امام در حرم همه ائمه(ع) همواره از بالای سر حرکت می کردند حتی در حرم امام حسین(ع) به خاطر اینکه قبور شهدا در پایین پای امام حسین(ع) هست ایشان از بالای سر حرکت می کردند و پشت سر روبروی شهدا می ایستادند و زیارت شهدا را می خواندند.
جی پلاس: حجت الاسلام محمد حسن اختری که سال ها در نجف در همجواری امام به سر می برد، در خاطرات خود از چگونگی زیارت کردن امام در حرم ائمه اطهار(ع) اینگونه نقل می کند:
تقریبا من الان بیشتر زیارت حرم حضرت علی(ع) در نجف اشرف را به یاد دارم. ایشان وارد حیاط حرم می شدند و اذن دخول می گرفتند و پس از آن وارد حرم می شدند و در جایگاه زیارت قرار می گرفتند و زیارت را می خواندند. بعد ضریح را می گرفتند و می بوسیدند و بعد نماز زیارت را می خواندند. معمولا زیارت جامع را در حرم ها می خواندند، بعد دعا می کردند و از حرم خارج می شدند. یادم هست که پشت به قبله رو به ضریح می ایستادند و زیارت می خواندند و از آنجا از پایین پا حرکت می کردند و به سمت بالای سر حرکت می کردند و برمی گشتند. بالای سر نماز و دعا می خواندند.
ایشان در حرم همه ائمه(ع) همواره از بالای سر حرکت می کردند حتی در حرم امام حسین(ع) به خاطر اینکه قبور شهدا در پایین پای امام حسین(ع) هست ایشان از بالای سر حرکت می کردند و پشت سر روبروی شهدا می ایستادند و زیارت شهدا را می خواندند، باز بر می گشتند و می آمدند بالای سر و نماز و دعایشان را می خواندند.
بدیهی است که امام در زیارت ائمه(ع) از خشوع و خضوع بسیاری برخوردار بودند. در زیارت امام حسین(ع) روزهای بسیار شلوغی بود که شاید در اکثر زیارت ها همراه امام بودم. معمولا حاج شیخ عبدالعلی قرهی یا آقای قربانعلی همراه ایشان بودند. گاهی اوقات هم حاج احمد آقا در کنار ایشان حضور داشت امام منع می کردند که کسی در جلو برود و به مردم اشاره کند و بگوید که کنار بروند و ما همگی دنبال امام یواش یواش حرکت می کردیم. البته امام هم هیچ وقت معطل نمی شدند و همه مردم خود به خود کنار می رفتند.
ایشان هرگز اجازه نمی دادند که افرادی که در کنارشان هستند بخواهند با مردم برخورد کنند و آنها را کنار بزنند و به اصطلاح کوچه بگیرند و البته باید بگویم که کسی جرات نمی کرد این کار را انجام دهد. چون می دانست امام برخورد تندی با او خواهد کرد. مخصوصا سال های 45، 46 و 47 که زیارت عتبات عالیات آزاد شده بود و به زوار گذرنامه می دادند و حرم ها مملو بود از مردم، باز امام به همین گونه عمل می کردند. آرام آرام وارد حرم می شدند و زیارت می کردند.
برشی از کتاب سال های نجف؛ ج 1، ص 25-26؛ ناشر: موسسه تنظیم و نشر آثار امام خمینی(س)؛ چاپ دوم (1392).
