مختصری از زندگی بانوی مجاهد انقلاب اسلامی، مرضیه دباغ

به گزارش خبرنگار جی پلاس، مرضیه حدیده چی معروف به خانم دباغ در سال ۱۳۱۸ در شهر همدان به دنیا آمد و در خانواده ای مذهبی و فرهنگی تربیت شد و با همین منوال رشد و نمو کرد. وی تحصیلات خود را از مکتب خانه آغاز کرد و از معلومات پدرش در یادگیری قرآن و نهج البلاغه بهره فراوان برد.

او در سال1333 با محمد حسن دباغ ازدواج کرد. این ازدواج سرآغاز تحولات زندگی وی محسوب می شود. در همان روزهای ابتدایی زندگی مشترک به تبعیت از همسرش به تهران مراجعت کرد. در تهران توانست تحصیلات علوم دینی خود را تا سطح ( شرح لمعه ) ادامه دهد و از محضر استادانی چون مرحوم حاج آقا کمال مرتضوی، حاج شیخ علی خوانساری، شهید آیت الله سید محمدرضا سعیدی و شهید سید مجتبی صالحی خوانساری استفاده کند.

ورود دباغ به فعالیت های سیاسی

بانو دباغ در حالی به تحصیل ادامه می‌ داد و به فعالیت های سیاسی مبادرت داشت که مادر هشت فرزند بود. فعالیت‌ ها و حرکت‌ های سیاسی دباغ با پخش و توزیع اعلامیه در سال های 41-40 آغاز شد و با ورود به تشکیلات تحت هدایت شهید سعیدی در تهران شدت پیدا کرد. همچنین در این دوره با دانشجویان مبارز دانشگاه‌های تهران، شهید بهشتی، صنعتی شریف و علم و صنعت همکاری و تعامل داشت.

حدیده چی(دباغ) پس از شهادت آیت الله سعیدی در 1349 به مبارزه و تبلیغ خود علیه رژیم شاه شدت بخشید و سرانجام در 1352 توسط ساواک دستگیر شد. در کمیته مشترک به همراه دخترش شدیدترین شکنجه‌ها را تحمل کرده به سختی بیمار شد و زمانی که امیدی به زنده ماندنش نبود از زندان آزاد شد در حالی که دخترش (رضوانه) همچنان در زندان ماند.

ماجرای زندانی شدن رضوانه ۱۴ ساله از این قرار بود:

رضوانه یک شعری را از رادیو بغداد در دفترش نوشته بود که آن را روزها در مدرسه با همکلاسی هایش می خواند. به خاطر این دفتر و به خاطر اعتراف گرفتن از مادر او را زندانی کردند و چون جای سالمی برای شکنجه کردن در بدن مادر وجود نداشت و عفونت کرده بود، دخترشان را مورد شکنجه قرار می دادند.

به گفته دباغ پس از چند روزی که این شکنجه ها را انجام می دادند و 4 بعد از نیمه شب صدای زنجیر بند را شنیدم. وقتی زنجیر بند باز شد از لای دریچه سلول نگاه کردم دیدم دو تا سرباز زیر بغل این بچه را گرفته اند و وسط راهرو انداختند که هر چه با سطل آب روی صورتش می ریختند به هوش نمی آمد. من هم با مشت به در می کوبیدم. صدای فریادهای من خیلی توی راهرو پیچیده بود. آیت الله ربانی شیرازی (رضوان الله تعالی علیه) توی بند ما بود که صدای فریادهای من را می شنید، شروع کردند با یک صوت قشنگی آیه «واستعینوا بالصبر والصلوه و انها لکبیره الا علی الخاشعین» را خواندند. من مقداری آرامش یافتم.

احساس کردم دارم کار خطایی انجام می دهم. استغفار کردم. قدری به خودم آمدم. حالم کمی خوب شده بود یک پتوی سربازی آوردند و دخترم را در آن گذاشتند و بردند. فکر کردم تمام کرده و از دنیا رفته است. خدا را شکر کردم که دیگر به دست این دژخیمان شکنجه نمی شود و دیگر کارهای خائنانه اینها را نباید تحمل کند؛ ولی پس از 16 روز یک شب در سلول باز شد و یک نفر را داخل انداختند که دیدم دخترم رضوانه است بغلش کردم و در گوشش گفتم که چیزی نگو، چون ممکن است اینجاها میکروفن کار گذاشته باشند و مشکل ایجاد شود. فقط در گوشم بگو کجا بودی؟

دست هایش را نشانم داد که روی مچ جفت دست این دختربچه سیزده چهارده ساله جای دستبندها دیده می شد، دستبندهایی که با آن به تخت بیمارستان ارتش بسته شده بود. به سختی نفس می کشید، البته هنوز هم که بیش از 30 سال از آن زمان می گذرد با این که قلبش عمل شده و دریچه گذاشته اند گاهی اوقات اصلا صوت ندارد و نمی تواند حرف بزند وقتی هم سالم است صدایش لرزش دارد.

