زبان‌های اشاره بطور کامل مستقل بوده و در چندین سطح زبانی مانند دستور زبان و معانی دارای سیستمی پیچیده هستند.
جی پلاس، به نقل از وب سایت پزشکی "العین"، محققان موسسه علوم شناختی و مغز ماکس پلانک اکنون با مطالعات مختلف می‌خواهند دریابند که کدام مناطق از مغز در واقع در پردازش زبان اشاره دخیل هستند و چه میزان همپوشانی با مناطق مغزی افراد دارای قدرت شنوایی برای پردازش زبان شنیده شده وجود دارد.
محققان اخیرا طی مطالعه‌ای داده‌هایی از آزمایش‌های زبان اشاره را در سراسر جهان جمع آوری کردند. این محققان تقریباً در هر مطالعه ارزیابی شده دریافتند که به ویژه ناحیه به اصطلاح "بروکا" در جلوی مغز در نیمکره چپ یکی از مناطقی است که در پردازش زبان اشاره نقش دارد و این منطقه از مدت‌ها قبل به عنوان منطقه‌ای شناخته شده است که در زبان گفتاری نیز مانند دستور زبان و معنی نقش محوری دارد.
دانشمندان برای طبقه بندی بهتر یافته‌های خود از مطالعه فعلی، یافته‌های خود را با یک پایگاه داده‌ها حاوی چندین هزار مطالعه اسکن مغز مقایسه کردند. نتایج تأکید می‌کند که ناحیه بروکا در نیمکره چپ مغز، یک گره مرکزی در شبکه زبانی در مغز انسان است و بسته به اینکه مردم از زبان به صورت نشانه، صدا یا نوشتار استفاده می‌کنند، با شبکه‌های دیگر کار می‌کند.
در نتیجه، بروکا چنانچه تا امروز نیز معروف بوده، نه تنها زبان گفتاری یا نوشتاری را پردازش می‌کند، بلکه به طور کلی اطلاعات زبانی انتزاعی را به هر شکل از زبان نیز پردازش می‌کند.
پاتریک سی تریتنبرین، اولین نویسنده این مطالعه و دانشجوی دکترای موسسه ماکس پلانک، گفت: بر این اساس مغز به خودی خود به زبان اختصاص دارد، نه به حرف زدن.
