صدر به تدریس پرداخت و حوزه علمیه آنجا را رونق بخشید. خادمی حوزه علمیه اصفهان را نیز مدیریت می کرد.[۵]
آثار
تالیفات آیت الله سید حسین خادمی در فقه و کلام عبارتند از:
- رهبر سعادت یا دین محمد؛ درباره براهین وجود خدا و عدل الهی که در دو مجلد به فارسی به چاپ رسیده است.
- رساله‌ای در ارث نبردن زوجه از غیر منقول
-رساله‌ای در لباس مشکوک
- تقریرات دروس فقه و اصول میرزای نائینی[۶]
فعالیت‌های فرهنگی سیاسی
آیت الله سید حسین خادمی در اصفهان چند کتابخانه، مدرسه و انجمن خیریه را تأسیس یا بازسازی کرد که از همه مشهورتر، دبیرستان و کتابخانه مؤسسه احمدیه بود که بعدها کانون بسیاری از فعالیت های فرهنگی و مبارزه بر ضد رژیم پهلوی شد.[۷]
وی فعالیت های سیاسی خود را از زمان حکومت رضاشاه پهلوی، با اعتراض به کشف حجاب و منع برگزاری عزاداری امام حسین(ع) آغاز کرد.
در ۱۳۲۰ش که سید حسن چهارسوقی و برخی دیگر از علمای اصفهان، برای اصلاح اوضاع دینی و اجتماعی مردم به احیای هیئت علمیه اصفهان پرداختند، آیت الله خادمی سهم جدّی داشت. برخی اقدامات سیاسی این هیئت عبارت‌اند از:
دفاع از ملی شدن صنعت نفت
مبارزه با تبلیغات بهائیان
مبارزه با باج خواهی‌های دولت از مردم
در جریان ملی شدن صنعت نفت، ایشان مبارزه در این راه را تأیید و توصیه کرد.[۸]
در واقعه پانزده خرداد، آیت الله خادمی در جمع علمای مهاجر به تهران، نماینده علمای اصفهان بود. وی فعالیت های خود را در حمایت از نهضت امام خمینی، با ایراد سخنرانی ها و صدور اعلامیه های اعتراض‌آمیز ادامه داد.[۹]
آیت الله سید حسین خادمی بعد از پیروزی انقلاب، نماینده مردم اصفهان در مجلس خبرگان قانون اساسی و نیز اولین مجلس خبرگان رهبری بود و ریاست سنی آن را نیز برعهده داشت.[۱۰]
پانویس
۱. مهدوی، اعلام اصفهان، ۱۳۸۶ش، ج۲، ص۶۱۱.
۲. آقابزرگ طهرانی، طبقات، قسم ۱، ص۳۱؛ آقابرزگ طهرانی، الذریعه، ج۱۱، ص۳۱۰؛ مفرّج، لسّلالة الهاشمیة فی لبنان، ص۲۴۸-۲۴۹؛ یاران امام به روایت اسناد ساواک، ص۱۷.
۳. باقری بیدهندی، نجوم امت....، ص ۹۸-۱۰۶؛ یاران امام به روایت اسناد ساواک، ص۲۰-۳۱.
۴. آقابزرگ طهرانی، طبقات اعلام الشیعه، قسم۲، ص۵۱۸؛ شریف رازی، گنجینه دانشمندان، ج۳، ص۹۰؛ باقری بیدهندی، نجوم امت...، ص۹۱-۹۴، ۱۰۴.
۵. باقری بیدهندی، نجوم امت...، ص۹۴؛ یاران امام به روایت اسناد ساواک، ص۲۲۹، ۳۱۴.
۶. آقابزرگ طهرانی، الذریعه، ج ۱۱، ص۳۱۰؛ آقابزرگ طهرانی، طبقات اعلام الشیعه، قسم ۲، ص ۵۱۸؛ خادمی، رهبر سعادت، مقدمه جمال‌الدین موسوی، ص۱۱؛ شریف رازی، گنجینه دانشمندان، ج ۳، ص۹۱؛ یاران امام به روایت اسناد ساواک، ص۱۰۹، ۱۸۱.
۷. باقری بیدهندی، نجوم امت....، ص ۹۵-۹۶؛ یاران امام به روایت اسناد ساواک، ص ۲۱-۲۲.
۸. روضاتی، زندگانی حضرت آیةالله چهارسوقی، ص۲۹-۳۱؛ باقری بیدهندی، نجوم امت...، ص۹۶؛ بسته‌نگار، مصدق و حاکمیت ملّت، ضمائم، ص۹۴۵؛ اسنادی از انجمنها و مجامع مذهبی در دوره پهلوی، ص۳۲۶، ۴۰۶.
۹. باقری بیدهندی، نجوم امت....، ص۹۶-۹۷ ؛ یاران امام به روایت اسناد ساواک، ص۲۵-۲۹؛ به انقلاب اسلامی به روایت اسناد ساواک، کتاب۳، ص۲۰۳-۲۰۴؛ اسناد انقلاب اسلامی، ج۳، ص۸۷.
۱۰. باقری بیدهندی، نجوم امت...، ص۹۷-۹۸؛ قلفی، مجلس خبرگان و حکومت دینی در ایران، ص۳۰۹-۴۳۷.
منابع
آقابزرگ طهرانی، الذریعة الی تصانیف الشیعة، چاپ علی نقی منزوی و احمد منزوی، بیروت ۱۴۰۳/۱۹۸۳.
آقابزرگ طهرانی، طبقات اعلام الشیعة: نقباءالبشر فی القرن الرابع عشر، مشهد، قسم ۱۴، ۱۴۰۴.
اسناد انقلاب اسلامی، ج ۳، تهران: مرکز اسناد انقلاب اسلامی، ۱۳۷۴ش.
اسنادی از انجمن ها و مجامع مذهبی در دوره پهلوی، تهیه و تنظیم مرکز اسناد ریاست جمهوری، تهران: وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی، ۱۳۸۱ش.
انقلاب اسلامی به روایت اسناد ساواک، کتاب ۳، تهران: وزارت اطلاعات، مرکز بررسی اسناد تاریخی، ۱۳۸۳ش.
باقری بیدهندی، ناصر، نجوم امت: مرحوم آیت اللّه حاج آقاحسین خادمی اصفهانی، نورعلم، دوره ۳،ش ۱۱ (خرداد ۱۳۶۹).
خادمی، حسین، رهبر سعادت، (تهران) ۱۳۵۴ش.
روضاتی، محمدعلی، زندگانی حضرت آیةالله چهارسوقی، حاوی شرح حال بیش از یکصد نفر رجال قرون اخیره، اصفهان (۱۳۳۲ش).
شریف رازی، محمد، گنجینه دانشمندان، تهران ۱۳۵۲ ۱۳۵۴ش.
قلفی، محمدوحید، مجلس خبرگان و حکومت دینی در ایران، تهران ۱۳۸۴ش.
