مطالعاتی انجام شده است که نشان می دهد برخی از نوزادان نارس که بعدا به اوتیسم مبتلا شده اند در دوران نوزادی نیز از مشکل تاخیر در رشد رنج می بردند.
جی پلاس، لی- ون چن (Li-Wen Chen)، متخصص مغز و اعصاب کودکان در کالج پزشکی ملی دانشگاه چنگ کونگ در تایوان در این رابطه می‌گوید که این الگوی مشخص می‌تواند به پزشکان کمک کند تا اوتیسم را در نوزادان نارس شناسایی کرده و روش‌های درمانی را برای آن‌ها زودتر آغاز کنند.
مهر نوشت: حدود هفت درصد از کودکانی که نارس متولد می‌شوند، در مقایسه با ۱ تا ۲ درصد از کودکان معمولی متولدشده، اوتیسم دارند. محققان نمی‌توانند به طور دقیق پیش بینی کنند که کدام نوزادان نارس به احتمال زیاد بعداً نشانه‌های بیماری اوتیسم را از خود بروز می‌دهند.
در این پروژه جدید تحقیقاتی، پژوهشگران نوزادان خیلی زودرس یعنی نوزادانی که بیش از 8 هفته زودتر و با وزن ۱ و نیم کیلوگرم یا کمتر به دنیا آمدند، از تولد تا پنج‌سالگی مورد بررسی و ردیابی قرار دادند. بررسی‌ها نشان می‌دهند که رشد نوزادان نارس اوتیسم به طور قابل توجهی از ۶ ماهگی ناسالم و غیرطبیعی می‌شود درحالی‌که همسالان غیر اوتیسمی آن‌ها این‌گونه نخواهند بود.
به کمک این تقسیم بندی می‌توان نوزادان نارس را که نیاز به مداخلات رفتاری دارند پیش از سن معمول تشخیص اوتیسم، یعنی حدود 4 سالگی علامت‌گذاری کرد.
نیل مارلو (Neil Marlow)، استاد پزشکی نوزادی از کالج دانشگاه لندن انگلستان که در این پروژه تحقیقاتی شرکت نداشته در این رابطه می‌گوید: «تشخیص اولیه خطر اوتیسم بسیار ارزشمند است زیرا این موضوع بدان معناست که شما نباید براساس مشاهدات منفرد، شرایط بیماری را پیش بینی کنید.»
کودکان اوتیسمی که نارس به دنیا می‌آیند از نظر رفتارهای غیرکلامی مهم برای تعاملات اجتماعی، امتیازات کمتری از کودکان اوتیسمی معمولی دریافت می‌کنند. این نتایج همچنین نشان می‌دهند که صفات اوتیسم در میان کودکان نارس بیشتر از کودکان معمولی است.
بر اساس یافته‌های پیشین انجام شده در این رابطه، کودکان اوتیسم نارس دارای نشانگرهای رشد اولیه اوتیسم هستند. چن و همکارانش در این پروژه تلاش کردند تا این نشانگرها را شناسایی کنند.
تیم تحقیقاتی چن ۳۱۹ نوزاد متولدشده پیش از هفته 32 بارداری از سال ۲۰۰۸ تا ۲۰۱۴ را در تایوان مورد بررسی قرار دادند. آن‌ها مهارت‌های شناختی، زبانی و حرکتی کودکان را در سن ۶ ، ۱۲ و ۲۴ ماهگی با استفاده از آزمایشی به نام مقیاس رشد نوزادان بیلی اندازه‌گیری کردند. علاوه بر این، پژوهشگران، این داده‌ها را در مورد سطح تحصیلات والدین و هرگونه عارضه‌ای مانند عفونت‌های ریوی یا خونریزی داخلی که باعث شده این کودکان به‌عنوان نوزاد تازه متولدشده به حساب آیند، جمع‌آوری کردند.
محققان هنگامی‌که این کودکان ۵ ساله بودند، آن ها را با استفاده از یک ابزار تشخیصی کلینیکی مورد آزمایش اوتیسم قرار دادند. از میان کودکان فوق، وجود 29 مورد ابتلا به این بیماری تشخیص داده شد.
این کودکان بر اساس چگونگی تغییر نمرات مقیاس بیلی طی ۶ ماهگی تا ۲ سالگی به سه گروه مجزا تقسیم‌بندی شدند: ۳۱ درصد با نمرات بالا شروع کرده و این دوره زمانی را به پایان می‌برند که نشان دهنده رشد معمول آن‌ها است. ۶۲ درصد با نمرات بالا شروع کرده که از ۱۲ تا ۲۴ ماهگی اندکی کاهش یافته و ۷ درصد نیز با نمرات کم شروع کرده و پس از ۱۲ ماه کاهش بیشتری را تجربه کرده‌اند.
به گفته پژوهشگران این تیم تحقیقاتی، کودکان گروه کم کاهش (low-declining)، بیشترین احتمال ابتلا به اوتیسم را دارند: محققان همچنین دریافتند حدود 35 درصد از این بیماری در سن 5 سالگی تشخیص داده می شود. سهم گروهی که با نمرات بالا شروع کردند و پس از یک تا دوسالگی امتیازاتشان کاهش پیدا کرد، فقط ۹ درصد بوده و گروهی که با نمرات بالا شروع و به پایان می‌رساند و امتیازات ثابتی دارد تنها ۳ درصد از مبتلایان را در بر می‌گیرد.
این سیر تکاملی می‌تواند احتمال افزایش اوتیسم در نوزادان نارس را برای کودکان و والدین نشان داده و آن‌ها را وادار کند که به منظور تشخیص زودرس و مداخلات برای کمک به سهولت مسائل شناختی و رفتاری اقدام کنند.
از نکات قابل توجهی که محققان در این بررسی‌ها دریافتند، این است که گروه کم کاهش (low-declining)، معمولاً پسر هستند که برای مدت طولانی در هنگام تولد تحت درمان با اکسیژن قرار گرفته‌اند. آن‌ها همچنین به احتمال زیاد مادرانی دارند که دارای تحصیلات تکمیلی یا تحصیلات دانشگاهی نیستند. مسمومیت با اکسیژن می‌تواند به طور بالقوه بر مسیر رشد کودک و احتمال تشخیص اوتیسم تأثیر بگذارد زیرا این مسئله با عوارض بینایی و تنفسی همراه است.
مدت زمان اکسیژن درمانی همچنین می‌تواند یک معیار برای عوارض نوزادی مانند خونریزی مغزی باشد که رشد کودک را تحت تأثیر قرار می‌دهد.
در ضمن تیم چن قصد دارد با بررسی اینکه چه عواملی پیش از تولد و در دوران نوزادی با تشخیص اوتیسم مرتبط هستند، این کار را پیگیری کند. آن‌ها همچنین برای جستجوی نشانگرهای زیستی اولیه، از تصویربرداری مغز نیز کمک خواهند گرفت.
شرح کامل این تحقیقات و نتایج حاصل از آن در آخرین شماره مجله پزشکی کودکان (Pediatrics) به چاپ رسیده و قابل دسترس است.
