کوچ یک ویرانگر از ایران/ فدراسیون، بازنده مهاجرت تکواندوکاران

به گزارش سرویس ورزشی جی پلاس؛ یکی از خبرهای برجسته ورزش ایران در هفته گذشته، اعلام رسانه‌ای مهاجرت یکی از تکواندوکاران بنام ایران بود. مهدی خدابخشی که روزگاری "ویرانگر" دنیای تکواندو بود، چهار سال پس از کسب عنوان قهرمانی جهان، در شرایطی که یک دنیا از روزهای خوبش فاصله داشت، برای همیشه ایران را ترک کرد و از مهاجرت رسمی خود به صربستان خبر داد. مهاجرتی که در پس ازدواج او با یک تکواندوکار صرب صورت گرفته و فدراسیون ایران هم با توجه به شرایط موجود، با تصمیم خدابخشی موافقت کرد.

این ماجرا به اشکال مختلف در رسانه‌ها پیگیری شد. حتی پای خود خدابخشی هم به میان آمد و او به طور کامل دلایلش برای مهاجرت و شرایطش را توضیح داد و از فدراسیون هم به خاطر همکاری با او تشکر کرد. در این میان برخی از رسانه‌ها هم کوچ او را با ماجرای رفتن سعید ملایی پیوند ناهمگنی زدند و خواستند ماجرا را به سوء مدیریت مربوط کنند. سوء مدیریتی که البته نه در ماجرای اجازه دادن به خدابخشی، بلکه خیلی پیش از این انجام شده بود که در ادامه به آن خواهیم پرداخت.

ماجرای دو رقیب

چیزی حدود پنج سال پیش، تیم ملی تکواندوی ایران در وزن -80 کیلوگرم دو ورزشکار داشت. یکی مهدی خدابخشی و دیگری میلاد بیگی.

مهدی خدابخشی که با قهرمانی در مسابقات ارتش‌های جهان در سال 91 و بازی‌های کشورهای اسلامی در سال 92، نامی برای خودش دست و پا کرده بود، رفته رفته خودش را در این وزن تثبیت کرد. رشد عجیب و غریب این تکواندو کار که آن روزها در اوج جوانی و 24 ساله بود، او را رفته رفته به یکی از بهترین‌های جهان تبدیل کرد.

در این میان، تیم ایران در این وزن یک تکواندوکار دیگر هم داشت. ورزشکاری که دقیقا هم سن خدابخشی بود اما در زمان و وزن بدی قرار داشت. قدرت محض و اعتقاد کامل کادر فنی به خدابخشی، باعث شد تا بیگی علی رغم دعوت به اردوی تیم ملی در سال 93، قید ادامه دادن رقابت با خدابخشی را بزند و از اردو خارج شود. مدتی بعد هم خبر رسید که او به دلیل حضور مهماندست در آذربایجان و نداشتن شانس بازی در ایران، به آذربایجان رفته و برای این کشور مسابقه خواهد داد.

سرنوشت متفاوت

یک سال پس از کوچ بیگی، خدابخشی همچنان به درخشش خود ادامه می‌داد و در سال 2015، به اوج دوران قهرمانی‌اش رسید و به قهرمانی جهان در سال 2015 رسید. موفقیتی که باعث شد فدراسیون جهانی لقب "ویرانگر" را به او بدهد. تصور همه این بود که طلای ریو هم به راحتی دور گردن خدابخشی خواهد نشست و مدال گرفتنش ردخور ندارد.

از طرف دیگر میلاد بیگی که به آذربایجان رفته بود، زیر نظر مهماندوست احیا شد و با مدال گرفتن در قهرمانی اروپا و رویدادهای کوچک دیگر، توانست سهمیه المپیک بگیرد.

اوج ماجرا و داستان این دو تکواندوکار، تقابل آن‌ها در المپیک ریو بود. جایی که خیلی ها فکر می‌کردند خدابخشی مثل تمام سال‌های گذشته و رقابت‌شان در ایران، به راحتی بیگی را از پیش رو خواهد برداشت. با این حال بیگی دیگر آن تکواندوکار سابق نبود و در ریو با نتیجه سنگین 17 بر 5 ، ویرانگر را از پیش رو برداشت!

در تورنمنتی که هیچ کدام از مردان امیدوار تکواندوی ایران نزدیک مدال هم نشدند، بیگی روی سکو رفت و مدال برنز را به گردن آویخت.

اقبال خوش دنیا انگار برای بیگی کمی دیرتر آغاز شد. او در سال بعد از المپیک، در بازی‌های کشورهای اسلامی قهرمان شد و همان سال برای اولین بار روی سکوی قهرمانی جهان در سال 2017 ایستاد؛ یعنی همان دو قهرمانی که قبل از المپیک خدابخشی به آن‌ها رسیده بود!

بیگی حالا هم یکی از اصلی‌ترین مدعیان وزن -80 کیلو به حساب می‌آید و در رده دوم رده‌بندی المپیکی این وزن قرار دارد. توکیو می‌تواند دومین مدال المپیکی را برای بیگی به ارمغان داشته باشد آن هم در شرایطی که رده خدابخشی 48 است و شانسی برای کسب سهمیه ندارد!

بازنده اصلی

در این ماجرا قرار نیست که برنده و بازنده را بین این دو ورزشکار انتخاب کنیم. هر کدام از آن‌ها تصمیم‌هایی در زندگی گرفته‌اند و حالا دیگر هیچ‌کدام برای ایران مبارزه نمی‌کنند. دیگر سرنوشت هیچ‌ کدام با تیم ایران گره نخورده و نکته اینجاست که این بازی برای ایران تنها بازنده دارد. بازنده‌ای که فدراسیون و مسئولان تیم ملی هستند که به راحتی اجازه دادند این دو استعداد بزرگ و قابل توجه، از دست بروند.

رسیدگی و اهمیت دادن به میلاد بیگی به عنوان یک نفر دوم خوب در آن سال‌ها، قطعا اجازه نمی‌داد که خدابخشی به این سادگی از ویرانگری به تکواندوکاری برسد که به زحمت در میان 50 نفر برتر دنیا قرار گرفته و حتی از کسب سهمیه هم عاجز است. کما اینکه رقابت این دو نفر باعث می‌شد تا تیم ایران در این وزن دو ورزشکار خوب و با کیفیت داشته باشد که اجازه ندهد مدال هیچ تورنمنتی در وزن -80 از دست ایران برود.

امروز اما تیم ایران هیچ کدام از این دو نفر را در اختیار ندارد. نه بیگی که شانس مسلم کسب مدال در توکیو است و نه خدابخشی را که شاید در ظاهر از رده مدعیان خارج شده باشد اما بعید نیست خیلی زود و اوج برگردد و آنقدر خوب کار کند که حسرت‌خوردن‌مان را دوچندان کند.