تهران، پرندک، 02 ؛ از افسانه تا واقعیت!

گزارش خبرنگار سرویس جامعه جی پلاس: همینطور که آرام آرام با قدم های گاه با ثبات و گاه لرزان به درب ورودی پادگان نزدیک می شدند صدای شلیک در میدان تیر رشته افکار در هم تنیده شان را پاره می کرد. کافی بود کمی به دور از حس منفی به اطراف نگاه می کردند تا سرآغازی می شد برای اصلاح تفکرات منبعث از شنیده ها و انطباق  با واقعیت در جریان که مانند خونی تازه تمام دلشوره ها را در یک لحظه به امید تبدیل می کرد. دژبان ها و افسران کادری مقابل درب پادگان در حال دلداری به والدین بودند و این تصویر نمودی از فهم انسانیت در پادگان 02 شهید عبدالحمید انشایی بود.

روز اول در پادگان

روز اول از اولین ماه زمستان 98 مانند ادوار ماه های زوج گذشته پادگان ها آماده استقبال از سربازان لیسانس به بالا بودند. سالن سینمای 02 پرندک میزبان سربازان جدید الورود و خانواده آن ها، فرماندهان و مسئولین اعم از رئیس محترم عقیدتی سیاسی پادگان و جانشین فرمانده  پادگان بود. سخنان سرهنگ شهریاری، جانشین مرکز آموزش 02 آبی بر روی آتش دلشوره خانواده ها بود. سرهنگ گفت که خانواده ها نگران فرزندان خود نباشند چرا که پس از دوره آموزشی تغییرات رفتاری و اخلاقی شگرفی در فرزندانشان احساس خواهند کرد. سپس رئیس عقیدتی سیاسی مرکز ضمن خوش آمد گویی به سربازان و خانواده های آنان، طرح های متنوع فرهنگی و قرآنی مرکز و طرح های تشویقی در راستای ارتقای سطح فرهنگی و دینی سربازان را بازگو کرد. وی در ادامه در راستای تبیین برنامه فرهنگی تبلیغی مدون سازمان عقیدتی سیاسی ارتش جمهوری اسلامی ایران در قالب طرح های مصابیح که مصباح 1 مختص سربازان است که 12 سرفصل و بیش از 50 زیر برنامه است، به تشریح فعالیت های این سازمان پرداخت. اما شاید به ذهن کمتر کسی خطور می کرد که این طرح همراه با برنامه های آتی جنگ شادی و دیدار چهره به چهره و مزاح متقابل مسئولین این سازمان و سربازان در یک فضای دوستانه باشد.

پس از این مراسم دیگر خبری از ترس و دلهره در چهره اکثر سربازان دیده نمی شد و گویی آماده پذیرش تغییر عمده در شیوه زندگی و نگرش خود به دنیای اطراف شدند. یکی دیگر از نکات قابل توجه ترس سربازان از اسامی عقیدتی سیاسی، بازرسی و حفاظت اطلاعات بود. اما پس از سخنرانی رئیس عقیدتی سیاسی این ترس تبدیل به حس حمایتی از سربازان در مقابل اتفاقات احتمالی ناخوشایند شد. بسیاری فهمیدند که ارتش شوخی ندارد اما داستان های شنیده شده نیز صحت نداشتند. خبری از تجربیات تلخی که دیگران از دوره آموزشی تعریف می کردند نبود. به طور حتم تحول رفتاری در طول سربازی از سوی مربیان و افسران در تمام پادگان ها مشاهده می شود و ظاهرا تفاوت فاحشی با گذشته پیدا کرده اما در این بین طلایه دارانی چون پادگان 01 و 02 نیروی زمینی ارتش جمهوری اسلامی ایران از جایگاه خاصی برخوردار هستند..

یکی از تفاوت های فاحش، عدم وجود تبعیض میان سربازان دیپلمه و زیر دیپلم با سربازان به اصطلاح آکادمیک است به طوری که نگارنده تفاوتی بین مراسم استقبال از اعزامی های نوزدهم هر ماه و اعزامی های یکم ماه های زوج که به ترتیب زیر لیسانس و لیسانس به بالا هستند مشاهده نکرد.

سربازی، محدودیت توانمند ساز

یکی از عللی که افراد با خدمت سربازی سر ناسازگاری دارند، بعضا افسانه هایی است که به گوش آن ها می خورد. صد البته که سرباز محدود می شود تا قالب شخصیتی فرد در راستای تطبیق نظم فردی با جمعی شکل گیرد و جامعه از طریق نظم کنترل پذیر شود. در این میان مسلما مشکلاتی از جانب بودجه در اختیار برای مراکز آموزشی و یگان پیش می آید که گریبان سربازان را می گیرد اما درایت یکی از ملزومات نظامیان است که از این حیث در سال های اخیر تیم های مدیریت مالی قوی بر سازمان های نظامی نقش نظارتی و هدایتی ایفا می کنند.

یکی از اهداف ارتش، ارتقای سطح توانمندی سربازان به منظور دریافت تعلیمات اشتغال زا است تا سرباز پس از گذراندن دوره سربازی با کمترین سرمایه ممکن دست به درآمدزایی بزند. با توجه به این که انتقادات بسیاری به خدمت اجباری سربازی وجود دارد که خارج از حیطه این نگارش است اما باید پذیرفت که در کنار انتقادات باید فضا برای ارتقای سطح دانش آموزش نظامی و امکانات پادگان ها مهیا شود و نگارنده به امید این مهم دست به نگارش متن پیش رو زد تا سرآغازی باشد برای شفافیت مد نظر سربازان تا شاید گامی کوچک در راستای تشویق پیش قراولان احترام به سرباز باشد.