یادداشت خشایار اعتمادی درباره خداحافظی اش از دنیای موسیقی

مگر هنرمند نباید با کمک هنرش، یک فرهنگ را به جامعه منتقل کند؟ آیا کارهایی که امروزه ساخته می‌شود می‌توانند یک فعالیت فرهنگی محسوب شوند؟ این حوزه‌ها را چه کسانی مدیریت می‌کنند؟ آیا کسانی که از ایران خارج می‌شوند و تور کنسرت‌های اروپا و امریکا برگزار می‌کنند نمایندگان بحق موسیقی پاپ ایران هستند؟ این دوستان از طرف چه کسانی حمایت می‌شوند و چه پشتوانه‌ای دارند؟ من به اندازه فکرم، شعورم و تجربه‌ام احساس می‌کنم اتفاقی‌ که بر سر فرهنگ و موسیقی ما آمده است به اصلاحات زیادی نیاز دارد.

۲۷ سال پیش با عشق به وطنم، مردم کشورم و با عشق به فضای فرهنگی وارد عرصه موسیقی شدم. زحمات بسیاری هم کشیدم. با بسیاری از پیشکسوتان هنری و مدیران کلان کشور صحبت کردم. حتی چندین بار به قم رفتم تا سوءتفاهم‌های موجود نسبت به موسیقی را برطرف کنم. تمام همکارانی که امروز در این عرصه فعالیت می‌کنند به‌خاطر زحمات هنرمندانی چون من توانسته‌اند آزادی عمل فعلی را داشته باشند. اما در این مدت هیچکدام‌شان سراغی از من نگرفته‌اند و نپرسیده‌اند علت خداحافظی‌ام از دنیای موسیقی چه بوده است. بگذریم که در نتیجه سیاست‌های غلط گاهی یک خواننده رپ در ایران مورد حمایت قرار می‌گیرد و بعدها کار به‌ جایی می‌رسد که او تصمیم می‌گیرد در آن سوی مرز کنسرت برگزار کند. در چنین وضعیتی وقتی در زمینه کاری احساس امنیت نمی‌کنم تصمیم می‌گیرم از دنیای خوانندگی خداحافظی کنم. هر آهنگی تا امروز خوانده‌ام بر اساس باورهای شخصی‌ام بوده است. هر تصمیمی هم که گرفته‌ام نتیجه باور خودم بوده است. بسیار خوشحالم بموقع به عرصه موسیقی پا گذاشتم.

در مقابل کسانی که درکم کردند و من را فهمیدند سر تعظیم فرود می‌آورم و با همین افراد حرف هایم را در میان می‌گذارم و برای همیشه با آنها و موسیقی خداحافظی می‌کنم. خشایاراعتمادی هیچ عداوتی با مراکز موسیقی نداشته است و همیشه در چارچوب کارکرده است.

هیچ گاه برای خوانندگی از ایران خارج نخواهم شد. من برای مجوزی که ۲۷ سال پیش گرفتم احترام قائلم اما آنهایی که این مجوز را به من دادند برای مجوز خود هیچ احترامی قائل نبودند.‌»