احادیثی درباره عزاداری در شهادت سیدالشهدا(س)
در احادیثی از رسول گرامی اسلام صلی الله علیه و آله و سلم و ائمه اطهار علیهم السلام بر عزای بر امام حسین علیه السلام تاکید شده از آن جمله که امام رضا (ع) فرمودند: هر کس که عاشورا، روز مصیبت و اندوه و گریه‌اش باشد، خداوند روز قیامت را براى او روز شادى و سرور قرار مى‌دهد.
به گزارش خبرنگار جی پلاس، در میان احادیث ائمه اطهار علیهم السلام بر عزاداری برای امام حسین علیه السلام بویژه با شروع ماه محرم و دهه اول آن تاکید شده است. در متن زیر به چند حدیث در این زمینه اشاره شده است:
قال رسول الله (ص): ان لقتل الحسین (ع) حرارة فى قلوب المؤمنین لا تبرد ابدا.
پیامبراکرم (ص) فرمودند: براى شهادت حسین (ع)، حرارت و گرمایى در دل‌هاى مؤمنان است که هرگز سرد و خاموش نمى‌شود. (جامع احادیث الشیعه، ج ۱۲، ص۵۵۶)
قال الرضا (ع): من کان یوم عاشورا یوم مصیبته و حزنه و بکائه جعل الله عزوجل یوم القیامة یوم فرحه و سروره.
امام رضا (ع) فرمودند: هر کس که عاشورا، روز مصیبت و اندوه و گریه‌اش باشد، خداوند روز قیامت را براى او روز شادى و سرور قرار مى‌دهد. (بحارالانوار، ج ۴۴، ص۲۸۴)
قال الرضا (ع): کان ابى اذا دخل شهر المحرم لا یرى ضاحکا و کانت الکابة تغلب علیه حتى یمضى منه عشرة ایام، فاذا کان الیوم العاشر کان ذلک الیوم یوم مصیبته و حزنه و بکائه...
امام رضا (ع) فرمودند: هر گاه ماه محرم فرا مى‌رسید، پدرم (موسى بن جعفر) دیگر خندان دیده نمى‌شد و غم و افسردگى بر او غلبه مى‌یافت تا آن که ده روز از محرم مى‌گذشت، روز دهم محرم که مى‌شد، آن روز، روز مصیبت و اندوه و گریه پدرم بود. (امالى صدوق، ص ۱۱۱)
قال رسول الله (ص): یا فاطمة! کل عین باکیة یوم القیامة الا عین بکت على مصاب الحسین فانها ضاحکة مستبشرة بنعیم الجنة.
پیامبراکرم (ص) فرمودند: فاطمه جان! روز قیامت هر چشمى گریان است، مگر چشمى که در مصیبت و عزاى حسین گریسته باشد، که آن چشم در قیامت خندان است و به نعمتهاى بهشتى مژده داده مى‌شود. (بحارالانوار،ج ۴۴، ص۲۹۳)
عن الصادق (ع): نیح على الحسین بن على سنة فى کل یوم و لیلة و ثلاث سنین من الیوم الذى اصیب فیه.
حضرت صادق (ع) فرمودند: یک سال تمام، هر شب و روز بر حسین بن على (ع) نوحه‌خوانى شد و سه سال، در روز شهادتش سوگوارى برپا شد. (بحارالانوار،ج ۷۹، ص۱۰۲)
قال الصادق (ع): قال لى ابى: یا جعفر! اوقف لى من منالى کذا و کذا النوادب تندبنى عشر سنین بمنى ایام منى.
امام صادق (ع) مى‌فرمایند: پدرم امام باقر(ع) به من فرمود: اى جعفر! از مال خودم فلان مقدار وقف نوحه‌خوانان کن که به مدت ده سال در «منا» در ایام حج، بر من نوحه‌خوانى و سوگوارى کنند. (بحارالانوار، ج ۴۶، ص۲۲۰)
عن ابى هارون المکفوف قال: دخلت على ابى عبد الله (ع) فقال لى: انشدنى، فأنشدته فقال: لا، کما تنشدون و کما ترثیه عند قبره...
