سرمربی پیشین تیم ملی پاراوزنه برداری با بیان این که مرگ سیامند رحمان به وزنه برداری دنیا لطمه زد، گفت: سیامند رحمان هیچ مشکل قلبی نداشت و ایست قلبی او بیشتر به خاطر افزایش وزنش بود.
به گزارش جی پلاس، علی اصغر رواسی، اظهار کرد: مرحوم سیامند رحمان جزو وزنه بردارانی بود که همیشه شاداب، سرحال و تندرست بود و هیچ وقت عارضه قلبی نداشت. آن چه که سلامتی او را تهدید می کرد اضافه وزنش بود که بارها به عنوان سرمربی برای کاهش وزنش به او تذکر داده بودم.
وی گفت: سلامت زمانی که وزنه برداری را آغاز کرد ۱۵۰کیلوگرم وزن داشت که حتی با عصا قادر به راه رفتن بود اما به مرور که وزنش بالا رفت دیگر نمی توانست حرکت کند. به طوری که این اواخر وزنش به بیش از ۲۰۰ کیلوگرم رسیده بود.
رواسی خاطرنشان کرد: سیامند برای نخستین بار در سال ۲۰۰۸ توانست در مسابقات جهانی آمریکا رکورد وزنه برداری دنیا را ۳۰ کیلوگرم جابجا و نام خود را در دنیا مطرح کند. وی کم کم به پارالمپیک راه پیدا کرد و یکی از وزنه برداران معلول شناخته شده و مطرح در دنیا شد.
سرمربی پیشین تیم ملی پاراوزنه برداری در پاسخ به این پرسش که آیا اضافه وزن او را پزشکان کمیته ملی پارالمپیک تذکر نداده بودند، گفت: در این زمینه اطلاع خاصی ندارم اما خود من بارها به او تذکر داده بودم که اضافه وزنش خطر جدی برای سلامتی او است و باید وزنش را پایین بیاورد.
رواسی گفت: در خصوص مرگ وی من کسی را مقصر نمی دانم خود سیامند باید مراقب سلامتی خودش بود. حتی من شنیدم هفته پیش رئیس کمیته پزشکی کمیته ملی پارالمپیک برای بررسی وضعیت جسمانی او به اشنویه رفته بودند و مشکل خاصی از شرایط جسمانی او گزارش نشده بود.
رواسی با بیان این که مرگ وی لطمه بزرگی به وزنه برداری دنیا زد، افزود: مرگ وی لطمه بزرگی بود که نه تنها وزنه برداری ایران بلکه دنیا را نیز تحت شعاع قرار داد و فکر نمی کنم حالا کسی بتواند جایگزین سیامند شود.
وی در پایان در پاسخ به این پرسش که آیا در دسته مرحوم سیامند وزنه برداران جوانی هستند که در آینده جایگزین او شوند، افزود: در حال حاضر در دسته فوق سنگین منصور پورمیرزایی هست که برای حضور در پارالمپیک توکیو با او رقابت می کرد. همچنین دو وزنه بردار جوان نیز در فوق سنگین فعالیت می کنند که قطعا در آینده می توانند در وزنه برداری معلولان در این دسته خود را مطرح کنند. به هر صورت مرگ سیامند رحمان شوک بزرگی به جامعه وزنه برداری بود و تصور نمی کنم کسی در این رشته به او برسد.
