آلگرا آلی بانوی عکاسی که برای به تصویر کشیدن زندگی مردم بومی سراسر دنیا سفرهای زیادی داشته است و این بار در میان بومیان سیبری عکاسی کرده است
به گزارش جی پلاس، آلگرا آلی، عکاس مستندی است که زندگی خود را وقف به تصویر کشیدن الگوی زندگی مردم بومی سراسر جهان کرده است. او از زمان نوجوانی با قبایل دور افتاده در گینه‌نو، فیلیپین، نامیبیا و سیبری آشنا بوده است. آلی از طریق یک کمپین موفق شد کمک‌های مالی لازم را برای سفر به منطقه محل زندگی بومیان شمال روسیه (ننتس‌ها) کسب کند. با ما همراه ما باشید تا بیشتر با مشاهدات این زن ماجراجو در میان بومیان سیبری آشنا شویم.
نتایج اقامت دو ماهه آلی در کنار ننتس‌ها، تصویری باورنکردنی از انطباق و زنده ماندن را ارائه می‌دهد. ننتس‌ها مانند هر فرهنگی، به طور مداوم در حال تغییر هستند، ولی ممکن است این موضوع بلافاصله آشکار نشود. آن‌ها با سورتمه‌های سنتی رفت و آمد نمی‌کنند و برای زایمان به بیمارستان مراجعه می‌کنند و ماماها از طریق راه‌های سنتی کار زایمان را انجام نمی‌دهند. این فرهنگ هزاران سال است که حیات خود را حفظ کرده است و تغییراتی را نیز متحمل شده است.
چرا آلی به این منطقه سفر کرده است!
او به این دلیل که از سال 2011 پروژه‌ای تحت عنوان عکاسی قوم نگاری را آغاز کرده است و در این پروژه باورهای سنتی و رویداد‌های مهم زندگی اقوام، و بخصوص زنان را دنبال می‌کند، این سفر اکتشافی را انجام داده است. او آگاهی و قدردانی از شیوه‌های سنتی را کمک به ادامه حیات آن‌ها می‌داند.
آلی اعتقاد دارد حفظ شیوه‌های زندگی سنتی برای نسل‌های آینده ضروری است. از طرفی در این سبک زندگی سازگاری انسان با محیط زیست و وجود جنبه‌های مختلف محیط در زندگی کاملا حس می‌شود و این موضوع را می‌توان در نحوه لباس پوشیدن، زبان و سایر موارد فرهنگ بومی‌ها کاملا مشاهده کرد.
راه برقراری ارتباط با ننتس‌ها
برنامه‌ریزی برای این سفر از نظر لجستیکی کمی پیچیده است و نیاز به تحقیق دارد، بصورتی که این عکاس و جامعه شناس حدود یک سال برنامه ریزی و مطالعه داشته است. از طرفی با توجه به دسترسی سخت به محل زندگی ننتس‌ها او برای ورود به منطقه از یک راهنمای محلی کمک گرفته است.
این راهنمای محلی آلی را با یک خانواده آشنا می‌کند و آن‌ها می‌پذیرند که آلی مدتی نزدشان زندگی کند. این تصمیم برای یک خانواده کمی سخت است زیرا منابع برای زمستان محدود است و آب و هیزم و... به اندازه اعضای خانواده تامین شده است. آلی احترام و مهمان نوازی این خانواده و ننتس‌ها را همانند بسیاری از نقاط جهان دوست داشتنی می‌داند و نسبت به سخاوت آن‌ها بسیار احترام می‌گذارد.
زمستان سخت چگونه گذشت!
ننتس‌ها استادان سازگاری هستند و همه ما می‌توانیم از آن‌ها در مورد انعطاف‌پذیری یاد بگیریم. یادگیری این که چگونه در سخت‌ترین آب و هوای دنیا زنده بمانیم و چگونه از هر منبعی که برای بقا داریم استفاده کنیم!، آن‌ها قابل‌تحسین هستند. زمانی که آن‌ها اتومبیل برف‌پیما را به عنوان وسیله حمل و نقل جایگزین سورتمه‌های چوبی قدیمی خود کردند، ننتس بودن را از یاد نبردند. آن‌ها شیوه زندگی کوچ‌نشینی خود را رها نکردند.
در طول هشت هفته زندگی آلی با یکی از خانواده‌های ننتس‌ها، مهاجرت زمستانی شش بار به دلیل الگوهای آب و هوایی غیرقابل‌پیش‌بینی و نوسانات آب و هوایی به تعویق افتاده است. این شرایط نه تنها بر توانایی ننتس‌ها برای حرکت گله‌هایشان تاثیر گذاشته است، بلکه تامین غذای گله را نیز تهدید کرده است.
تاثیر فیزیکی وجود سرما!
در چارچوب یک قوم نگار، هدف این است که خود را در روش‌های زندگی افرادی که به آن‌ها سر زده می‌شود غرق کنند. با این حال، هیچ چیز نمی‌توانست کاملا توانایی تحمل شرایط سخت قطب شمال را ایجاد کند. این موضوع درس‌های زیادی را در پی دارد. او با اینکه به بهترین لباس‌های قطبی مجهز بوده است، اما در برخی موارد، تنها لباس‌های محلی ساخته شده از پوست گوزن شمالی وی را گرم می‌کرده است. در هر صورت سازگای فیزیکی با سرما زمان زیادی را می‌طلبد.
تحسین برانگیز ترین مشاهدات
ویژگی‌های زیادی در لنا (مادر خانواده) وجود دارد که تحسین آلی را برمی‌انگیزد. به عنوان؛ مادر، همسر، زن و میزبان. او فکر می‌کند که این زن در سرسخت ترین شرایط زندگی جهان بهترین عملکرد را دارد و این موضوع برای کسی که از محیطی توسعه یافته به قطب رفته است، هیجان انگیز است. لنا به خوبی با هر چالشی رو به رو می‌شود و آن را پشت سر می‌گذارد. یک نمونه آن شکستن یخ در دمای منهای 50 درجه زیر صفر است. او از این طریق آب لازم برای غذا، نوشیدن و شستن را محیا می‌کند.
زندگی کردن در کنار مردم بومی مانند ننتس‌ها این ایده را تقویت می‌کند که در آن‌ها یک مدل تطبیق پذیر از زندگی وجود دارد. تنوع فرهنگی تنها امید ما برای زنده نگه داشتن روح انسان است. تمایل به سفر، یادگیری و انطباق جزء لاینفک زندگی ننتس‌ها است. آن‌ها در سخت ترین شرایط زندگی روی کره زمین قرار دارند. در اینجا است که به ما می‌آموزند که وجود شور وشوق زندگی در هر نقطه و محیطی لازمه رشد و ادامه حیات است.
شما تا به حال از نزدیک شاهد زندگی و کوچ عشایر کشور عزیزمان ایران بوده‌اید؟ موافق هستید که در این روزهای سخت همه گیری بیماری، مهمترین کار حفظ آرامش و بالا نگه داشتن روحیه مبارز طلبی است؟