ابوهارون مکفوف مى‌گوید: خدمت حضرت صادق (ع) رسیدم. امام به من فرمودند: «برایم شعر بخوان». پس برایش اشعارى خواندم. فرمودند: اینطور نه، همان طور که (براى خودتان) شعر خوانى مى‌کنید و همانگونه که نزد قبر حضرت سید الشهدا مرثیه مى‌خوانى. (بحارالانوار، ج ۴۴، ص۲۸۷)
قال الصادق (ع): ما من احد قال فى الحسین شعرا فبکى و ابکى به الا اوجب الله له الجنة و غفر له.
امام صادق (ع) به جعفر بن عفان فرمودند: هیچ کس نیست که درباره حسین (ع) شعرى بسراید و بگرید و با آن بگریاند مگر آن که خداوند، بهشت را بر او واجب مى‌کند و او را مى‌آمرزد. (رجال شیخ طوسى، ص۲۸۹)
قال الصادق (ع): من قال فینا بیت شعر بنى الله له بیتا فى الجنة.
امام صادق (ع) فرمودند: هر کس در راه ما و براى ما یک بیت شعر بسراید، خداوند براى او خانه‌اى در بهشت، بنا مى‌کند. (وسائل الشیعه،ج ۱۰، ص۴۶۷)
قال الصادق (ع): الحمد لله الذى جعل فى الناس من یفد الینا و یمدحنا و یرثى لنا.
امام صادق (ع) فرمود: خدا را سپاس که در میان مردم، کسانى را قرار داد که به سوى ما مى‌آیند و بر ما وارد مى‌شوند و ما را مدح و مرثیه مى‌گویند. (وسائل الشیعه، ج ۱۰، ص۴۶۹)
قال الرضا (ع): یا دعبل! احب ان تنشدنى شعرا فان هذه الایام حزن کانت علینا اهل البیت (ع).
امام رضا (ع) به دعبل (شاعر اهل بیت) فرمودند: اى دعبل! دوست دارم که برایم شعرى بسرایى و بخوانى، چرا که این روزها (ایام عاشورا) روز اندوه و غمى است که بر ما خاندان رفته است. (جامع احادیث الشیعه، ج ۱۲، ص۵۶۷)
عن الرضا (ع): یا دعبل! ارث الحسین (ع) فانت ناصرنا و مادحنا ما دمت حیا فلا تقصر عن نصرنا ما استطعت.
امام رضا (ع) فرمودند: اى دعبل! براى حسین بن على (ع) مرثیه بگو، تو تا زنده‌اى، یاور و ستایشگر مایى، تا مى‌توانى، از یارى ما کوتاهى مکن. (جامع احادیث الشیعه،ج ۱۲، ص۵۶۷)
قال على (ع): ان الله...اختار لنا شیعة ینصروننا و یفرحون بفرحنا و یحزنون لحزننا.
على (ع) فرمودند: خداوند براى ما، شیعیان و پیروانى برگزیده است که ما را یارى مى‌کنند، با خوشحالى ما خوشحال مى‌شوند و در اندوه و غم ما، محزون. (غررالحکم،ج ۱، ص۲۳۵)
قال الحسین (ع): انا قتیل العبرة لا یذکرنى مؤمن الا بکى.
حسین بن على (ع) فرمودند: من کشته اشکم. هیچ مؤمنى مرا یاد نمى‌کند مگر آن که به خاطر مصیبتهایم گریه مى‌کند. (بحارالانوار، ج ۴۴، ص۲۷۹)
قال الحسین (ع): من دمعت عیناه فینا قطرة بوأه الله عز و جل الجنة.
حسین بن على (ع) فرمودند: چشمان هر کس که در مصیبتهاى ما قطره‌اى اشک بریزد، خداوند او را در بهشت جاى مى‌دهد. (احقاق الحق، ج ۵، ص۵۲۳)
دیدگاه تان را بنویسید