دباغ پس از آزادی تحت عمل جراحی قرار گرفت و از مرگ نجات پیدا کرد و پس از چند ماه دوباره دستگیر و زندانی شد. در این دوره از زندان به تقابل ایدئوژیک با گروه های مارکسیستی برخاست و زنان مسلمان زندانی را پیرامون خود جمع کرد. دباغ در 1353 برای ادامه مبارزاتش به خارج از کشور رفت و تا پیروزی انقلاب اسلامی در هجرت به سر برد.

وی در پایگاه های نظامی واقع در مرز لبنان و سوریه آموزش های رزمی و چریکی را طی کرد. با گروه روحانیت مبارز خارج از کشور زیر نظر شهید محمد منتظری فعالیت می کرد. پایگاه و مرکز فعالیت این گروه در لبنان و سوریه بود و خانم دباغ به سبب ماموریت ها و برنامه های گروه به کشورهای مختلفی از جمله عربستان، انگلیس، فرانسه و عراق تردد داشت.

در بسیاری از حرکت ها و فعالیت های مبارزان در خارج از کشور راهپیمایی ها، تظاهرات و اعتصابات شرکت فعال داشت.

دباغ در قسمتی از خاطراتش می‌ گوید:

«تعدادی از بچه های دانشگاه های علم و صنعت، شریف و تهران از طریق شهید سعیدی با بنده ارتباط داشتند که پس از شهادتش این ارتباط به صورت مستقیم شد، بخصوص دو سه تا از بچه های خواهر شوهرم که دانشجو بودند در خانه ما رفت و آمد داشتند که برخی کارها مانند توزیع اعلامیه و تکثیر کتاب ولایت فقیه حضرت امام را انجام می دادیم.

همین باعث شد که بچه های دیگری هم به خانه ما راه پیدا کنند، ولی قضیه وقتی حاد شد که یکی از این بچه ها ازدواج کرد و متاسفانه کارتش را به نشانی منزل ما چاپ کرد که همین باعث شد منزل ما لو برود که فردای عروسی وقتی برای بیرون گذاشتن آشغال های عروسی به در کوچه رفتم ساواک به داخل منزل ریخت و داماد و بقیه را دستگیر کرد و خودشان هم تقریبا یک هفته در منزل ما مستقر بودند که پس از مدتی آمدند خود من را نیز دستگیر کردند».

مرضیه حدیده چی در خارج از کشور با عناوین خواهر دباغ، خواهر زینت احمدی نیلی و خواهر طاهره شناخته می شد. اکنون عنوان طاهره دباغ برای او به یادگار مانده است.

وقتی امام  به فرانسه و نوفل لوشاتو رفتند، حاج مهدی عراقی و جمعی از برادران که از فراری بودن وی مطلع بودند به آن مرحوم که در سوریه بودند زنگ زدند و از ایشان خواستند که به فرانسه برود. او با رفتن به نوفل لوشاتو وظایف اندرونی بیت امام را به عهده گرفت و لحظاتی گرانمایه را برای خود رقم زد. دباغ خدمت به امام و درکنار ایشان بودن را سعادتی بزرگ یاد می کرد.

بازگشت امام به ایران

وی در بهمن ماه سال 57 در نوفل لوشاتو بود. هنوز امام خمینی به ایران نیامده بود که بستن فرودگاه پیش آمد. یک هفته پیش از پرواز امام یعنی پنجم بهمن، شب به ایشان فرمودند بروید برادرهایی را که در ساختمان کار می کنند جمع کنید، ایشان همه برادران را در اتاقی که حضرت امام معمولا مصاحبه می کردند، جمع کرد.

