دستمزدمان ۳ میلیون تومان و قراردادهایمان پیمانکاری است/ سهم ما از کیک رشد اقتصادی فقط محرومیت است

جی پلاس، شرکت سیمان تهران سال ۱۳۳۳ تاسیس شده و امروز با بیش از ۶۶ سال فعالیت به یکی از بزرگترین تولیدکنندگان سیمان در کشور تبدیل شده است. این شرکت امروز ۱۶۰۰ نفر کارگر دارد و تولیدات آن ۵۰ درصد مصرف سیمان تهران را تامین می‌کند.

ایلنا نوشت؛ حال سیمان تهران به نسبت صنایع مشابه بسیار خوب است. هر یک دقیقه، یک کامیون از محصولات این شرکت وارد بازار می‌شود. نوع بتن‌ها و سیمانی که این کارخانه تولید می‌کند در خاورمیانه نظیر ندارد به گونه‌ای که به طور مثال، فقط با سیمان‌های این کارخانه به تنهایی می‌توان چاه‌های نفت کشور را راه‌اندازی کرد اما علیرغم حجم بالای تولیدات و درآمد خوب شرکت، وضعیت کارگران این کارخانه به هیچ عنوان خوب نیست.

حرف‌های نماینده مجلس

یزدی‌خواه (نماینده مردم تهران) در حاشیه بازدید از کارخانه سیمان تهران گفت: این کارخانه در طول سال‌ها فعالیت، همیشه بین هزار تا هزار و ۵۰۰ کارگر داشته است که البته به دلیل مکانیزه شدن، امروزه تعداد کارگران کمتر شده است. فعالیت در این کارخانه همیشه جزو مشاغل سخت و زیان‌آور بوده و از قدیم به‌طور مثال شیر در این کارخانه توزیع می‌شده است.

وی با اشاره به مشکلات کارگران در این کارخانه گفت: ما مشکلاتی در کشور درباره قانون کار و روابط کارفرمایان و کارگران و مسائلی همچون بیمه داریم؛ متاسفانه بخش زیادی از نیروهای کارگری در کشور نیروهای رسمی نیستند و نیروهای موقت در قالب کار معین هستند و یا زیر نظر پیمانکار کار می‌کنند که حداقل دریافتی را دارند.

یزدی‌خواه افزود: ما باید به سمت اصلاح وضع مناسبات کارگری حرکت کنیم. خود من در شهرری ساکن هستم و بیش از ۵۰ نفر از اقوام ما در کارخانه سیمان تهران کار کرده‌اند. این کارخانه جزو صنایع مادر کشور است و باید وضعیت کارگران آن بهبود یابد.

حرف‌های کارگران

"اصغر" یکی از کارگران این کارخانه می‌گوید: ساعت کار ما از ۶ صبح الی ۲ بعدازظهر است و جمع دریافتی ما با اضافه‌کار، کمک‌هزینه و خوارو بار و سایر مزایا به ۳ میلیون تومان می‌رسد. ما در ماه حدود ۶۰ ساعت اضافه‌کاری داریم.

او اضافه می‌کند: کارخانه یک شیفت دیگر نیز دارد که از ساعت ۱۱ ظهر الی ۷ شب فعال است.

جعفر که در قسمت بارگیری فعال است، در مورد شرایط کاری خود می‌گوید: کار ما چندان ساده نیست؛ روزانه حدود ۸۰۰۰ کیسه سیمان توسط هر فرد بارگیری می‌شود. کارگران این کارخانه بین ۱۰ الی ۱۵ سال سابقه کار دارند. مشکل اصلی اما سختی کار نیست، می‌دانید چیست؟! نداشتن امنیت شغلی و قرارداد مستقیم.

 او ادامه می‌دهد: بیشتر کارگران به صورت مستقیم با مدیریت کارخانه قرارداد ندارند بلکه پیمانکاران آنها را سر کار آورده‌اند؛ یعنی با پیمانکار قرارداد دارند.

"رضا" یکی دیگر از کارگران می‌گوید: با این دستمزدهای کم، زندگی نمی‌چرخد. هزینه‌های زندگی اصلا قابل تامین نیست. نمی‌توان با حقوق ۳ میلیون تومان یا نهایت ۳ میلیون و ۲۰۰ هزار تومان، گذران زندگی کرد. از سوی دیگر، ما اصلا تعاونی مسکن یا امکانات دیگری از این قبیل نداریم. من با ۱۳ سال سابقه کار هیچ تفاوتی با کسی که تازه امروز به سر کار آمده، ندارم!

"پرویز" یکی دیگر از کارگران که ۱۶ سال سابقه دارد، با اشاره به اینکه اکثر کارگران این کارخانه به صورت پیمانی مشغول هستند، درباره مشکلات کارگران این کارخانه می‌گوید: هیچگونه وامی به ما تعلق نمی‌گیرد و متاسفانه ما استخدام رسمی نیستیم. امروز این کارخانه حدود ۱۰۰۰ کارگر قراردادی دارد که با ۱۴ سال سابقه همچنان پیمانی هستند.

"اکبر" دیگر کارگر باسابقه‌ی این کارخانه می‌گوید: به ما که ۱۰ سال سابقه کار داریم، حقوق یک کارگر ساده را می‌دهند و برخلاف برخی شرکت‌ها که به غیر از پایه حقوق، ۱۰ درصد یا ۲۰ درصد به دستمزدها اضافه می‌کنند، اینجا همان حقوق تنها را می‌دهند. متاسفانه بیمه ما هم بیمه خوبی نیست.

"محمد" با اشاره به شیوع کرونا و بیماری تعدادی از کارگران می‌گوید: در این شرایط بد آلودگی، سهمیه ماسک و دستکش ما ماهیانه فقط دو عدد است؛ دو عدد ماسک و یک عدد دستکش! بیمه ما نیز کارمندی است در حالی که باید برای ما بیمه کارگری رد شود تا بتوانیم از آیین‌نامه مشاغل سخت و زیان‌آور استفاده کنیم و ۲۰ ساله بازنشسته شویم.

"مرتضی" کارگر دیگری است که می‌گوید: متاسفانه کارگران پیمانی محروم از دریافت هرگونه پاداش، متعلقات و مزایا و حتی «حق سیمان» هستند و این تبعیض، وضعیت را برای آنها بسیار سخت کرده است.

کارگران سیمان تهران، علیرغم روند روبه رشد تولید و اوضاع مساعد کارخانه، دغدغه‌های معشتی دارند؛ اکثریت این کارگران پیمانکاری هستند و از مزایای مزدی رسمی‌ها محروم. این کارگران می‌گویند: وقتی کارگران یک کارخانه موفق و سر پا مثل سیمان تهران فقط ۳ میلیون تومان حقوق می‌گیرند وای به حال کارگرانی که در صنایع راکد یا در آستانه‌ی ورشکستگی کار می‌کنند.

این کارگران معتقدند؛ هیچ‌گاه سهمی از کیک رشد ندارند و تنها محرومیت‌ها را بین آنها قسمت می‌کنند!