در ۳۱ شهریور سال ۶۶ امام خمینی در پیامی به مناسبت هفته دفاع مقدس خطاب به ملت ایران، با اشاره به آیه شریف وَ مَنْ یُقاتِل فی سَبیلِ الله فَیُقْتَلْ... محبوبیت در بارگاه باری تعالی را خارج از وصف فیلسوف توانا و عارف دانا دانسته اند.
به گزارش خبرنگار جی پلاس، امام خمینی در پیامی که در سی و یکم شهریورماه سال ۶۶ و به مناسبت هفته دفاع مقدس خطاب به ملت ایران صادر کردند به تجلیل از رزمندگان و شهدا پرداختند. متن پیام امام در ادامه آمده است:
"بسم الله الرحمن الرحیم
وَ مَنْ یُقاتِل فی سَبیلِ الله فَیُقْتَلْ اَوْ یَغْلِبْ فَسَوْفَ نُؤتیهِ اَجْراً عَظیماً
این اجر عظیم که به قلم با عظمت عظیم مطلق وعده داده شده است، چگونه آن را با فکر ناچیز بشر می توان تحلیل کرد. گویی این اجر عظیم همان حب خداوند تعالی است که در سورۀ مبارکۀ صف آمده است: اِنَّ الله یُحِبُّ الَّذینَ یُقاتِلُونَ فی سَبیلِهِ صَفّاً کَاَنَّهُمْ بُنْیانٌ مَرْصُوصٌ . محبوبیت نزد بارگاه احدی را کدام فیلسوف توانا یا عارف علمی بزرگ دانا می تواند درک کند تا از آن سخن گوید و یا به سخن قلم درآورد؟ آیا این حب نافله است که در نتیجۀ تقرب به آن بندۀ خاکی پا بر سر ملک و ملکوت اعلا نهد و حق ـ جل و علا ـ با جاذبۀ غیبی خویش سمع و بصر و قلب او شود و آنچه بشنود یا ببیند یا ذوق عرفانی کند با سمع و بصر و قلب حق ـ جل و علا ـ باشد و نبیند جز به بصر حق و نشنود جز به سمع حق و نداند جز به علم حق و حجابها مرتفع شود و جهان را آنچه که هست مشاهده کند که اَللهمَّ أَرِنِی الْأَ شْیاءَ کَما هِیَ ،یا قرب فریضه است که در آن شخص و شخصیت محو شود و صعق رخ دهد و خود و خودی از میان برود و کثرت به تمام معنی رخت بربندد و نه چشمی باشد و نه گوشی و نه باطنی و نه ظاهری؛ هُوَ الاَوَّلُ وَ الآخِرُ وَ الظّاهِرُ وَ الْباطِنُ.دیگر سبیل اللهی در کار نیست و اسم و رسمی به جا نمی ماند، اینان از خانه خارج شدند و موت آنان را ادراک نموده و قدمها و قلمها شکسته شده است.
بارالها! این وصف مجاهدان فی سبیل الله و اجر عظیم آنان است که در صحنه های کارزار با دشمنان تو و دشمنان رسول معظم تو و دشمنان قرآن کریم تو به شهادت رسیده اند یا در این راه پیروز گردیده اند و تو خود شاهدی که در این سال ما جانبازان و مهاجران و مجاهدانی داشتیم که به سوی تو و به سوی خانۀ امن تو که از صدر خلقت تاکنون مأمن هر موجودی بوده است هجرت کردند و در پیش چشمان حیرتزدۀ مسلمانان کشورهای جهان به دست پلید امریکا که از آستین آل سعود به در آمده است، به خاک و خون کشیده شدند و در آستانۀ عاشورای ولی الله اعظم ـ سلام الله علیه ـ عاشورایی دیگر با ابعاد مختلف در جوار تو و خانۀ امن تو در جمعۀ خونین پدید آوردند که ای کاش نبودم تا آن را ببینم و یا بشنوم، نه برای شهادت عزیزانی مجاهد و مهاجر، که شهادت امری است که آرزوی عزیزان ما است و شهدی است آشنا برای زنان و مردان و کودکان ما که در یورشهای مغولانۀ صدام عفلقی شدیدتر و فجیعتر آن را چشیده اند و دیده ایم، بلکه برای مصیبتی است که نه تنها برای پیغمبر اسلام ـ صلوات الله علیه ـ که برای تمامی انبیا و مرسلین از آدم تا خاتم پیش آمد و به فرمان کاخ سیاه به دست ناپاک آل سعود، این شقیترین جانیان عصر، بالاترین مقام قدس الهی شکسته شد. اگر در عاشورای حسینی ولی خدا با یارانش در راه تو جنگیدند و شهید شدند، در عاشورای جمعۀ خونین مکه با تو و رسول تو و زائران ما، این رسولان مکتب رسول تو که به خاطر دین تو هیچ گونه وسیله ای حتی برای دفاع از خود نداشتند چنان کردند که تنها از دست امریکا، شیطان بزرگ و اذنابش میسر بود. امریکا و دست نشاندگانش در این کشتار سبعانه انتقام از اسلام عزیز و مهبط وحی و محل امن خدا باز گرفتند. اسلامی که در آینده ای نه چندان دور مکتب تمامی کشورهای زیر یوغ شرق و غرب می گردد.
خداوندا! امروز تمامی قدرتها و ابر قدرتها مصمم شده اند تا ریشۀ اسلام ناب رسول گرامی مان ـ صلی الله علیه وآله وسلم ـ را قطع کنند. بار الها! امروز صدامیان با کینه ای که از دین تو دارند، دست در دست تمامی شیاطین جهان داده اند تا صدای اسلام محمدی را خاموش سازند. از تو می خواهم تا ما را در راهت صبورتر و شکیبایی خانواده های عزیز و بزرگوار شهدا، جانبازان، مفقودین و اسرامان را بیشتر گردانی. پروردگارا! شهدای ما را با سیدالشهدا ـ علیه السلام ـ محشور فرما و جانبازان عزیز و مقتدر انقلاب اسلامی خودت را شفا عنایت فرما. اسرا و مفقودین ما را هر چه زودتر به اوطانشان بازگردان. خداوندا! به تمام ملتهای اسلامی خصوصاً ملت شجاع و حماسه ساز ایران تحمل بیشتر فشارهای نظامی استکبار از زمین و دریا و هوا وفشارهای اقتصادی و سیاسی روزافزون کانونهای فساد را عنایت فرما. خداوندا! باطن دلهای معتقدان به دین رسول اکرم ـ صلی الله علیه و آله و سلم ـ را تنها از رضایت خود لبریز گردان. «انک مجیب الدعوات».
روح الله الموسوی الخمینی"
صحیفه امام؛ ج ۲۰، ص ۳۹۰-۳۹۲
