گزارش یک سایت ترکیه ای از فراز و فرود زندگی بیرانوند

علیرضا در ۱۲ سالگی تصمیم خود را گرفت و به تهران آمد؛ جایی که مشکلات و سختی‌های بزرگ‌تری در انتظار او بود. زندگی سخت علیرضا بیرانوند اینجا بیش از پیش شده بود و او مجبور بود در میدان آزادی بخوابد و پولی برای خرید غذا نداشت. او یک بار یک مربی را در اتوبوس دید که گفت او را به تیمش خواهد برد ولی تقاضای پول کرد اما علیرضا پول خرید غذا هم نداشت و در آن روزها شرایط و مشکلات زیاد زندگی او را محاصره کرده بودند.

فرصت‌ها کم‌کم برای او نمایان شدند و او علاوه بر بازی مجبور به کار کردن هم بود. کار در کارواش یکی از سختی‌های دیگر علیرضا بود و به خاطر قد بلند ماشین‌های بزرگ را می‌شست و یک بار او ماشین علی دایی، اسطوره فوتبال ایران را در کارواش دید ولی بیرانوند که شخصیت خجالتی دارد حاضر به صحبت با دایی نشد.

شاید درست هم باشد زندگی کسی که در ۱۲ سالگی از خانه خارج شده بر پایه شانس و فرصت نیست بلکه بر موفقیت‌ها و سختی‌های خود استوار شده است.

در حالی که او عضو نفت بود و در تیم دیگری تست داده بود، با اخراج موقت از این تیم روبرو شد و نزدیک بود پایان رویای او باشد ولی یک تماس از نفت شروع دوران موفقیت او بود؛ جایی که توانست خود را در این تیم نشان دهد طوری که در ادامه راهی تیم بزرگ پرسپولیس شد.

حضور در جام جهانی روسیه نقطه عطف دیگری در زندگی او بود و علیرضا بعد از مهار تک تک مشکلات در زندگی شخصی، به مهار پنالتی‌ها روی آورد. تیم ملی ایران در سه دیدار در آن رقابت‌ها تنها دو گل دریافت کرد و مهار پنالتی کریستیانو رونالدو بهترین اتفاق ممکن برای این دروازه‌بان ۱۹۴ سانتیمتری ایرانی بود.

تیم ملی فوتبال ایران در جام جهانی به واسطه همین درخشش در آستانه صعود از گروه خود نیز بود که محقق نشد و این دروازه‌بان در رده باشگاهی نیز با پرسپولیس تا یک قدمی قهرمانی آسیا رفت و موفقیت‌های ریز و درشت فوتبال حالا ثمره سال‌ها تلاش علیرضا بیرانوند به او چشمک می‌زنند.