دعای یازدهم صحیفه سجادیه+ترجمه
امام سجاد علیه السلام در دعای یازدهم صحیفه سجادیه از خداوند طلب عاقبت به خیری کرده اند.
به گزارش خبرنگار جی پلاس، صحیفه سجادیه پس از قران و نهج البلاغه مهمترین میراث مکتوب شیعه به حساب می آید که امام سجاد علیه السلام بسیاری از معارف دینی از جمله خداشناسی، جهانشناسی، انسانشناسی و مباحث عالم غیب، فرشتگان، رسالت انبیا، جایگاه پیامبر(ص) و اهل بیت(ع)، امامت، فضایل و رذایل اخلاقی، گرامیداشت اعیاد، مسائل اجتماعی و اقتصادی، اشارات تاریخی، نعمتهای مختلف خداوند، آداب دعا، تلاوت، ذکر، نماز و عبادت را در قالب دعا بیان کرده اند. این کتاب گرانقدر به زبور آل محمد (ص) شهرت دارد و از نظر فصاحت و بلاغت مورد توجه قرار گرفته و شرح های بسیاری بر آن نوشته شده است.
دعای یازدهم این کتاب گرانقدر در طلب عاقبت به خیری است که متن دعا به همراه ترجمه در ادامه آمده است:
وَ کانَ مِن دُعائِهِ علیهالسّلام بِخَواتِم الْخَیْرِ:
« در طلب عاقبت به خیرى»
یا مَنْ ذِکْرُهُ شَرَفٌ لِلذّاکِرینَ، وَ یا مَنْ شُکْرُهُ فَوْزٌ لِلشّاکِرینَ،
اى که یادت یادکنندگان را شرف است، و شکرت شکرگزاران را کامروایى است،
وَ یا مَنْ طاعَتُهُ نَجاةٌ لِلْمُطیعینَ، صَلِّ عَلى مُحَمَّدٍ وَآلِهِ،
و اى که فرمانبرداریت براى فرمانبرداران نجات و رهایی است، بر محمد و آلش درود فرست،
وَاشْغَلْ قُلوُبَنا بِذِکْرِکَ عَنْ کُلِّ ذِکْرٍ، وَاَلْسِنَتَنا بِشُکْرِکَ عَنْ
و دلهاى ما را به یاد خودت از هر یاد، و زبان ما را به شکر خودت از
کُلِّ شُکْرٍ، وَ جَوارِحَنا بِطاعَتِکَ عَنْ کُلِّ طاعَةٍ، فَاِنْ
هر شکر و اعضایمان را به طاعت خودت از هر طاعت مشغول دار، و اگر براى
قَدَّرْتَ لَنا فَراغاً مِنْ شُغْلٍ فَاجْعَلْهُ فَراغَ سَلامَةٍ لاتُدْرِکُنا فیهِ
ما فراغتى از کار مقدّر کردهاى پس آن را فراغت همراه با سلامتى قرار ده تا در دنبال آن هیچ وبالى
تَبِعَةٌ، وَ لاتَلْحَقُنا فیهِ سَئْمَةٌ، حَتّى یَنْصَرِفَ عَنَّا کُتَّابُ
به ما نرسد، و در آن فراغت ملالتى به دامن حیات ما ننشیند، تا نویسندگان اعمال
السَّیِّئاتِ بِصَحیفَةٍ خالِیَةٍ مِنْ ذِکْرِ سَیِّئاتِنا، وَ یَتَوَلّى کُتَّابُ
زشت از نزد ما با دفترى خالى از کردار بد برگردند، و نویسندگان خوبیها به سبب آنچه از
الْحَسَناتِ عَنّا مَسْرُورینَ بِما کَتَبُوا مِنْ حَسَناتِنا، وَاِذَا انْقَضَتْ
حسنات ما نوشتهاند شادان و مسرور بازآیند، و چون روزگار حیاتمان
اَیّامُ حَیاتِنا، وَ تَصَرَّمَتْ مُدَدُ اَعْمارِنا، وَاسْتَحْضَرَتْنا دَعْوَتُکَ
سپرى شود، و رشته زندگیمان بگسلد، و آن دعوت تو (مرگ) که از خودش و اجابتش گزیرى نیست
الَّتى لابُدَّ مِنْها وَ مِنْ اِجابَتِها، فَصَلِّ عَلى مُحَمَّدٍ وَآلِهِ،
ما را فراخواند، پس بر محمد و آلش درود فرست،
وَاجْعَلْ خِتامَ ماتُحْصى عَلَیْنا کَتَبَةُ اَعْمالِنا تَوْبَةً مَقْبُولَةً
و پایان آنچه را که نویسندگان پرونده بر ما مىنویسند توبهاى مقبول قرار ده که
لاتُوقِفُنا بَعْدَها عَلى ذَنْبٍ اجْتَرَحْناهُ، وَ لامَعْصِیَةٍ اقْتَرَفْناها،
بعد از آن ما را بر معصیتى که کردهایم و نافرمانی ای که مرتکب شدهایم توبیخ و سرزنش نکنى،
وَلاتَکْشِفْ عَنّا سِتْراً سَتَرْتَهُ عَلى رُؤُوسِالْاَشْهادِ، یَوْمَ تَبْلُ
و پردهاى که بر ما پوشاندهاى در برابر دیده حاضران از روى کار ما برمدار، در روزى که
اَخْبارَ عِبادِکَ، اِنَّکَ رَحیمٌ
اخبار بندگانت را آشکار مىکنی، زیرا که تو نسبت به هر که تو را بخواند مهربانى،
بِمَنْ دَعاکَ، وَ مُسْتَجیبٌ لِمَنْ ناداکَ.
و تقاضاى هر که تو را صدا بزند اجابت کنندهاى.
دیدگاه تان را بنویسید