زندگی اجتماعی جهان در پساکرونا چگونه خواهد بود؟

جی پلاس،‌ فراتر از چالش‌های ایجاد شده برای سیاست‌مداران و سیاست‌گذاران به‌دنبال بحران کووید -۱۹، شیوع این بیماری آزمایشی بزرگ برای جوامع سراسر دنیا محسوب می‌شود. شرایط به وجود آمده، خصوصاً لزوم تعطیلی‌های اجباری، قرنطینه شدن و فاصله‌گذاری اجتماعی، تمامی شیوه‌های پیشین زندگی را خصوصاً در بخش مشاغل دستخوش تغییرات بسیار کرده است، علاوه بر این انسان یکی از اجتماعی‌ترین گونه‌های موجود روی زمین و زندگی او به میزان چشمگیری وابسته به تعاملات اجتماعی است. ارتباطات نقش مهمی در بهبود رفاه و سلامت او ایفا می‌کند و دوری از اجتماع و الزام به رعایت فاصله اجتماعی تعیین‌شده منجر به رنجش او خواهد شد.

در دوران شیوع کرونا و با وجود الزامی شدن رعایت این فاصله‌ها به منظور مهار بیماری فراگیر کووید -۱۹ که باعث شده است اکثر مردم در سراسر جهان حتی با وجود خطر از دست دادن مشاغل خود ملزم به ماندن در خانه، محدود کردن ملاقات‌ها و دور کار شدن باشند، زندگی شخصی و کاری آنها شدیداً تحت تأثیر این ویروس قرار گرفته است. در این میان بازگشت به شرایط عادی در دروان پساکرونا، لذت بردن از زندگی بدون تأثیرپذیری از ترس‌ها و استرس‌های باقی‌مانده از این دوران، پرداختن به گردش و تفریح و حتی بازگشت به محیط‌های کاری با خیال راحت، دشوار و احتمالاً غیرممکن به نظر می‌رسد.

بررسی‌های انجام گرفته در شرایط کنونی نشان می‌دهد اکثریت قریب به اتفاق مردم ترجیح می‌دهند هرچه سریع‌تر به زندگی پیشین خود بازگردند و مجدداً به کوچه و خیابان‌ها، پارک‌ها، رستوران‌ها و فضاهای عمومی قدم بگذارند.

پذیرش این بازگشت بنا بر تیپ‌های شخصیتی مختلف کمی متفاوت است و مسلماً شخصیت‌های ریسک‌پذیر آمادگی بیشتری برای بازگشت به شرایط عادی زندگی خواهند داشت تا جایی که پیش‌بینی می‌شود به محض عادی شدن شرایط سریعاً به حیات اجتماعی پیشین خود بازگردند، هرچند دیگران با تردید و دلهره این بازگشت را خواهند پذیرفت.

از سوی دیگر برخی از انسان‌ها خانه را محیطی آرام، تمیز، دنج و دلپذیر توصیف کرده‌اند و بر این باورند که لذت بردن از زندگی منوط به بیرون رفتن از آن، گیر افتادن در ترافیک و ازدحام مردم و قرار گرفتن در محیطی با هوای آلوده نیست و می‌توان در فضای سرشار از آسایش خانه هم به فعالیت‌های کاری پرداخت و هم از سرگرمی‌های مختلف لذت برد، ترجیح این دسته از افراد در خانه ماندن حتی در دوران پساکرونا و بیرون رفتن از منزل تنها بر حسب ضرورت است.

با این وجود، بنا بر پیش‌بینی‌ها آینده متفاوتی در انتظار زندگی اجتماعی انسان‌ها در جوامع گوناگون سراسر جهان است، برای مثال افزایش انعطاف‌پذیری مشاغل منجر به فراهم آمدن شرایط و امکان دورکاری از منازل شده است که این اقدام باعث می‌شود کارمندان در موارد غیرضروری که حضور فیزیکی آن‌ها در جلسات برنامه‌ریزی شده الزامی نیست، از مراجعه به دفاتر خودداری کنند.

اولین مزیت این امر کاهش ترافیک و ازدحام جمعیت در ساعاتی مشخص از روز محسوب می‌شود، دورکاری از خانه همچنین به خانواده‌ها این امکان را می‌دهد که وظایف خود را به روشی کارآمدتر مدیریت کنند زیرا نبود ضرورت و الزام برای حضور در محل کار استرس کمتری برای آن‌ها ایجاد می‌کند و درنتیجه باعث می‌شود با آرامش بیشتر و ذهنی سامان‌یافته‌تر به فعالیت‌های کاری خود بپردازند. البته برخی از کارمندان معتقدند که کار از منزل منجر به محو شدن مرزهای زندگی شخصی و کاری آن‌ها شده است که این امر آن‌ها را دچار نوعی بی‌نظمی کرده و باعث شده جذابیت کار و زندگی برای آن‌ها از بین برود.

این دسته از کارمندان در مدیریت هر دوی این بخش‌ها دچار مشکل شده و اعلام کرده‌اند که در صورت عادی شدن شرایط ترجیح می‌دهند در محیط‌های کاری فعالیت خود را ادامه دهند.

بنابراین می‌توان گفت که دورکاری هم می‌تواند منجر به متعادل شدن زندگی شود و هم تعادل آن را به طور کلی برهم زند، به همین دلیل تبدیل شدن آن به یکی از عادات کاری روزمره بشری که به خالی شدن دفاتر اداری موجود در مراکز شهری منتهی می‌گردد، کمی نامعقول به‌نظر می‌رسد.

از سوی دیگر هرچند از دید کارفرمایان، کار از منزل راهکاری جامع است که منجر به بهبود عملکرد کارمندان می‌شود و احتمالاً بیش از هر زمان دیگر برای جذب استعدادهای برتر حائز اهمیت است، اما کارمندان معتقدند که باعث می‌شود آن‌ها از لذت معاشرت با همکاران، گفت‌وگو و گپ زدن‌های زمان استراحت، تبادل نظرها، همدلی‌ها و مواردی از این قبیل محروم شوند.

بسیاری از آن‌ها اعلام کرده‌اند که بحران کووید -۱۹باعث شده است که بیش از پیش قدر زمان،دوستی‌ها، معاشرت‌ها و تفریحات زندگی را بدانند و به احتمال زیاد پس از عبور از این دوران نسبت به گذراندن زمان باقی‌مانده خود در زندگی آگاهانه‌تر و با دقت بیشتری عمل خواهند کرد زیرا وارونه شدن کامل روال یک زندگی عادی شاید تنها به گذشت چند روز از شیوع یک بیماری وابسته باشد.