۱۴۹ بازی، ۱۰۹ گل یک رکورد فوق‌العاده با یک رقیبی فوق‌العاده.
به گزارش جی پلاس؛ بعد از نزدیک شدن کریستیانو رونالدو به رکورد گلزنی علی دایی، نام مهاجم پیشین ایران و آقای گل فوتبال جهان بر سر زبان‌ها افتاده است. هم علی دایی و هم رونالدو با تلاش و پشت کار زیاد توانستند به این جایگاه برسند. دایی در استان اردبیل ایران دیده به جهان گشود. پدر او مخالف این بود که پسرش فوتبال بازی کند و به همین خاطر مادر دایی هر بار که دایی به مدرسه می‌رفت مجبور بود لباس‌های ورزشی او را پنهان کند تا شوهرش متوجه نشود که علی دایی فوتبال بازی می‌کند. پدر دایی علاقه زیادی داشت که پسرش تحصیلات خود را پیش ببرد. این رفتار طبیعی بود چون بازیکنی از اردبیل تا آن موقع در تیم ملی ایران بازی نکرده بود.
با این حال دایی توانست در کنار فوتبال تحصیل خود را نیز انجام دهد و در رشته متالوژی در دانشگاه شریف به تحصیل پرداخت. درخشش او در تیم تاکسیرانی و آن طور که ویکیپدیا می‌گوید یعنی ۱۴ گل در ۲۰ بازی نام علی دایی را کم کم بر سر زبان‌ها انداخت. او در ادامه راهی بانک تجارت شد و توانست در ۷۵ بازی برای این تیم ۴۹ گل به ثمر برساند. او به تیم ملی دعوت شد و داستان علی دایی تازه شروع شد.
او به تیم هایی چون بایرن مونیخ و هرتابرلین رفت و در بوندسلیگای آلمان به بازی پرداخت. البته دایی در این دو تیم چندان عملکرد درخشانی نداشت و به همین خاطر است که ما او را زیاد به یاد نمی آوریم و مدام با کریستیانو رونالدو مقایسه نمی‌شود. علی دایی اولین بازیکن آسیایی شد که توانست در لیگ قهرمانان اروپا برای بایرن مونیخ بازی کند. درخشش او بیشتر با تیم ملی فوتبال ایران بود.
۱۳ سال: ۱۴۹ بازی و ۱۰۹ گل
چنین عملکرد خوبی در رده ملی به فوتبال باشگاهی او آسیب زد چون بارها محبور بود برای همراهی تیم ملی فوتبال ایران اردوهای ملی را شرکت کند. دایی علاقه زیادی برای بازی کردن داشت. علی فوتبالیست بهتری از رونالدو نبود و طبق گفته اوتمار هیتزفلد حتی فوتبالیست بهتری از الکساندر زیلکر نیز نبود.
همان‌طور که رشته تحصیلی او می گوید، دایی مهاجمی خشک و باثبات بود. شاید هیچ کدام از گل‌های او در تیم ملی سوپر گل نباشد ولی شوت‌های محکم او و تلاش او برای قرار گرفتن در خط حمله ایران ستودنی بود. او در زمان بازی کمی زمخت و بدون تکنیک بود ولی چارچوب شناس و دقیق بود و توپ را به تور دروازه میرساند.
زدن ۹ گل در ۱۷ بازی در انتخابی جام جهانی ۹۸ ایران را به جام جهانی فرانسه رساند تا این تیم در دیداری تاریخی موفق به شکست آمریکا شود. او توانست در تمام این سال‌ها در خط حمله ایران به عنوان مهاجمی قدرتمند وظیفه گلزنی را انجام دهد و ابتدا به رکورد پوشکاش برسد و سپس بتواند در صدر برترین گلزنان قرار گیرد. در بازی برابر کاستاریکا بود که او توانست آخرین گل ملی خود را برای تیم ملی ایران به ثمر برساند.
در نهایت بعد از جام جهانی ۲۰۰۶ آلمان بود که این بازیکن تصمیم به خداحافظی گرفت و از بازی‌های ملی خداحافظی کرد تا رکوردی از او به جای بماند که سال‌ها استانداردی برای درخشش بازیکنان در رده ملی فوتبال جهان باشد.
