عهدنامه علامه جعفری که با قلم عقل و وجدان برای امام حسین(ع) نگاشته شده

به گزارش جی پلاس، علامه جعفری در کتاب امام حسین علیه السلام شهید فرهنگ پیشرو انسانیت چنین نگاشته است:

«اینک، ما دلباختگان وجود نازنینت، عهد نامه ای با قلم عقل و وجدان نوشته و با خون دل امضا نموده، به پیشگاه مقدست تقدیم می داریم که:

 تا جان در بدن داریم، دل به عشق تو سپاریم و در راه دفاع از آرمان الهی تو که رسالت عظمای انسانیت است، از هیچ تلاشی دریغ نورزیم. باشد که علی الصّباح ابدیت، به شوق دیدار تو، ای چهره ات تجلی گاه حق و حقیقت، سر از خاک برآوریم و در شعاع جاذبیّت روح بزرگ تو، گام به سرنوشت نهایی خود برداریم.»

«اگر خودکامگان خودمحور و جهانخواران ضد وجدان و فطرت، از باز کردن اسرار نهضت و قیام (امام حسین علیه السلام) جلوگیری نمی کردند، امروز تاریخ بشری مسیر تحول تکاملی را در پیش می گرفت. 

افسوس که جغدهای ویرانه نشین، اطلاعی از همت و اوج پرواز بازان ندارند و از درک بی اعتنایی این بلندپروازان به آن خرابه هایی که آن پست فطرتان به آن ها عشق می ورزند، ناتوانند. 

افسوس که تفهیم کار خورشید جهان افروز به خفاشان ظلمت باز، کاری است امکان ناپذیر. 

افسوس که آن نابخردان نابکار، نمی دانند که با مخفی ساختن فداکاری حیات بخش حسین علیه السلام خیانت به خود روا می دارند و جنایت به ارواح دیگران...  چه عذابی تلخ تر از آن جهالت و پستی ها، و چه کیفری سخت تر از آن بیماری مغزی که انسان را به مبارزه با خویشتن وادار نماید!» 

«ای حسین، ابدیت از آنِ توست. ای مسافر ابدیت، پیروزی همیشه از آنِ تو بوده و خواهد بود، زیرا آرمان تو پیروز است. آرمانی که برای انسان مطرح کردی پیروز است و شکست ندارد. زندگی و مرگ انسان، وابسته به آن است که محور هستی اوست. محورِ هستی تو چه بود؟ او که ابدی است، پس تو ابدی هستی و پیروز. 

پروردگارا! تو را سوگند می دهیم به آن حالات روحیِ حسین بن علی که پیروزی مطلق در خود احساس می کرد ، ما را در زندگانی با شکست مواجه نساز. 

پروردگارا! قوّت و قدرت و نیرو بر ما عنایت فرما تا در زندگانی پیروز باشیم. 

پروردگارا! طعم هدف زندگی را در این دنیا بر ما بچشان. 

پروردگارا! جوانان ما را موفق بدار که برای خود و برای جامعهٔ ما در آینده مفید باشند.

پروردگارا! دانشی بر ما عطا فرما که صیقل دهندهٔ روح و تقویت کنندهٔ روحِ ما باشد.» 

منبع: امام حسین علیه السلام شهید فرهنگ پیشرو انسانیت؛ ص 12 و 123و 204