 امام در این شب فرمودند: من بیعتم را از دوش همه شما برداشتم. هر کدام از هر کشوری آمده اید یا هر کجا ساکن بوده اید و کار می‌کردید برگردید به کشورها و شهرهای خودتان و به زندگی تان بپردازید. من با احمد به ایران می روم. اگر اتفاقی نیفتاد شما بعد بیایید.

مرضیه دباغ از واکنش حضار چنین گفته است: «همه یکباره گریستند و هر کسی چیزی می گفت و هر کدام با زبان حال خودشان چیزی می گفتند. از گفته ها شنیده می شد که اگر هزاران جان داشته باشیم در راه شما و آرمان انقلاب فدا خواهیم کرد. من همان طور که آن کنار ایستاده بودم فرمایش حضرت اباعبدالله (ع) در شب عاشورا به یادم آمد که فرمودند: ای قوم هر که ندارد هوای ما سرگیرد و بیرون رود از کربلای ما.

بنده به یاد مظلومیت امام حسین (ع) افتادم ؛ ولی یاران خالص حسین ماندند و آنان که برای دنیا آمده بودند فرار را بر قرار ترجیح دادند اما یاران امام در نوفل لوشاتو جز یک نفر ، همه خاص بودند و همراه امام به ایران بازگشتند».

به گفته وی خطرات زیادی امام را برای بازگشت به ایران تهدید می‌کرد. از یک طرف ممکن بود امریکایی ها هواپیمای امام را در هوا بزنند یا خود فرانسوی ها که هواپیما را در اختیار امام می گذارند، هواپیما را به عنوان این که دزدیده شد به اسرائیل ببرند و در اختیار دشمن بگذارند یا این که وقتی وارد فرودگاه مهرآباد می شوند تله ای کار گذاشته باشند و همه از میان بروند ولی در چهره های آنها می دیدم که هیچکس چنین احساسی نداشت، حضرت امام می فرمودند که شما مردم بهتر از مردم زمان پیغمبر اکرم (ص) هستید، چون واقعا همین حالات را در رفتار مردم دیده بودند.

دباغ پس از پیروزی انقلاب اسلامی

مرحوم مرضیه دباغ پس از پیروزی انقلاب اسلامی و در بیست و هفتم بهمن ماه ۵۷ به ایران بازگشت.

 وی در اوایل درگیری هایی با منافقین داشت که به دنبال آن جلساتی را با تعدادی از آقایان گذاشته که بعد ایشان به همراه مرحوم لاهوتی و دو تن دیگر از آقایان ماموریت یافتند که برای تشکیل سپاه به منطقه غرب بروند.

این گروه در پاوه، کرمانشاه، ایلام و چند شهرستان بزرگ دیگر سپاه تشکیل دادند و بعد به همدان رفته که به دلیل جو خاص همدان و این که همه گروه ها آنجا پایگاه داشتند آیت الله مدنی در جلسه ای به این نتیجه رسیدند که فرماندهی سپاه همدان را مرضیه دباغ بر عهده بگیرد تا سپاه منسجم شود. تقریبا تا اواسط سال 1360 مسئولیت سپاه همدان با ایشان بود.

پس از آن مسئولیت آموزش بسیج را به عهده گرفته و سپس 3 دوره نماینده مجلس شورای اسلامی شدند. همین طور برخی آموزش های سیاسی نظامی را هم برای بسیج تشکیل دادند. مسئولیت زندان های تهران را نیز مدتی به عهده داشتند. همچنین بازرسی زندان های کل کشور را نیز عهده دار بودند.

می توان گفت بانو دباغ در مصدر بسیاری از امور از جمله: فرماندهی سپاه همدان و مسئولیت بسیج خواهران قرار گرفت، و سه دوره نماینده مردم تهران و همدان در مجلس شورای اسلامی بود. علاوه بر آن در دانشگاه علم و صنعت ایران و مدرسه عالی شهید مطهری به تدریس پرداخته است و قائم مقام جمعیت زنان جمهوری اسلامی بوده است.

وی علت انتخاب شدنش توسط امام در هیات حامل پیام امام به گورباچف را بر اساس شناختی که امام در سال 49، نسبت به ایشان داشتند اعلام کردند.

این مجاهد خستگی ناپذیر سرانجام پس از عمری تلاش و مجاهده در راه آرمان های انقلاب اسلامی، صبح پنجشنبه ۲۷ آبان ۹۵ پس از گذراندن دوره‌ای بیماری در بیمارستان خاتم الانبیا تهران به دعوت حق لبیک گفت.